ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ, σε λίγες ημέρες –μπορεί τελικά να χρειαστούν λίγες εβδομάδες– το περιστατικό έξω από το Ζάππειο, με την αυτοπυρπόληση μιας δημοσιογράφου, δεν θα απασχολεί κανέναν εκτός από τα συγγενικά και φιλικά της πρόσωπα, ίσως και μερικούς ακόμη. Για τους περισσότερους θα θεωρηθεί κάτι που απλώς κάποτε συνέβη. Θα αποτελεί παρελθόν και παραμένει ερωτηματικό αν θα αφήσει κάτι πίσω του. Φοβάμαι πως, όσο συνταρακτικό κι αν ήταν το γεγονός, όσο βίαια αλλά και αφυπνιστικά κι αν λειτούργησε για κάποιους, ιδιαιτέρως εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο συνέβη –δεν είναι συνηθισμένη, άλλωστε, μια αυτοπυρπόληση σε δημόσια θέα–, γρήγορα θα ξεχαστεί, θα γίνει παρελθόν, θα περάσει στη μνήμη κάποιων ίσως, αλλά στη συλλογική μας μνήμη μάλλον όχι.
Έχει πολλά να θυμάται αυτή η μνήμη, πολλά βιώματα, τραύματα και θύμισες, δεν βρίσκει εύκολα χώρο για να εγγράψει κάπου ότι ένα ζεστό καλοκαίρι μια γυναίκα που την έλεγαν Αύρα, ετών 67, που είχε κάποτε μια κανονική ζωή, επέλεξε έναν τόσο θλιβερό τρόπο για να φύγει από αυτήν. Δεν ήταν ένα ιδιαίτερα προβεβλημένο πρόσωπο, από αυτά που μας απασχολούν καθημερινά, άλλωστε, για να συγκεντρώσει πολλά βλέμματα. Δημοσιογράφος ήταν, αλλά από αυτές που δεν έκαναν πολλή φασαρία και δεν σήκωναν μεγάλη σκόνη. [...]
[...] Όταν συνέβη το περιστατικό, γράφτηκε με περίσσια ευκολία ότι επρόκειτο για μια γυναίκα που «ήταν άστεγη, με ψυχολογικά προβλήματα». Αυτό εντάσσεται σε μια γνωστή ιστορία που αφορά τον τρόπο με τον οποίο ασκείται σε ένα μεγάλο μέρος της η δημοσιογραφία των ημερών μας. Κάποιος αναφέρει μια πληροφορία, πολλοί την αναπαράγουν «αμάσητη», συμβαίνει το περίφημο copy-paste και σε ελάχιστο χρόνο γεμίζουν ιστοσελίδες με την ίδια ακριβώς πληροφορία, συχνά χωρίς να αλλάξουν δυο λέξεις από το πανομοιότυπο κείμενο.
Για μια ακόμα φορά, δεν υπήρξε η δημοσιογραφία που θέλει να ψάχνει, να διασταυρώνει, να διερευνά πρόσωπα και αίτια και μόνο όταν έχει μια πλήρη εικόνα να δίνει την αλήθεια, με σεβασμό σε εκείνους στους οποίους απευθύνεται.
[...] Όταν συνέβη το περιστατικό, γράφτηκε με περίσσια ευκολία ότι επρόκειτο για μια γυναίκα που «ήταν άστεγη, με ψυχολογικά προβλήματα». Αυτό εντάσσεται σε μια γνωστή ιστορία που αφορά τον τρόπο με τον οποίο ασκείται σε ένα μεγάλο μέρος της η δημοσιογραφία των ημερών μας. Κάποιος αναφέρει μια πληροφορία, πολλοί την αναπαράγουν «αμάσητη», συμβαίνει το περίφημο copy-paste και σε ελάχιστο χρόνο γεμίζουν ιστοσελίδες με την ίδια ακριβώς πληροφορία, συχνά χωρίς να αλλάξουν δυο λέξεις από το πανομοιότυπο κείμενο.
Για μια ακόμα φορά, δεν υπήρξε η δημοσιογραφία που θέλει να ψάχνει, να διασταυρώνει, να διερευνά πρόσωπα και αίτια και μόνο όταν έχει μια πλήρη εικόνα να δίνει την αλήθεια, με σεβασμό σε εκείνους στους οποίους απευθύνεται.
Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από κείμενο του Γιάννη Παντελάκη στη LiFO υπό τον τίτλο "Με αφορμή την Αύρα...". Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
