Μαζί με τα ονόματα των νεκρών της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας, των ευθυνών που κρύβονται σιγά – σιγά πίσω από τις πολιτικάντικες πρακτικές και τα νέα σκάνδαλα που έρχονται να υψώσουν το σωρό της πολιτικής δυσωδίας, 57 καντηλάκια και το πιο όμορφο τιμητικό «άγημα» από νέα παιδιά αλλάζουν την εικόνα του Συντάγματος τα βράδια.
Το ινσταγκραμικό Σύνταγμα με τους Εύζωνες που αγέρωχοι αντέχουν τη ζέστη και το κρύο, την ορθοστασία και την πολυκοσμία για να τιμήσουν κάθε Έλληνα πατριώτη που αγωνίστηκε για την πατρίδα ζωντανεύει.
Η «απόσταση» του σύγχρονου νέου Έλληνα από τα κλέη της ιστορίας εκμηδενίζεται κάθε βράδυ που τα παιδιά μαζεύονται σα να κάνουν παρέα στους 57 που δολοφονήθηκαν αφού δύο τρένα επί ένα τέταρτο πήγαιναν το ένα καταπάνω στο άλλο στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή.
Τα άγνωστα παιδιά αποτίουν ένα πολύ ξεχωριστό φόρο τιμής στα άγνωστά τους σε προσωπικό επίπεδο, θύματα των Τεμπών και την ίδια ώρα δημιουργούν ένα δεσμό σεβασμού προς τις οικογένειες που θρηνούν.
Τον πόνο της απώλειας του παιδιού σου προφανώς τίποτα δεν μπορεί να τον γλυκάνει όμως αυτά τα άγνωστα παιδιά που σκέφτονται τους νεκρούς των Τεμπών και αράζουν κάθε βράδυ στο Σύνταγμα με όλες τις καιρικές συνθήκες από τον Φεβρουάριο και μετά είναι μια Ελπίδα για όλους μας.
Κάποιος περαστικός μπορεί να «βλέπει» απλώς πιτσιρικάδες που αράζουν. Προσωπικά κάθε βράδυ που περνάω από εκεί «βλέπω» νέους ανθρώπους που θέλουν δικαιοσύνη για όλους σ’ αυτή τη ρημαδοχώρα που ζούμε. Βλέπω παιδιά που γίνονται οι «εύζωνες» των νεκρών μιας ανείπωτης πολιτικής αλητείας που με τη μέθοδο «πετώ το μπαλάκι των ευθυνών στην εξέδρα και με τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών» συγκαλύπτει το έγκλημα των Τεμπών.
Βλέπω τον πυρήνα μιας νέας γενιάς που μπορεί κάποτε να φανεί στο ύψος των περιστάσεων με τις επιλογές και τις πράξεις της. Η δική μου γενιά πέρασε πολύ κάτω από τον πήχη. Ελπίζω όμως, χάρη σ’ αυτά τα παιδιά.
Η εικόνα του Αγνώστου Στρατιώτη τη νύχτα με τα παιδιά που στέκονται δίπλα στα νεκρά παιδιά των Τεμπών είναι μια ελπίδα ότι δεν έχουν όλοι φάει το πολιτικό κουτόχορτο, ότι μπορεί κάποτε κάτι να αλλάξει .
Σταμάτησα προχθές τη νύχτα και τράβηξα αυτές τις δυο φωτογραφίες. Ήθελα να αποτυπώσω αυτή τη μυσταγωγική εικόνα της πόλης. Συνήθως περνάμε αδιάφοροι για πολλά που συμβαίνουν δίπλα μας στην χαοτική Αθήνα. Βιαστικοί και με το μυαλό μας γεμάτο με τα δικά μας προβλήματα ξεχνάμε τους άλλους.
Τα παιδιά που ανάβουν τα κεράκια και τα φαναράκια δίπλα από τα ονόματα των νεκρών στα Τέμπη είναι ένα λαμπρό παράδειγμα για όλους μας. Μας στέλνουν το μήνυμα της συμμετοχής. Μας φωνάζουν έτσι ήσυχα όπως κάθονται, να μην ξεχάσουμε. Μας καλούν να στηρίξουμε τον αγώνα για να αποδοθεί Δικαιοσύνη για τους νεκρούς των Τεμπών.
Δίνουν νόημα στον «Άγνωστο στρατιώτη» και μετατρέπουν ένα επίσημο τοπίο που δεν αφορά κανέναν – αφού ούτε την Ιστορία δεν την διδάσκονται σωστά – σε ένα ζωντανό μνημείο για μια τραγωδία που δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Τα παιδιά που τιμούν τους νεκρούς των Τεμπών είναι η ελπίδα μας! Μπράβο στα ίδια και σε όσους τα βοήθησαν να μεγαλώσουν έτσι!
Γιάννης Καφάτος
