Έχει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον το να παίρνεις συνέντευξη από έναν δημοσιογράφο –και ιδιαίτερα του γραπτού λόγου– προκειμένου να σου μιλήσει για πολιτική, πολιτικούς, εφημερίδες, κανάλια, κόμματα, άλλους δημοσιογράφους και όχι, ας πούμε, για τη ζωή του που δεν την ξέρεις; Λογικά, όχι, δεν ενδιαφέρει –τουλάχιστον πολύ. Τι περισσότερο να σου πει ένας άνθρωπος που «κρατάει μολύβι», αρθρογραφεί χωρίς να έχει περιορισμούς, διατηρεί στήλες και μιλάει σε podcast, είναι αδέσμευτος πολιτικά και δημοσιογραφικά; Μπορεί να τα γράψει και να τα πει όλα στο (ή στα) Μέσον του, ιδιαίτερα όταν αυτό (αυτά) δεν τον δεσμεύει με αφεντικά που επιβάλλουν τη γραμμή και τα «θέλω» τους. Ε, λοιπόν, η συνέντευξη του Δημήτρη Κανελλόπουλου στον Γιάννη Πανταζόπουλο για τη lifo.gr διαβάζεται απνευστί, καθώς κάθε ερώτηση ανοίγει ένα πορτάκι σε μια απάντηση που μπορεί από το να σε ξαφνιάζει μέχρι να σε εξιτάρει και να καλύπτει τις περιέργειές σου.
Σε ξαφνιάζει λόγου χάρη όταν λέει, πολύ σοβαρά, ότι εκτιμά τον Άδωνη Γεωργιάδη (μη βιαστείτε, εξηγεί σε τι τον εκτιμά και για ποιον λόγο) και απαντάει στα ερωτήματα του Γιάννη Πανταζόπουλου σχετικά με το ενδιαφέρον του Δημήτρη Μελισσανίδη για την Εφημερίδα των Συντακτών και τον λόγο για τον οποίο θέλει να γίνει ο χρηματοδότης της.
Δεν είναι μόνο αυτά. Είναι πολλά για τα οποία μιλάει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, χωρίς να γίνεται αφοριστικός. Για τον Πρετεντέρη, για τον Κανέλλη, για το Πρώτο Θέμα, την Καθημερινή, Τα Νέα και Το Βήμα, για τον (μη αντισυστημικό πλέον, όπως παραδέχεται) Τσίπρα, για τον πιο καλό αρχισυντάκτη που είχε στην καριέρα του, για τους πολιτικούς που εκτιμά σε κάθε κόμμα, για το ποια ήταν/είναι καλύτερη, η Ελευθεροτυπία ή η ΕφΣυν, για το σύνθημα «αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι».
Μη λέμε/γράφουμε περισσότερα σε αυτό το διαδικτυακό... τρέιλερ. Θα τα βρείτε εδώ και, πιθανότατα, θα τα διαβάσετε και εσείς απνευστί.
- από το harddog
