Όπως είχε πει κι ο θείος με τα μούσια, δυο φορές το ξαναζείς το ίδιο πράγμα.
Την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα.Τη διάλυση, ας πούμε, της Αριστεράς, ως κινήματος μαζικού και συντριπτικού, κόντρα στα πάσης φύσεως κατεστημένα και στα κάθε είδους λαμόγια.
Η πρώτη φορά ήταν μια πραγματική τραγωδία, γιατί έγινε με μπότες στη μούρη και όπλα στον κρόταφο, βλέπε χούντα του ’67 που έρχονται τώρα και την υμνούν διδάσκοντες πανεπιστημίου και όχι νηπιαγωγείου, γιατί μας απομάκρυνε από την Ανατολή και μας έφερε πιο κοντά στη Δύση.
Αναρωτιέμαι αν έχει διαφορετική άποψη η Κιμπερλάρα, πως και πως περιμένει να αφιχθεί στα μέρη μας για ν’ αρχίσει τα τσιφτετέλια και να βάλει φωτιά στις μπουζουκλερί…
Αλλά είχαμε μείνει στη δεύτερη φορά.
Αυτή, λοιπόν, μας προέκυψε με τις πολλαπλές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τις καινούριες, όχι τις παλιές του 2015.
Φεύγει η Έφη με τους υποστηρικτές της, φεύγουν το Στέφανο με τους υποστηρικτές του, την έκανε κι ο Τσίπρας για τις πιο όμορφες θάλασσες (έλα Πλαταμώνα πρόεδρε, σαν τη Μακεδονία δεν έχει!), πόσα να σηκώσει πια το έρμο το brand name, σας το έλεγα στην τηλεόραση και κόντευα να βραχνιάσω, γκαντάμιτ.
Και γιατί να το ακούσεις, όταν δεν άκουγες καν τα ντρόουνζ του Κωστή Χατζηδάκη, να κάνουν καταδρομικές στο πορτοφόλι σου;
Σας το λέγαμε παλιά, τώρα κλαίτε σαν μωρά, όπως υπενθυμίζουν και οι αναρχικοί σε κάθε δυνατή ευκαιρία…
Επομένως, μετά απ’ τη φάρσα τι;
Ο Αλέξης δεν ξεμπέρδεψε μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεμπέρδεψε και με την πούρα και ντούρα Αριστερά, το ξέρει ο ίδιος, το ξέρουμε κι εμείς.
Ο Στέφανος, την Αριστερά τη βρήκε και δεν τον χάλασε σε πρώτη φάση, αλλά τώρα δεν την βλέπει καν που λένε και οι πιτσιρικάδες.
Η Ζωή, το ξεκαθάρισε ότι τα διλλήματα Αριστερά και Δεξιά δεν την αφορούν, υπεράνω όλων η σωτηρία της πατρίδος.
Το μόρφωμα της Νέας Αριστεράς έχει συμπαντικές αποστολές να φέρει εις πέρας (συγγνώμη, να συζητήσει), καλά να ‘ναι οι άνθρωποι για εντευκτήριο το πάνε.
Όσο για το Γιάνη μας (αχ, Γιάνη!), όπως έλυσε όλα τα υπόλοιπα, κάποια στιγμή θα το λύσει και αυτό. Άλλωστε, νομίζω ότι τον ενδιαφέρει περισσότερο το κόνσεπτ της Αριστεροσύνης, παρά η ιδέα της Αριστεράς…
Η οποία ιδέα της Αριστεράς, πολεμήθηκε σφόδρα απ’ όλα τα κατεστημένα της οικουμένης, καθώς ήταν η μόνη που μπορούσε να αμφισβητήσει ή έστω να διαβρώσει την κυριαρχία τους.
Μια μπαλωθιά, δυο κανονιές, τρεις οβίδες, έμαθε ο κόσμος να συνδέει τις κινηματικές διαδικασίες με το χάος και την αγωνία για δικαιοσύνη, για ισότητα, για αξιοπρεπή διαβίωση με την άβυσσο.
Οπότε στράφηκε στην ακροδεξιά, γιατί κάποιος γαμώ την τρέλα μου πρέπει να του λύσει τα προβλήματα τα καθημερινά κι ας είναι και με μαγικές συνταγές, με λαγούς απ’ το καπέλο.
Με κηραλοιφές, γουατέβα…
Να πάρουμε, λοιπόν, εμείς οι αριστεροί το καπελάκι μας και να πάμε στη γωνίτσα μας για τσάι.
Για τέιο, αλλά όχι συμπάθεια προς όσους και όσες είχαν την ευκαιρία ν’ αλλάξουν πέντε πράγματα σ’ αυτό το σκορποχώρι και προτίμησαν να προωθήσουν προσωπικές ατζέντες και φιλοδοξίες λάικ δέαρ γουόζ νο τουμόροου.
Το παράσημο της ανοιχτής παλάμης τους ανήκει…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
