Εβδομάδα πανηγυρικών επιδείξεων της διεθνούς ηγετικής κενοδοξίας και της πολιτικής ασυνειδησίας που κατατρύχει τους δυτικούς ηγέτες των καιρών μας θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η εβδομάδα που πέρασε. Επικεντρωμένη ειδησεογραφικά, καθώς ήταν, στη συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον Ισραηλινό ομόλογό του στην Κνέσετ (σ. σ: στο κοινοβούλιο του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ) για την παρουσίαση και την επικύρωση της «Ειρηνευτικής Συμφωνίας Τραμπ για τη Γάζα». Και στην ακόλουθη Σύνοδο κορυφής στο Σαρμ ελ-Σέιχ∙ όπου, ανάμεσα στους ανατολικούς τζουτζέδες των Τράμπ - Νετανιάχου, οι επίλεκτοι (σ. σ: προφανώς ως οι πιο… fan τους) Ευρωπαίοι ηγέτες – προσκεκλημένοι τους (Γαλλία: Εμανουέλ Μακρόν, Γερμανία: Φρίντριχ Μερτς, Βρετανία: Κιρ Στάρμερ, Ιταλία: Τζόρτζια Μελόνι, Ισπανία: Πέδρο Σάντσεθ, Ελλάδα: Κυριάκος Μητσοτάκης, Ουγγαρία: Βίκτορ Όρμπαν) ευλόγησαν με την υπογραφή τους την γενοκτόνο συμφωνία… εκεχειρίας.
Το όλο σκηνικό ήταν ακραία κωμικοτραγικό - μια απογοητευτικά θλιβερή εκδοχή παράστασης του Μάπετ Σόου. Όπου οι γέρικες μουτσούνες των δραστών της γενοκτονίας στη Γάζα παρουσιάζονταν να πανηγυρίζουν ως σωτήρες της (
● Μάπετ Τραμπ: «Έιιι, Μπίμπι, θα μας θυμούνται για πολλά χρόνια, αγάπη μου, οκτώ πολέμους τακτοποίησα σε οκτώ μήνες!..» /
● Μάπετ Μπίμπι: «Είσαι ο Θεός μας, πρόεδρε, μας έφερες πίσω τις Συμφωνίες του Αβραάμ!.. Δεν αξίζει κανείς περισσότερο από εσένα το Νόμπελ Ειρήνης!...»), ενώ οι μαριονέτες τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες που επέτρεψαν και υποστήριξαν αυτή τη σφαγή, χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό την παράσταση των σφαγέων που παίζουν τους σωτήρες… Τις ώρες που οι επιζώντες «επέστρεφαν σπίτι» – σε μια ερημιά!.. Έναν απέραντο, αιματοβαμμένο κρανίου τόπο…
Έτσι, σαν «μια ερημιά ισοπεδωμένη στον ορίζοντα από βόμβες και μετά από μπουλντόζες», όπου «ακόμη και το φως του ήλιου φαίνεται διαφορετικό και απόκοσμο…», περιγράφει η αρθρογράφος του Guardian, Νεσρίν Μάλικ, τον τόπο που αντικρύζουν οι επιστρέφοντες Παλαιστίνιοι στην πόλη της Γάζας. Και εξηγεί πως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το φως ήταν «τόσο διαφορετικό – τόσο απόκοσμο», μέχρι που συνειδητοποίησε ότι ήταν επειδή δεν υπήρχαν δομές, κτήρια, κτίσματα, για να το φιλτράρουν: «Ούτε σκιά, ούτε σκιές. Ένα σπίτι στο οποίο επιστρέφεις είναι απλώς ένα οικόπεδο για να στήσεις μια άλλη σκηνή και να περιμένεις βοήθεια. Αλλά αυτή τη φορά, με μικρότερο κίνδυνο να σε βομβαρδίσουν στον ύπνο σου…»
Η Νεσρίν Μάλικ γίνεται συγκλονιστικά ενσυναισθητική, καθώς προσεγγίζει την ψυχοσωματική ανθρωπογεωγραφία των επιστρεφόντων στον τόπο της γενοκτονίας Παλαιστινίων: «Οι άνθρωποι στη Γάζα έχουν απελευθερωθεί από τον φόβο του θανάτου, αλλά τι γίνεται με τη ζωή που αντιμετωπίζουν τώρα; Τι γίνεται με τις χιλιάδες ορφανά και τα τραυματισμένα ή ακρωτηριασμένα παιδιά χωρίς επιζώσες οικογένειες; Δεν είναι μόνο η υποδομή μεγάλων τμημάτων της Γάζας που έχει καταστραφεί, είναι και ο κοινωνικός ιστός. Οικογενειακές γενεαλογίες δύο, τριών, τεσσάρων γενεών έχουν εξαφανιστεί»…
