Το Σύνταγμα είναι ένας πενηντάρης χτυπημένος από την κρίση. Κουρασμένος. Απογοητευμένος. Δύσκολα τα φέρνει βόλτα. Αντέχει ακόμα, για πόσο όμως; Ναι, το Σύνταγμα άντεξε στην κρίση – αλλά με τι κόστος; Και τελευταία δεν νιώθει πολύ καλά. Το μεγαλύτερο πλήγμα για ένα Σύνταγμα είναι να χάσει την κανονιστικότητά του. Οι διατάξεις του να μη σημαίνουν τίποτε. Να είναι μόνο λόγια στο χαρτί.
Αλήθεια, τι σημαίνει σήμερα το άρθρο 19 που διακηρύσσει ότι το απόρρητο των επικοινωνιών είναι «απόλυτα απαραβίαστο»; Ή το άρθρο 86, που λέει ότι τα εγκλήματα υπουργών δικάζονται – από ειδικό δικαστήριο, αλλά πάντως δικάζονται; Ή το άρθρο 16, που λέει ότι ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται «αποκλειστικά» από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου;
Στις 11 Ιουνίου συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τη θέση σε ισχύ του Συντάγματος του 1975. Ενα Σύνταγμα που φτιάχτηκε από μια συντηρητική πλειοψηφία –φέρει τη σφραγίδα των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Κωνσταντίνου Τσάτσου– αλλά σταδιακά εγκαταλείφθηκε από την άρχουσα ολιγαρχία, για να μείνει μόνη η Αριστερά, που τόσο το είχε πολεμήσει όταν σχεδιαζόταν, να το προασπίζεται.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την ψήφιση του Συντάγματος του 1975 η «Εφ.Συν.» παρουσιάζει (δείτε ΕΔΩ) έναν κριτικό απολογισμό από διακεκριμένους πανεπιστημιακούς, νομικούς και δικαστικούς.
