Με αποκαλούσε «Παιδί απ’ την Πάτρα» επειδή έφερνα στο αφρό κορακίσιο μαλλί και στα σγουρά γένια στον Βαγγέλη Δεληκούρα, ψυχή του ομώνυμου συγκροτήματος που μεσουρανούσε στη λαϊκή σκηνή στις αρχές του ’80. Δεν είχα, βέβαια, το ταλέντο του, αλλά ενδόμυχα πίστευα πως ήμουνα τουλάχιστον πιο ωραίος. Ως «Παιδί απ’ την Πάτρα» με θυμούνται οι παλιοί οριτζιναλίστες με τους οποίους συναντιόμαστε στο σπίτι του στην οδό Ζωναρά κι αργότερα στο εμβληματικό διαμέρισμα του πρώτου ορόφου στη Σωτηρίου Χαραλάμπη, όπου έμενε με τους γονείς του και λειτουργούσε ως άτυπο αρχηγείο της Ορίτζιναλ· αμφότερα στη βαζελοκρατούμενη Νεάπολη Εξαρχείων.
Ημέρα συνάντησης συνήθως τα Σαββατόβραδα, πριν από τα μεγάλα ντέρμπι, όταν συνέρρεαν χουλιγκάνια απ’ όλο το Λεκανοπέδιο για να προμηθευτούμε «φοράκια». Πάνω ανεβαίναμε λίγοι. Οι πολλοί περίμεναν ανυπόμονα στο μικρό στενό, όπου επικρατούσε πανζουρλισμός· μια θορυβώδης κιτρινόμαυρη διαδήλωση, ασπίδα προστασίας σε ενδεχόμενη επιδρομή αντίπαλων οπαδών. Σε αναπαυτική πολυθρόνα στο χολ καθόταν η κυρία Αννα, η μάνα του, ευγενέστατη συνταξιούχος δασκάλα. Στο δεξί της ποδάρι χουχούλιαζε ο μαλλιαρός γάτος τους και στ’ αριστερό αναπαύονταν προσωρινά οι δεσμίδες με τα πολυπόθητα φτηνά εισιτήρια.
Τους καινουργιοφερμένους αναλάμβανε να ξεναγήσει ο πατέρας του, ο κύριος Χρήστος, φάτσα καρμπόν με τον γιο. Ξεκινούσε πάντοτε απ’ το δωμάτιο του μικρού, ένα απ’ τα πιο ενδιαφέροντα αεκτζίδικα εκθετήρια της Αθήνας. Παντού στους τοίχους κολλημένα σε διαδοχικά στρώματα αποκόμματα εφημερίδων την επαύριο κορυφαίων θριάμβων της ομάδας. Και ασφαλώς φωτογραφίες με τον ίδιο να πρωτοστατεί στην εξέδρα των γηπέδων όλης της χώρας. Το βορινό ντουβάρι κοσμούσαν ενσταντανέ από στάδια του εξωτερικού.
Σόφια, Λονδίνο, Μόσχα, Τορίνο, Μαδρίτη, Δρέσδη, Βελιγράδι, αναρίθμητοι προορισμοί που θα ζήλευε το πλέον περιζήτητο τουριστικό πρακτορείο. Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος, διότι προφανώς περί του Μήτσου πρόκειται, υπήρξε εμπνευστής και εμψυχωτής της Ορίτζιναλ 21, ενός δικτύου οπαδικών κλαμπ της ΑΕΚ, που ξεχώριζε για την αμεσοδημοκρατική, σχεδόν αντιεξουσιαστική, εσωτερική του δομή. Ατομο εξαιρετικής παιδείας και κουλτούρας με τεκμηριωμένο λόγο, διατυπωμένο σε άψογα ελληνικά –γιος δασκάλας, βλέπετε, και αριστούχος του Βαρβακείου– έφερε νέα ήθη και διεύρυνε τους ορίζοντες του απόβλητου και κατασυκοφαντημένου κόσμου των γηπέδων.
Ο καλπάζων ρομαντισμός και η σπάνια ανιδιοτέλεια συμπλήρωναν το μέταλλο του χαρακτήρα του. Μειλίχιος και ειρηνιστής, φάνταζε σαν εξωγήινος σ’ έναν κόσμο που αρεσκόταν να επιδεικνύει τη βία ως συστατική του αφετηρία. Για κάμποσα χρόνια η Σκεπαστή λειτούργησε ως εργαστήριο καινοτομίας. Βάζελοι, Γαύροι, Παόκια και Αρειανοί ακολουθούσαν ασθμαίνοντες. Αντέγραφαν απλώς τα συνθήματα, τα οποία δονούσαν ελαφρώς παραλλαγμένα το επόμενο διάστημα τις διαδηλώσεις του αντιεξουσιαστικού και ακροαριστερού χώρου.
Στο ντοκιμαντέρ του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου για τη βία στα γήπεδα, θέμα-ταμπού για την ανώριμη κοινωνία μας και τα φοβικά ΜΜΕ, που κόπηκε ξανά και ξανά πριν προβληθεί τελικά με τα χίλια ζόρια και μάλιστα λογοκριμένο στην ΕΡΤ, έλαμψε το αστέρι του Χατζηχρήστου. Είπε εύγλωττα αλήθειες που άλλοι δεν τολμούσαν να θίξουν και κέρδισε τον σεβασμό των απανταχού Θυρών. Μαζί σε ανείπωτες χαρές και περισσότερες πίκρες. Μοϊκανοί, Συννεφάκι... Τι να πρωτοθυμηθείς! Η είδηση του θανάτου του πλάκωμα στην καρδιά, λυγμός στα στήθη, σπάραγμα στα σπλάχνα. Ευχαριστούμε Δημήτρη για ό,τι αντιπροσώπευες, ό,τι ήσουν, ό,τι μας έδωσες. Κι όμως, «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα»!
Δημήτρης Νανούρης
Εφημερίδα των Συντακτών (8.6.2025)
Εφημερίδα των Συντακτών (8.6.2025)