Και συνεχίζει: Τι γίνεται με τις χιλιάδες γονείς που έχουν θάψει τα παιδιά τους; Και με όλους εκείνους που έχουν περισυλλέξει τα μέλη των αγαπημένων τους προσώπων; Πώς να αρχίσουν να σκέφτονται την αντιμετώπιση ενός τέτοιου μαζικού τραύματος όταν δεν υπάρχει καν μια στέγη για να συγκεντρωθούν κάτω από αυτήν;
Κι ύστερα: Ρώτησα έναν άνδρα από τη Γάζα για τον αδελφό του, ο οποίος είχε χάσει όλα τα παιδιά του και τη σύζυγό του σε ένα χτύπημα. Πού είναι τώρα;»: «Απλώς περπατάει συνεχώς τριγύρω, κυκλώνοντας τα ερείπια του τόπου όπου πέθαναν», μου απάντησε… Χαμένοι»…
«Αντιπολεμικές συναισθηματικές εκρήξεις», θα μου πείτε, αλλά τέτοια γεγονότα είναι σημαντικό να μην συνοψίζονται σε στατιστικές, να μην καταλογίζονται απλώς ως «το κόστος του πολέμου». Ναι, η γενοκτονία πρέπει να τερματιστεί, αλλά οι όροι με τους οποίους τερματίζεται και στους οποίους βασίζεται «η πορεία προς την ειρήνευση και την ανοικοδόμηση» είναι κρίσιμοι: τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί δεν μπορούν να αποκατασταθούν, ούτε καν να αποτραπεί η επανάληψή τους, εάν οι συνθήκες που επέτρεψαν στους δράστες να τα διαπράξουν συνεχιστούν…
Και θα συνεχιστούν, κανένας οιωνός περί του αντιθέτου, δεν είναι ορατός στον διεθνή ορίζοντα… Ο θεσμοθετημένος δυτικός ουμανισμός – οι διεθνείς οργανισμοί που τον εξέφραζαν και τον εφάρμοζαν στον 20ο αιώνα – χρεοκόπησε προ πολλού. Σήμερα, χθες, προχθές, απόλυτα κυνικοί, οι Ευρωπαίοι ηγέτες που, δίχως ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης, επέτρεψαν και υποστήριξαν την γενοκτονία (σ. σ: το «σχέδιο Ριβιέρα» του Ντόναλντ Τράμπ που προέβλεπε την – εκκαθαρισμένη από Παλαιστινίους – κατοχή, οικοπεδοποίηση και εκμετάλλευση ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας δηλαδή, το οποίο, ειρήσθω εν… παρόδω, είχε θέσει ως προαπαιτούμενο για «τον τερματισμό του πολέμου» ο σφαγέας Νετανιάχου) χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό την χυδαία παράσταση του δίδυμου των σφαγέων που έπαιζαν τους… σωτήρες – ειρηνοποιούς στη Σύνοδο του Σαρμ ελ-Σέιχ…
Όλα αυτά τις στιγμές, τις ώρες, τις μέρες, που οι επιζώντες «επέστρεφαν σπίτι» – μια ερημιά!.. Έναν απέραντο αιματοβαμμένο κρανίου τόπο…
Έτσι, σαν «μια ερημιά ισοπεδωμένη στον ορίζοντα από βόμβες και μετά από μπουλντόζες», όπου «ακόμη και το φως του ήλιου φαίνεται διαφορετικό και απόκοσμο…», περιγράφει η αρθρογράφος του Guardian, Νεσρίν Μάλικ, τον τόπο που αντικρύζουν οι επιστρέφοντες Παλαιστίνιοι στην πόλη της Γάζας. Και εξηγεί πως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το φως ήταν «τόσο διαφορετικό – τόσο απόκοσμο», μέχρι που συνειδητοποίησε ότι ήταν επειδή δεν υπήρχαν δομές, κτήρια, κτίσματα, για να το φιλτράρουν: «Ούτε σκιά, ούτε σκιές. Ένα σπίτι στο οποίο επιστρέφεις είναι απλώς ένα οικόπεδο για να στήσεις μια άλλη σκηνή και να περιμένεις βοήθεια. Αλλά αυτή τη φορά, με μικρότερο κίνδυνο να σε βομβαρδίσουν στον ύπνο σου…»
