Ημουν, λέει, χαλαρή σε μία από τις πανέμορφες θάλασσες της Φολεγάνδρου, το απέραντο γαλάζιο το είχα όλο δικό μου, η παρέα στα καλύτερά της, και τα βράδια, πω-πω αυτά τα βράδια με τα ρακόμελα στη Χώρα, «αγκαλιά» όπως την έλεγα εγώ, που μαζί με τη Γεωργία καταφέραμε (αν είναι δυνατόν) την πρώτη φορά που φτάσαμε στο νησί να χαθούμε. Αμ, εκείνα τα πρωινά με την Αντα να χτυπάει τις πόρτες πουρνό πουρνό, δηλαδή κατά τις 12 το μεσημέρι, γιατί αυτή ξυπνούσε από τα χαράματα να πάει βόλτα το σκυλί της, και το κράξιμο που ακολουθούσε στη συνέχεια. Και ο Στέλιος με τη βάρκα του να μας πηγαινοφέρνει σε θάλασσες ονειρεμένες, μαγικές, απόμερες κι εμείς να γελάμε, να γελάμε...
Αναμνήσεις ήταν αυτές που σας περιέγραψα, που έγιναν όνειρο, άπιαστο πλέον, αφού κάποιοι μας στέρησαν τη δυνατότητα να το ξαναζήσουμε όσες φορές θέλουμε. Να μπορούμε να κλείσουμε ένα ωραίο δωμάτιο για 10 μέρες, να πάρουμε το πλοίο, τους φίλους μας και χωρίς δεύτερη σκέψη να φύγουμε για την «αγκαλιά». Ομως έχουμε και λέμε: Δωμάτιο να βρεις Ιούλιο και Αύγουστο σε Κυκλαδονήσι, και μάλιστα σε μια λογική τιμή, αδύνατον. Πλοίο με μια καμπίνα για να μην ξεροσταλιάζεις από δω και από κει, να ταξιδέψεις αξιοπρεπώς, ρε αδελφέ μου, να πάρεις μαζί και το αυτοκινητάκι σου, να τσουλήσει κι αυτό λίγο σε δρομάκια καθαρά, νησιώτικα, «σφαλιάρα» δυνατή. Οπότε τι κάνεις; Ή μένεις στην Αθήνα εξακολουθώντας να ονειρεύεσαι στις τσιμεντένιες βεράντες του Παγκρατίου ή πας στο χωριό σου -πάλι καλά που υπάρχει και αυτό-, εξάλλου το είχε πει και η κυρία Βούλτεψη «οι Ελληνες μπορούν να πάνε διακοπές στα χωριά τους», παρακολουθώντας τους Φραπέδες και τους Χασάπηδες να κλέβουν εκατομμύρια ευρώ από τα λεφτά των φορολογούμενων πολιτών και τον πρωθυπουργό της χώρας να μας γράφει στα κυριακάτικα μηνύματά μου πόσο παλεύει για την καλυτέρευση της ζωής μας.
Ονειρο ήτανε, που λέει και ο Αλκίνοος...
Χριστίνα Παπασταθοπούλου/ ΕφΣυν Έντυπη έκδοση
