Πώς λέει η ρουτινιάρικη, η σκουριασμένη δημοσιογραφική ερώτηση που κολλάει στους πάντες; Α μάλιστα, ποιο ήταν κύριέ μου και κυρία μου το βιβλίο που σας άλλαξε τη ζωή;ΟΚ, το βιβλίο που άλλαξε τη δική τη ζωή, ήταν το “Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος”, το βιβλίο με τα γκραφίτι που είχε φωτογραφήσει ο Γιάννης Δημαράς.
Το μπάνισα στο βιβλιοπωλείο του Μίμη Τσιοπελάκου στα Τρίκαλα (τώρα το έχει ο γιός του ο Κωστής), το άνοιξα, το ξεφύλλισα, μου κόπηκε η αναπνοή. Τι ήταν αυτό το πράγμα ρε φίλε;
Τι ήταν αυτός ο πλούτος, αυτό το ξέσπασμα, αυτή η φαντασμαγορία σκέψεων, ιδεών, παλαβομάρας;
Αμάν, ζαμάν, γίνονται τέτοια πράγματα στον κόσμο, πέρα απ’ το σφιχτό, το στενό παπούτσι της Μεταπολίτευσης, όπου ένα εκατοστό αν ξέφευγες από την αγωνιστική ορθοδοξία σε χαρακτηρίζανε οπορτούνα και ρεφόρμα;
Ανάψανε όλα τα λαμπάκια στην κεφάλα, βαρέσανε όλα τα κουδούνια, μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου!
Κι επειδή μιλάμε για χαζή ερώτηση, οφείλω να σημειώσω ότι ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ δεν είναι ένα το βιβλίο που σου αλλάζει τη ζωή.
Μην ξεκινήσω τώρα με τη “Γερμανική Ιδεολογία”, το “Ringolevio” και τον “Άνθρωπο που έβλεπε τα τραίνα να περνούν” για θα μας πάρει μέρες και μερούλες για να ολοκληρώσω τον κατάλογο.
Οπότε επιστρέφω στην πρώτη μου αγάπη, τα γκραφίτι που μια φορά κι έναν καιρό τα χαρακτήρισα, και είχα δίκιο, “φωνή της πόλης”.
Ωραίο ήταν, πιασάρικο, το τσούρνεψε προ ετών ένας τύπος από δημοφιλές φρη πρες το πούλησε για δικό του.
Λες και δεν το περίμενες…
Τέλος πάντων “φωνή της πόλης” εγώ, “ψώρα των πόλεων” γνωστός αρθρογράφος ακόμη πιο γνωστής ημερήσιας εφημερίδας.
Διαβάστε και απολαύστε σκεπτικό:
“Όλες οι πόλεις της χώρας πάσχουν από ανίατη ψώρα. Αναφερόμαστε στις κουτσουλιές με ανεξίτηλο σπρέι, διότι κάθε διαταραγμένος θεωρεί «δημοκρατικό δικαίωμα» να μουντζουρώνει τους τοίχους, είτε για να διαλαλήσει την ανοησία του –όπως π.χ. το παραπάνω σύνθημα- είτε για να δηλώσει το πέρασμά του με εκείνες τις ακατάληπτες μουντζούρες που ευφημίζονται ως «υπογραφές»”.
Και το καλύτερο:
“Οι τοίχοι είναι ιδιωτικοί, συνεπώς ουδείς έχει το δικαίωμα να τους μουντζουρώνει”. Μα φυσικά, πάλι στο δικαίωμα το περιουσιακό θα καταλήγαμε, όπου δεν πειράζει τον μεσαιοταξίτη να έχει πάει ο γιαρμάς στα τεσσεράμιση ευρώ και το σουβλάκι άλλα τόσα, αρκεί να μην βγει μια μέρα και δει ζωγραφισμένη την είσοδο της πολυκατοικίας του.
Όσο για τις περιβόητες “πόλεις”, πάντα για συγκεκριμένα σημεία στο κέντρο τους μιλάμε, μιας και στα προάστια κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να στολίσει τοίχους με γκραφίτι.
Στην φιλήδονη Κηφισιά, για παράδειγμα, ψάχνεις να τα βρεις με το κιάλι και δεν τα βρίσκεις πουθενά.
Αντιθέτως ανακαλύπτεις συμμορίες πιτσιρικάδων που επιδίδονται σε κάθε είδους τσούρνεμα και πέσιμο (καταλαβαινόμαστε ή χρειάζεστε μεταφραστή όπως στις ταγκιές;), με αποτέλεσμα να συγκροτούνται περίπολα από έξαλλους κατοίκους που δεν αντέχουν άλλο την πραγματική και όχι την εικονική (#διπλής) παραβατικότητα.
Αναρωτιέμαι αν και αυτά τα δεκαεξάχρονα και δεκαεπτάχρονα χρήζουν ψυχιατρικής διαγνώσεως και είναι “διαταραγμένα” σαν τους γκραφιτάδες ή απλώς τα βαράνε οι ορμόνες και πρέπει να τα πάμε στον ενδοκρινολόγο.
Στη Σοβιετία θα το λύνανε το ζήτημα σε δευτερόλεπτα…
Να το κλείσω, όμως, το ζήτημα, μιας και έχουμε και μια άδεια να πάμε. Με λίγα λόγια, τα γκραφίτι είναι η πραγματική και μοναδική άρτε πόβερα και το έσχατο καταφύγιο έκφρασης κάθε καταπιεσμένου, κάθε μπαϊλντισμένου και κάθε αγανακτισμένου με το καθημερινό ριάλιτυ.
Ναι, θα μπορούσε να πει την παρόλα του στα σόσιαλ, αλλά πέρασε ποτέ από το μυαλό σας σοφοί μου άνθρωποι γιατί δεν το κάνει; Γιατί ένας βαθύτερος πόνος, ένας βαθύτερος ζόφος, μια βαθύτατη ανάγκη τον υποχρεώνει να διαλαλήσει στους τοίχους όσα κρύβει, όσα πιστεύει, όσα τον τρώνε και δεν μπορεί άλλο να τα κρατήσει μέσα του.
Συμβαίνει όταν στις φλέβες σου κυκλοφορεί αίμα αντί για νερό και ναι, μαζί με τα χλωρά θα ανεχθούμε και τα ξερά. Ενοχλητικές, αναμφιβόλως, οι ταγκιές, πολύ ενοχλητικές, αλλά που, παρακαλώ, ίσχυσε ή ισχύει το εκατό μηδέν εν Ελλάδι εκτός από τον Ολυμπιακό την εποχή του Σωκράτη;
Κι εκεί ακόμη μπρο μου, αφήνανε το Αιγάλεω να κάνει το κομμάτι του που και που…
Y.Γ.: Φωτογραφίζω γκραφίτι χρόνια και ζαμάνια. Όταν ξεπέρασα τα 20.000 ενσταντανέ, σταμάτησα να τα μετράω. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε τι γράφει ο κόσμος με σπρέι, μαρκαδόρους, μολύβια, στυλό, ενίοτε τα σκαλίζουν κιόλας! Τα γκραφίτι είναι ένα σύμπαν από μόνα τους και όσοι βλέπουν μόνο πέντε “συνθήματα” στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου και στην Τοσίτσα διόλου δεν κατανοούν τι τρέχει κάτω απ’ τη μύτη τους.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