Η Νεσρίν Μάλικ γίνεται συγκλονιστικά ενσυναισθητική, καθώς προσεγγίζει την ψυχοσωματική ανθρωπογεωγραφία των επιστρεφόντων στον τόπο της γενοκτονίας Παλαιστινίων: «Οι άνθρωποι στη Γάζα έχουν απελευθερωθεί από τον φόβο του θανάτου, αλλά τι γίνεται με τη ζωή που αντιμετωπίζουν τώρα; Τι γίνεται με τις χιλιάδες ορφανά και τα τραυματισμένα ή ακρωτηριασμένα παιδιά χωρίς επιζώσες οικογένειες; Δεν είναι μόνο η υποδομή μεγάλων τμημάτων της Γάζας που έχει καταστραφεί, είναι και ο κοινωνικός ιστός. Οικογενειακές γενεαλογίες δύο, τριών, τεσσάρων γενεών έχουν εξαφανιστεί»…
Και συνεχίζει: Τι γίνεται με τις χιλιάδες γονείς που έχουν θάψει τα παιδιά τους; Και με όλους εκείνους που έχουν περισυλλέξει τα μέλη των αγαπημένων τους προσώπων; Πώς να αρχίσουν να σκέφτονται την αντιμετώπιση ενός τέτοιου μαζικού τραύματος όταν δεν υπάρχει καν μια στέγη για να συγκεντρωθούν κάτω από αυτήν;
Κι ύστερα: Ρώτησα έναν άνδρα από τη Γάζα για τον αδελφό του, ο οποίος είχε χάσει όλα τα παιδιά του και τη σύζυγό του σε ένα χτύπημα. Πού είναι τώρα;»: «Απλώς περπατάει συνεχώς τριγύρω, κυκλώνοντας τα ερείπια του τόπου όπου πέθαναν», μου απάντησε… Χαμένοι»…
«Αντιπολεμικές συναισθηματικές εκρήξεις», θα μου πείτε, αλλά τέτοια γεγονότα είναι σημαντικό να μην συνοψίζονται σε στατιστικές, να μην καταλογίζονται απλώς ως «το κόστος του πολέμου». Ναι, η γενοκτονία πρέπει να τερματιστεί, αλλά οι όροι με τους οποίους τερματίζεται και στους οποίους βασίζεται «η πορεία προς την ειρήνευση και την ανοικοδόμηση» είναι κρίσιμοι: τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί δεν μπορούν να αποκατασταθούν, ούτε καν να αποτραπεί η επανάληψή τους, εάν οι συνθήκες που επέτρεψαν στους δράστες να τα διαπράξουν συνεχιστούν…
Και θα συνεχιστούν, κανένας οιωνός περί του αντιθέτου, δεν είναι ορατός στον διεθνή ορίζοντα… Ο θεσμοθετημένος δυτικός ουμανισμός – οι διεθνείς οργανισμοί που τον εξέφραζαν και τον εφάρμοζαν στον 20ο αιώνα – χρεοκόπησε προ πολλού. Σήμερα, χθες, προχθές, απόλυτα κυνικοί, οι Ευρωπαίοι ηγέτες που, δίχως ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης, επέτρεψαν και υποστήριξαν την γενοκτονία (σ. σ: το «σχέδιο Ριβιέρα» του Ντόναλντ Τράμπ που προέβλεπε την – εκκαθαρισμένη από Παλαιστινίους – κατοχή, οικοπεδοποίηση και εκμετάλλευση ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας δηλαδή, το οποίο, ειρήσθω εν… παρόδω, είχε θέσει ως προαπαιτούμενο για «τον τερματισμό του πολέμου» ο σφαγέας Νετανιάχου) χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό την χυδαία παράσταση του δίδυμου των σφαγέων που έπαιζαν τους… σωτήρες – ειρηνοποιούς στη Σύνοδο του Σαρμ ελ-Σέιχ…
Όλα αυτά τις στιγμές, τις ώρες, τις μέρες, που οι επιζώντες «επέστρεφαν σπίτι» – μια ερημιά!.. Έναν απέραντο αιματοβαμμένο κρανίου τόπο…
