Δέκα χρόνια τώρα δεν έχουμε σταματήσει να ακούμε πόσο άχρηστο ήταν το δημοψήφισμα του 2015.
Όχι μόνο άχρηστο, αλλά και επιζήμιο. Το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, τα μνημόνια συνεχίστηκαν, μαζί με τα capital controls.
Οι οπαδοί του ΝΑΙ το υπενθυμίζουν ως παράσημο δικαίωσης, αλλά και καμπανάκι κινδύνου, για το τι μπορούμε να πάθουμε αν αμφισβητήσουμε ξανά το δόγμα της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative / Δεν υπάρχει εναλλακτική).
Οι υπέρμαχοι του ΟΧΙ στέκονται αμήχανοι ή και μετανιωμένοι που πίστεψαν, τόσο αφελώς, σε μια χίμαιρα.
Εν τέλει, οι περισσότεροι – αν όχι όλοι – συγκλίνουν ότι το δημοψήφισμα ήταν όντως άχρηστο.
Γεγονός που αποδεικνύει πόσο αναγκαίο ήταν.
Το δημοψήφισμα ήταν η κορύφωση και συνάμα το κύκνειο άσμα του αντιμνημονίου που κυριάρχησε στη χώρα επί πέντε χρόνια.
Ο εξαφανιζόμενος διαμεσολαβητής που επέτρεψε στην κοινωνία να διασχίσει την αντιμνημονιακή της φαντασίωση.
Ο καθρέφτης που υψώθηκε μπροστά στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, αποκαλύπτοντας το κόστος της επιθυμίας του. Για να συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν έτοιμο να το αναλάβει.
Η πολιτική σκηνή πάνω στην οποία παίχθηκε, σε όλη του την ένταση, το αντιμνημονιακό δράμα, για να ακολουθήσει αμέσως μετά η τραυματική κάθαρση και η αποδοχή της μνημονιακής «μοίρας».
Το δημοψήφισμα ήταν η συμβολική νίκη που επέτρεψε στους αντιμνημονιακότερους των αντιμνημονιακών (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) να διαχειριστούν την τραγική ανεπάρκειά τους.
Και να γίνουν, στη συνέχεια, οι καλύτεροι μαθητές των μνημονίων – οι μόνοι που κατάφεραν να τα ολοκληρώσουν με επιτυχία, εκεί που απέτυχαν ακόμα και οι πιο ακραιφνείς μνημονιακοί.
Μόνο μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα μπορούσε να πείσει την αντιμνημονιακή πλειονότητα για το αναπόδραστο των μνημονίων. Η πανουργία της Ιστορίας.
Οι οπαδοί του ΝΑΙ θα έπρεπε να προσκυνούν το δημοψήφισμα. Χάρη σε αυτό έγινε πράξη η μεγαλύτερη επιθυμία τους – η καθολική αποδοχή των μνημονίων.
Χάρη σε αυτό τους παραδόθηκε, λίγα χρόνια μετά, η χώρα ξανά στα χέρια τους για να τη «γλεντήσουν» όπως και πριν τη χρεοκοπία.
Αλλά δεν μπορούν, γιατί στο δημοψήφισμα δοκίμασαν τη μεγαλύτερη τρομάρα της ζωής – ότι η χώρα θα πεταχτεί εκτός ΕΕ και θα χάσουν, όχι μόνο τον πλούτο και την εξουσία τους, αλλά και την ταυτότητά τους.
Την ταυτότητα του Ευρωπαίου που φαντασιώνονται ότι είναι – φαντασιώνονται γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι «Φραπέδες» και οι «Χασάπηδες», ακόμα και αν έχουν πτυχίο από το Χάρβαρντ και το Κολάμπια.
Ο φόβος θολώνει την κρίση τους και δεν τους επιτρέπει να δουν ότι ήσαν οι μεγαλύτεροι κερδισμένοι του δημοψηφίσματος.
Αυτός ο φόβος, όμως - ο πανικός σύσσωμου του αστικού στρατοπέδου και των λακέδων του είναι και η πιο γλυκιά ανάμνηση των ηττημένων – «νικητών» του δημοψηφίσματος.
Αυτός ο φόβος είναι που λείπει σήμερα.
Όλα όσα ζούμε – η χυδαία διαφθορά, η προκλητική αλαζονεία, οι «Φραπέδες» και οι «Χασάπηδες», είναι γιατί οι πλούσιοι (και οι λακέδες τους) έχουν ξεχάσει να φοβούνται τους φτωχούς.
Αλλά η ιστορία δεν τελείωσε το 2015, όπως δεν είχε τελειώσει και το 1989.
Αργά ή γρήγορα, θα το ξαναθυμηθούν.
Οι οπαδοί του ΝΑΙ θα έπρεπε να προσκυνούν το δημοψήφισμα. Χάρη σε αυτό έγινε πράξη η μεγαλύτερη επιθυμία τους – η καθολική αποδοχή των μνημονίων.
Χάρη σε αυτό τους παραδόθηκε, λίγα χρόνια μετά, η χώρα ξανά στα χέρια τους για να τη «γλεντήσουν» όπως και πριν τη χρεοκοπία.
Αλλά δεν μπορούν, γιατί στο δημοψήφισμα δοκίμασαν τη μεγαλύτερη τρομάρα της ζωής – ότι η χώρα θα πεταχτεί εκτός ΕΕ και θα χάσουν, όχι μόνο τον πλούτο και την εξουσία τους, αλλά και την ταυτότητά τους.
Την ταυτότητα του Ευρωπαίου που φαντασιώνονται ότι είναι – φαντασιώνονται γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι «Φραπέδες» και οι «Χασάπηδες», ακόμα και αν έχουν πτυχίο από το Χάρβαρντ και το Κολάμπια.
Ο φόβος θολώνει την κρίση τους και δεν τους επιτρέπει να δουν ότι ήσαν οι μεγαλύτεροι κερδισμένοι του δημοψηφίσματος.
Αυτός ο φόβος, όμως - ο πανικός σύσσωμου του αστικού στρατοπέδου και των λακέδων του είναι και η πιο γλυκιά ανάμνηση των ηττημένων – «νικητών» του δημοψηφίσματος.
Αυτός ο φόβος είναι που λείπει σήμερα.
Όλα όσα ζούμε – η χυδαία διαφθορά, η προκλητική αλαζονεία, οι «Φραπέδες» και οι «Χασάπηδες», είναι γιατί οι πλούσιοι (και οι λακέδες τους) έχουν ξεχάσει να φοβούνται τους φτωχούς.
Αλλά η ιστορία δεν τελείωσε το 2015, όπως δεν είχε τελειώσει και το 1989.
Αργά ή γρήγορα, θα το ξαναθυμηθούν.
