Το περιστατικό που θα σου περιγράψω το ζήσαμε τη νύχτα της 5ης Ιουλίου στα Εξάρχεια.
Μια βραδιά ζεστή, όχι τόσο πολύβουη από κόσμο αλλά πάντως με ανθρώπους όλων των ηλικιών να γεμίζουν τα τραπεζάκια-έξω και άλλους μέσα στα μπαρ να γκρουβάρουν με μουσικές.
Η φίλη μου η Εύη, που ζει στο Παρίσι είχε μόλις φύγει με την κόρη και τις Γαλλίδες φίλες της να τους κάνει μια βόλτα στα νυχτερινά Εξάρχεια. Διάλεγα μουσικές, στο Cusco της οδού Κωλέττη και Μεσολογγίου – εκεί απέναντι πριν από μερικούς μήνες οι «πραιτοριανοί» του συστήματος τρομοκράτησης των πολιτών είχαν εισβάλλει στα απέναντι μπαρ και χωρίς λόγο τα έκαναν γης μαδιάμ. Διετάχθη όμως ΕΔΕ… για τη στάχτη στα μάτια.
Χθες το βράδυ λοιπόν, βράδυ Σαββάτου, οι «Δελτάδες» με τα μηχανάκια τους περίπου στις τρεις το πρωί άρχισαν, σαν άλλα Τ.Ε. (τάγματα εφόδου) να κατεβαίνουν την Κωλέττη, να μπαίνουν στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου – εκεί που καθόταν ο κόσμος και στη δεύτερη βόλτα τους άρχισαν να ρίχνουν βομβίδες κρότου-λάμψης.
Κανονικοί νταήδες του συστήματος που θέλει να τρομοκρατήσει πολίτες.
Χαμήλωσα την ένταση στη μουσική. Δεν την κλείσαμε. Η μουσική συνέχισε να παίζει και να καλύπτει την παραφωνία της βραδιάς. Το μαγαζί γέμισε με τον κόσμο που ήταν έξω. Ευτυχώς όλα έγιναν χωρίς πανικό και δεν χτύπησε κανείς. Καθένα άτομο νοιαζόταν το άλλο και είδαμε ότι όλοι είναι καλά.
Οι υπάλληλοι της Ελληνικής Αστυνομίας, οι νταήδες του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ξαναπέρασαν και ξανάριξαν τις κρότου λάμψης.
Σαν τα κοράκια που πετάνε σ’ έναν κύκλο πάνω από το θήραμά τους! Ε, έτσι κι αυτοί με τις εξαρτήσεις τους και τα κλομπ ανά χείρας έκαναν βόλτες γύρω από τα «θύματά» τους. Σα μια ομάδα κακοποιών – που βλέπαμε στο σινεμά, σα μια αγέλη καρχαριών που πρώτα τρομοκρατούν και μετά επιτίθενται.
Στη δική μας περίπτωση μείναμε στην τακτική της τρομοκράτησης – ευτυχώς.
Κάθε τέτοια ανήθικη και νταηλίδικη πρακτική της αστυνομίας το μόνο που καταφέρνει είναι τρομάζει, να τρομοκρατεί και τελικά να τροφοδοτεί την οργή αλλά και τη σκέψη (μας)!
Όσο περνάνε τα χρόνια και οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, της παγκοσμιοποίησης και της «βίας» που κρύβουν η ανέχεια, η ανεργία, οι κακοπληρωμένες δουλειές σε «γαλέρες», το στεγαστικό πρόβλημα μεγεθύνονται, η εξουσία θα δείχνει τα δόντια της όλο και περισσότερο.
Ο φόβος πρέπει να εμφυτευθεί καλά σε όποιο άτομο ακόμη αντέχει, αντιστέκεται, συνδικαλίζεται, είναι αλληλέγγυο στους πιο ευάλωτους. Είναι το σχέδιο τους να αλώσουν τις στιγμές μας. Να μην μπορείς να είσαι ανέμελος με τους φίλους, την κοπέλα, το αγόρι σου, να φλερτάρεις, να πίνεις μπύρες, να συζητάς, να παίζεις τάβλι, να τρως χυλόπιτα, να αγκαλιάζεσαι, να χορεύεις.
Θέλουν τρομαγμένους και σαστισμένους πολίτες που θα υπακούουν – πρωτίστως αυτό – φοβισμένοι και θα είναι ομογενοποιημένοι στις επιταγές της νέας τάξης πραγμάτων που παγκοσμίως προωθείται. Συντηρητισμός. Επιστροφή στον κοινωνικό μεσαίωνα.
Η ανεμελιά, όπως το γέλιο στο μεσαίωνα (διάβασε «Το όνομα του Ρόδου» – Ουμπέρτο Έκο) πρέπει να εξαφανιστεί. Η παρέα, η αλληλεγγύη επίσης! Είναι τα τρωτά του συστήματος που μπορεί να το προσβάλουν.
Οι γειτονιές μας όμως δεν είναι βοσκοτόπια για να κλέβουν οι φίλοι της κυβέρνησης με την ανοχή και τις ευλογίες της. Οι γειτονιές μας ανήκουν. Οι ζωές μας, μάς ανήκουν και δεν πρέπει να επιτρέψουμε τον φόβο που θέλουν να σπείρουν να θεριέψει.
Τα βράδια με τους φίλους μας και τις μουσικές μάς ανήκουν και τα τραγούδια μας θα ακούγονται πάντα πιο δυνατά από τις βομβίδες των ένστολων – σύγχρονων ταγμάτων εφόδου της κάθε εξουσίας.
Γιάννης Καφάτος
