Ο χρόνος από την ημέρα που έφυγε ο Γιάννης –σαν σήμερα, παραμονή της Παναγιάς, το 2015– στρογγυλεύει: δέκα χρόνια! Δεν το ξεχνάμε, δεν τον ξεχνάμε: τον φίλο, τον συνάδελφο, τον ακούραστο ρεπόρτερ, τον υποδειγματικό επαγγελματία και, πάνω από όλα, τον εκλεκτό άνθρωπο, χωρίς καμιά υπερβολή στην όρο «εκλεκτός».
Ο Γιάννης Ξενάκης αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι από τον επαγγελματικό του περίγυρο. Για το ήθος, τις γνώσεις και την υψηλή επαγγελματική του συνέπεια. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, γράφουμε –και όχι μόνο εμείς– για τον «εκλεκτό Γιάννη», αρχίζοντας με ένα κείμενο, μια μέρα μετά τον θάνατό του, που τον βρήκε στο Κέντρο Υγείας Μαρκοπούλου. Είχε προηγηθεί ένα προειδοποιητικό καρδιακό επεισόδιο, κυριολεκτικά πάνω στο πληκτρολόγιο, την ώρα που έγραφε σπίτι του για ένα μεγάλο αθλητικό αφιέρωμα.
Μια μέρα μετά, αρθρογραφούσαμε στη live Sport, κεραυνοβολημένοι από την είδηση του θανάτου του:
«Δεν τον πιστεύεις, αλλά είναι αλήθεια. Ο Γιάννης γίνεται κενό, ανάμνηση, απουσία –από αυτές τις απουσίες που πιάνουν τεράστιο χώρο στην ψυχή». Το γράφαμε σε ένα θέμα με τίτλο «Τα δημοσιογραφικά "μισάλεπτα" του Γιάννη», μέσα από το οποίο προσπαθούσαμε να αναδείξουμε την επιμονή του στην εκμαίευση και στη διασταύρωση της είδησης όταν ήταν ρεπόρτερ της ΑΕΚ.
Η χρονική απόσταση, λοιπόν, από το πέρασμα του Γιάννη στην αιωνιότητα στρογγύλεψε, έγινε δεκαετία. Όμως, οι αιχμηρές γωνίες από τον πόνο για την απώλειά του, εξακολουθούν να τρυπάνε τη μνήμη.
Δ.Β. / Harddog
Στις 14 Αυγούστου, συμπληρώνεται μια δεκαετία από το θάνατο του Γιάννη Ξενάκη.
Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε πριν από καμιά εικοσιπενταρια χρόνια στο δεύτερο σπίτι μας, στην Μίνωος.
Είχαμε μια περίεργη διασύνδεση, γιατί πάντοτε μας μπερδεύανε οι αναγνώστες, στον Ξενάκη θέλανε να μιλήσουνε, τον Ξανθάκη ζητάγανε, τον Ξανθάκη ψάχνανε, τον Ξενάκη φωνάζανε και πάει λέγοντας.
Πάντα ευπροσήγορος, πάντα βοηθητικός στους συναδέλφους. και λύκος μοναχός στο ρεπορτάζ.
έφυγε πολύ νωρίς στα 52 του...
Τις μέρες που μας τέλειωσε για δεύτερη φορά η "Ελευθεροτυπία" πήγαμε όλοι να πάρουμε το αρχείο μας, τη μοναδική περιουσία του δημοσιογράφου.
Πήρε κι ο Γιάννης το δικό του και την ώρα που έβγαινε μας είπε:
"Στο αυτοκίνητο θα τ' αφήσω. θα ξαναγυρίσουμε, θα δείτε!"
in loving memory
(στο φέρετρο τον συνόδευσαν η σημαία της ΑΕΚ κι ένα φύλλο της "Eλευθεροτυπίας"...)
Η χρονική απόσταση, λοιπόν, από το πέρασμα του Γιάννη στην αιωνιότητα στρογγύλεψε, έγινε δεκαετία. Όμως, οι αιχμηρές γωνίες από τον πόνο για την απώλειά του, εξακολουθούν να τρυπάνε τη μνήμη.
Δ.Β. / Harddog
****
Στις 14 Αυγούστου, συμπληρώνεται μια δεκαετία από το θάνατο του Γιάννη Ξενάκη.
Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε πριν από καμιά εικοσιπενταρια χρόνια στο δεύτερο σπίτι μας, στην Μίνωος.
Είχαμε μια περίεργη διασύνδεση, γιατί πάντοτε μας μπερδεύανε οι αναγνώστες, στον Ξενάκη θέλανε να μιλήσουνε, τον Ξανθάκη ζητάγανε, τον Ξανθάκη ψάχνανε, τον Ξενάκη φωνάζανε και πάει λέγοντας.
Πάντα ευπροσήγορος, πάντα βοηθητικός στους συναδέλφους. και λύκος μοναχός στο ρεπορτάζ.
έφυγε πολύ νωρίς στα 52 του...
Τις μέρες που μας τέλειωσε για δεύτερη φορά η "Ελευθεροτυπία" πήγαμε όλοι να πάρουμε το αρχείο μας, τη μοναδική περιουσία του δημοσιογράφου.
Πήρε κι ο Γιάννης το δικό του και την ώρα που έβγαινε μας είπε:
"Στο αυτοκίνητο θα τ' αφήσω. θα ξαναγυρίσουμε, θα δείτε!"
in loving memory
(στο φέρετρο τον συνόδευσαν η σημαία της ΑΕΚ κι ένα φύλλο της "Eλευθεροτυπίας"...)
Χρήστος Ξανθάκης (fb)
