Οι «επαγγελματίες ευαίσθητοι» και η υπόθεση Μαζωνάκη
που έχουν μεγαλώσει στον κομματικό σωλήνα ή σε συστήματα προώθησης και που σήμερα εμφανίζονται ως σημαίες της ισότητας και προστάτες των αδύναμων. Φωτογραφίζονται σε σποτ, ανεβάζουν βίντεο με βαρύγδουπες δηλώσεις και βγάζουν καταγγελίες «για το καλό».
Η υπόθεση του Γιώργου Μαζωνάκη τους ξεμπρόστιασε όλους. Έσπευσαν να παραδώσουν μαθήματα δεοντολογίας και να καλέσουν την ΕΣΗΕΑ να παρέμβει για την είδηση που σόκαρε. Καταχέριασαν δημοσιογράφους και site για το ρεπορτάζ του εγκλεισμού, όμως έκαναν κάτι πολύ χειρότερο: διέγνωσαν δημοσίως ότι ο καλλιτέχνης είναι ψυχικά πάσχων. Δηλαδή αναπαρήγαγαν ακριβώς αυτό που –όπως λένε– έκαναν οι συγγενείς του και τους καταγγέλλει ο Μαζωνάκης.
Και εδώ είναι που φαίνεται η άγνοιά τους για το ρεπορτάζ. Η είδηση ήταν ο εγκλεισμός του, όχι η ψυχιατρική του κατάσταση. Η συνέχεια τους άδειασε: η δήλωση του Μαζωνάκη –«Εν αγνοία μου ο εγκλεισμός στο Δρομοκαΐτειο, στόχος η φυσική μου εξόντωση»– τους έκοψε την «ευαισθησία» μαχαίρι.
Η δημοσιογραφία δεν είναι σαλόνια και social media. Είναι δουλειά δύσκολη, με λάσπη, βούρκο, ρίσκο και κόστος. Κι αν δεν υπήρχαν οι κανονικοί δημοσιογράφοι να φέρνουν δύσκολα θέματα στην επιφάνεια –πολλές φορές στα όρια της νομιμότητας και παραβιάζοντας κώδικες– δεν θα υπήρχε ούτε ΟΠΕΚΕΠΕ, ούτε υποκλοπές, ούτε αποκάλυψη ονομάτων και δικογραφιών.
Ας καθίσουν, λοιπόν, στα αυγά τους οι «δημόσιες σχέσεις» της ευαισθησίας και ας αφήσουν τους δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους. Με κόστος, με λάθη, αλλά και με αλήθεια.
Νίκος Παναγιωτόπουλος
Η υπόθεση του Γιώργου Μαζωνάκη τους ξεμπρόστιασε όλους. Έσπευσαν να παραδώσουν μαθήματα δεοντολογίας και να καλέσουν την ΕΣΗΕΑ να παρέμβει για την είδηση που σόκαρε. Καταχέριασαν δημοσιογράφους και site για το ρεπορτάζ του εγκλεισμού, όμως έκαναν κάτι πολύ χειρότερο: διέγνωσαν δημοσίως ότι ο καλλιτέχνης είναι ψυχικά πάσχων. Δηλαδή αναπαρήγαγαν ακριβώς αυτό που –όπως λένε– έκαναν οι συγγενείς του και τους καταγγέλλει ο Μαζωνάκης.
Και εδώ είναι που φαίνεται η άγνοιά τους για το ρεπορτάζ. Η είδηση ήταν ο εγκλεισμός του, όχι η ψυχιατρική του κατάσταση. Η συνέχεια τους άδειασε: η δήλωση του Μαζωνάκη –«Εν αγνοία μου ο εγκλεισμός στο Δρομοκαΐτειο, στόχος η φυσική μου εξόντωση»– τους έκοψε την «ευαισθησία» μαχαίρι.
Η δημοσιογραφία δεν είναι σαλόνια και social media. Είναι δουλειά δύσκολη, με λάσπη, βούρκο, ρίσκο και κόστος. Κι αν δεν υπήρχαν οι κανονικοί δημοσιογράφοι να φέρνουν δύσκολα θέματα στην επιφάνεια –πολλές φορές στα όρια της νομιμότητας και παραβιάζοντας κώδικες– δεν θα υπήρχε ούτε ΟΠΕΚΕΠΕ, ούτε υποκλοπές, ούτε αποκάλυψη ονομάτων και δικογραφιών.
Ας καθίσουν, λοιπόν, στα αυγά τους οι «δημόσιες σχέσεις» της ευαισθησίας και ας αφήσουν τους δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους. Με κόστος, με λάθη, αλλά και με αλήθεια.
Νίκος Παναγιωτόπουλος
