Η τραγωδία που χτύπησε την οικογένεια Σαμαρά είναι συγκλονιστική –όπως είναι η απώλεια κάθε νέου ανθρώπου, παιδιού, αδερφού, συγγενή, φίλου. Είναι θλιβερό που –κυρίως στο διαδίκτυο– έγινε αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης ο θάνατος της Λένας Σαμαρά, του κοριτσιού που έφυγε από τη ζωή, σχεδόν στην αρχή της δημιουργικής ζωής του. Θλιβερό που βιαστικά, χωρίς στοιχεία και πριν μιλήσουν όσο πρέπει οι ειδικοί, αποδόθηκαν ευθύνες για τον θάνατό της –προφανώς επειδή το ΕΣΥ «μας» πάσχει, έχει κενά, βάζει σε δοκιμασία κόσμο παρά τις προσπάθειες του προσωπικού, και βαρύνεται, επιβεβαιωμένα, για άλλες τραγωδίες ή ταλαιπωρίες του κοινού.
Θλιβερή και η προσπάθεια να στοχοποιηθούν πολιτικοί χώροι με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στο διαδίκτυο όπως «βοθροαριστερίλα», από κυρία δημοσιογράφο που δεν είχε δώσει πολιτικό στίγμα στις αναρτήσεις της –αντίθετα με τα πολύ καλά ρεπορτάζ της που διαβάζαμε και ήταν/είναι ψαγμένα, στα όρια της έρευνας, και τα οποία είχαν/έχουν και καταγγελτικά στοιχεία όταν πρέπει. Άλλα ξαφνικά έδωσε το άγνωστο στίγμα της (άγνωστο για εμάς, τουλάχιστον).
Μάλιστα, σε συνέχεια του δικής της θέσης απέντι σε γνώμες που ο καθένας έχει δικαίωμα να διατυπώνει, ανέδειξε στο «τοίχο» της και άλλες απόψεις, προσβλητικές για την Αριστερά, όπως εκείνη στην οποία αναφερόταν ότι οφείλονται έπαινοι στην οικογένεια Σαμαρά που προσέτρεξε στο ΕΣΥ (σωστό αυτό) «όταν αυτοαποκαλούμενοι "αριστεροί" ή "κομμουνιστές" σπεύδουν στον ιδιωτικό τομέα, άμα αρρωστήσουν» (γενίκευση που δείχνει κακότητα).
Τι ανακάτεμα μπλε, κόκκινων, ροζ πολιτικών απόψεων είναι αυτό, με αφορμή μια ανείπωτη οικογενειακή τραγωδία; Και, εν τέλει, πόσο διαφωτιστικά είναι τα σόσιαλ για πρόσωπα και χαρακτήρες που εκτιμούσες και, πιθανόν, εξακολουθείς να εκτιμάς;
- από το harddog
