Τα πρωτοσέλιδα της Liberation και του Guardian για τα σκελετωμένα από την πείνα παιδιά στα νοσοκομεία της Γάζας δεν είναι απλώς κάποια ρεπορτάζ για τον πόλεμο. Είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο της ανθρωπότητας που προσποιείται ότι δεν βλέπει. Όταν τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε νεκροτομεία και οι γονείς τυλίγουν με κουβέρτες τις σάρκες των παιδιών τους, δεν μιλάμε για μια γεωπολιτική κρίση. Μιλάμε για μια ηθική κατάρρευση.
Ο λιμός στη Γάζα δεν είναι φυσική καταστροφή· είναι πολιτική επιλογή. Είναι το αποτέλεσμα ενός ασφυκτικού αποκλεισμού, της διαρκούς αδιαφορίας της διεθνούς κοινότητας, της συγκάλυψης των εγκλημάτων με νομικίστικες αναλύσεις και διπλωματικά προσχήματα. Όποιος αποδέχεται τη στέρηση νερού, φαρμάκων και τροφής ως εργαλείο πίεσης, είναι συνένοχος.
Η Δύση, που πλειοδοτεί σε «αλληλεγγύη» με συνθήματα και ανακοινώσεις, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι υπάρχουν ανθρώπινες ζωές με διαφορετικό βάρος. Τα παιδιά της Γάζας είναι απλώς στατιστικά. Μέχρι να πεθάνουν για να γίνουν «είδηση».
Το ερώτημα δεν είναι πλέον ποιος έχει δίκιο στον πόλεμο. Το ερώτημα είναι ποιος έχει τσίπα. Και η απάντηση είναι σπαρακτική: ελάχιστοι. Όσο η παγκόσμια κοινότητα επιλέγει τη σιωπή, τόσο τα παιδιά της Γάζας θα λιμοκτονούν κάτω από τον ήλιο υποκριτικών ανακοινώσεων και ανούσιων ψηφισμάτων. Μόνο που δεν υπάρχει ουδέτερη θέση όταν παιδιά πεθαίνουν από την πείνα. Υπάρχει μόνο η συνενοχή όσων ασχολούνται με τους τουρίστες που δεν κατέβηκαν στη Σύρο.
