Η παλιά πιάτσα των πολιτικών συντακτών έλεγε ότι κάθε ηγέτης χρειάζεται τρία στελέχη.
Νταξ, εκατό και βάλε χρειάζεται, δίχως αυτά τα τρία, όμως, στραβώνει η φασούλα.Θέλει, λοιπόν, έναν Κατσιφάρα να τον ξαλεγράρει, θέλει έναν Λιβάνη να τον ενημερώνει για την πιάτσα και θέλει κι έναν Άκη να του λέει “μάλιστα κύριε πρόεδρε”!
Ανεκδοτάκι τσίλικο και πονηρό, που μας φέρνει αναγκαστικά στο κρίσιμο ερώτημα των ημερών:
Τώρα που θα φτιάξει καινούριο κόμμα ο Τσίπρας (όλοι το ξέρουν αυτό!) με ποιους και ποιες θα πορευτεί;
Δεν ξέρω για τους σοφούς των τηλεοπτικών στούντιο και των ίντερνετς, αλλά εγώ που προτιμώ να μιλάω με ντελιβεράδες και με περιπτεράδες αντί για γαλονάδες πρεσβειών, ακούω το εξής όλη την ώρα:
Λέγε ρεπόρτερ, ποιοι θα είναι μαζί με τον Αλέξη, να ξέρουμε κι εμείς, να κάνουμε τα κουμάντα μας!
Απλό είναι παιδιά το ερώτημα και ακόμη πιο απλή η εξήγησή του:
Τη Ζωή τη γουστάρει πολύς κόσμος, το επιτελείο της, ωστόσο, είναι πιο αόρατο κι από τζάμι που το πέρασε διπλάσιο αμωνιαζόλ.
Το αυτό και με τον Βαρουφάκη, το αυτό και με τον Κασσελάκη, άντε να μην τους αδικήσουμε πες ότι διαθέτουν πέντε δέκα φωτεινά συμπληρώματα στο αφεντικό.
Φτάνουν;
Δεν φτάνουν!
Η Νέα Αριστερά, πάλι, δεν έχει καμία όρεξη να κυβερνήσει (μεταξύ μας τώρα;), στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν ένα σωρό ποιοτικοί “λοχαγοί” αλλά ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί να σκοράρει ούτε σε άδειο τέρμα (θέλει;), το ΚΚΕ μοιάζει πολύ ικανοποιημένο με τον ιστορικό ρόλο του, τι θα γίνει ρε παλικάρια και γοργόνες, με το Φραπέ, το Χασάπη και το Γρύλλο θα πορευόμαστε αιωνίως;
Αλλά μιας μιλάω για Φραπέ, Χασάπη και Γρύλλο, να σημειώσω και κάτι ακόμη που ακούω από πολύ κόσμο:
Μας σπάσανε τα νεύρα ένα σωρό φορές οι συριζαίοι.
Τέτοιο γλέντι, ωστόσο, σαν αυτό που ζούμε τώρα, δεν το βιώσαμε με την πάρτη τους!
Άρα πρόεδρε;
Άρα πρέπει να πείσεις το πόπολο ότι θ’ αφήσετε πίσω κι εσύ και οι άνθρωποί σου, τους ερασιτεχνισμούς του παρελθόντος.
Και δίνω δύο παραδείγματα για να είμαστε ξηγημένοι:
Αρχίζω με Νίκο Φίλη, τον καλύτερο υπουργό Παιδείας από τη μεταπολίτευση και δώθε όσον αφορά στην εύρυθμη λειτουργία των σχολείων, που ξεκίνησε σαιζόν με όλους τους καθηγητές και δασκάλους στις θέσεις τους και όλα τα βιβλία (βιβλία, όχι φωτοτυπίες κυρία Διαμαντοπούλου μου…) στα θρανία. Αλλά όταν γύρισε η Αλεξάρα και του είπε “Νικόλα κάνε λίγο κράτει με τους παπάδες, άσε να το χειριστώ εγώ το θέμα”, αντί να χαμηλώσει τις εντάσεις τις τσίτωσε μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Για να ξεμπερδεύει με προβλήματα χιλίων πεντακοσίων ετών, μέσα σε χίλιες πεντακόσιες ώρες.
Ε, γίνονται αυτά;
Λυπούμαι πολύ, αλλά δεν γίνονται…
Για να μην πω για τον Πολάκη. Την πήρε την υγεία (μαζί με Ξανθό, δεν έχω μνήμη χρυσόψαρου!), κι από το ναδίρ ακόμη πιο κάτω και τη σουλούπωσε, τη συμμόρφωσε, την έβαλε σε μια σειρά. Και χωρίς λεφτά παρακαλώ, που άμα είχε στα χέρια του τα γκαφρά του Ταμείου Ανάκαμψης ο Παυλάρας θα στέλνανε κόσμο απ’ το Τζονς Χόπκινς να θεραπευτεί στην Ελλάδα!
Κι από την άλλη, φρόντιζε πάντοτε να λειτουργεί ως άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος, ανοίγοντας καυγάδες και μέτωπα με αδιανόητα παράλογο τάιμινγκ και εξόχως εμπρηστική φρασεολογία.
Συγγνώμη παιδιά, αλλά τα πολεμοφόδια που πρόσφερε ο Πολάκης στη παρφουμέ δημοσιογραφία και στα σιχαμένα τρολάκια, άλλος δεν τα ‘χει προσφέρει…
Ως εκ τούτου;
Ως εκ τούτου, άμα γουστάρει ο Τσίπρας να ξεκινήσει με τούρμπο κι όχι με χειρόφρενο το καινούριο κόμμα, οφείλει να παρουσιάσει στο πόπολο ένα ισχυρό και συγκροτημένο σύνολο.
Το προσωπικό του ριμπράντινγκ, μια χαρά το δούλεψε.
Ώρα είναι να δουλέψει και το ομαδικό…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (22.7.2025)
