Μέσα σε λίγες μόνο μέρες μια γυναίκα υπάλληλος της καθαριότητας, την ώρα που κρεμόταν από το απορριμματοφόρο σκοτώθηκε όταν αυτοκίνητο έπεσε πάνω της και ένας άλλος υπάλληλος της καθαριότητας έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από νταήδες που δεν μπορούσαν να περάσουν αφού το απορριμματοφόρο καθάριζε τους κάδους.
Ίσως δεν είναι σωστό να συγκεράσουμε τα δύο περιστατικά αλλά από την άλλη δεν γίνεται να μην τα βάλουμε σε ένα «μικροσκόπιο» που μεγεθύνει την ανθρώπινη – κοινωνική συμπεριφορά. Δεν γίνεται να μη σχολιάσουμε ότι μια γυναίκα 65 ετών κάνει μια σκληρή δουλειά γιατί οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, η σωτηρία των τραπεζών και λοιπά και λοιπά ανέβασαν τα όρια συνταξιοδότησης από ατσαλάκωτα ανθρωπάκια που το πιο σκληρό που έχουν αντιμετωπίσει είναι να κολλήσει κάποιο wifi και να μην έχουν δίκτυο…
Η υπόθεση όμως του οδηγού που έπεσε πάνω στο απορριμματοφόρο θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα ακόμη κι αν το θύμα ήταν άλλης ηλικίας (που δε θα γεννούσε το ανάθεμα για τις εργασιακές συνθήκες που αναγκάζουν ανθρώπους να εκτίθενται σε κινδύνους σε μια ηλικία που κανονικά θα έπρεπε να απολαμβάνουν τους κόπους μιας ζωής).
Ο τρόπος που οδηγούμε είναι εν μέρει αποτέλεσμα και της κοινωνικής ζωής και συμπεριφοράς που έχουμε, που μάθαμε!
Κι εδώ έρχεται η άλλη ιστορία με τους νταήδες που σπάσανε στο ξύλο τον 42χρονο υπάλληλο της καθαριότητας επειδή το απορριμματοφόρο τους έκοψε το δρόμο. Οι εικόνες που είδαμε ξεπερνάνε κάθε φαντασία, κάθε ταινία βίας που έχουμε δει.
Σου έχει τύχει να γυρνάς, χαρούμενος από τη διασκέδασή σου και να πέσεις σε σκουπιδιάρικο – ειδικά λίγα μέτρα μακριά από τον προορισμό σου; Εμένα πολλές φορές – ξεχνύχτης γαρ! Όπως μου έχει τύχει να κολλήσω πίσω από το απορριμματοφόρο διάφορες ώρες της μέρας – ειδικά στον Δήμο Αθηναίων.
Ναι σπάζομαι! Μετά όμως, το κέρατό μου, λέω, έλα χαλάρωσε αγοράκι μου! Εσύ γυρνάς ή πας να διασκεδάσεις αυτοί οι άνθρωποι σε ξεβρωμίζουν! Φροντίζουν να μη μετατρέπονται σε εστίες μόλυνσης οι γεμάτοι κάδοι σκουπιδιών. Αναγκάζονται να μαζεύουν τα δικά σου αποφάγια, κλπ – μην αρχίζω να απαριθμώ πιθανά αντικείμενα που βρίσκονται στον κάδο απορριμμάτων.
Χωρίς τους υπαλλήλους καθαριότητας οι πόλεις μας, οι γειτονιές μας, τα στέκια μας θα ήταν πνιγμένα στο σκουπίδι και τη βρώμα.
Οι νταήδες που ξυλοκόπησαν τον σκληρά εργαζόμενο που φροντίζει την τοπική κοινωνία με το έργο του δεν είναι τίποτα άλλο από παρασιτικά επικίνδυνα άτομα. Έδειραν και την κοπέλα από την παρέα τους, όταν τους είπε «τι κάνετε εκεί – αφήστε τον».
Μ’ ένα πουλάκι τόσο δα νομίζουν ότι με τις γροθιές αποκτούν δύναμη. Θλιβερά κωλόπαιδα που δεν σέβονται κανέναν και τίποτα. Νταήδες σήμερα, κακοποιητές αύριο και ποιος ξέρει μέχρι που θα μπορούσαν να φτάσουν…
Πόσο κρίμα που δεν υπάρχει η κοινωνική ποινή να περάσουν κανά χρόνο κάνοντας τη δουλειά της άτυχης γυναίκας που τη σκότωσε ο οδηγός που ήθελε να προσπεράσει ή του άντρα που ξυλοκόπησαν. Ίσως έτσι μάθαιναν τουλάχιστον τρόπους.
Με τέτοιες συμπεριφορές μοιράζεις εύκολα ευθύνες σε γονείς, περιβάλλον, κοινωνία. Το θέμα είναι πώς μεγαλώνουν οι επόμενες γενιές ώστε να απορρίπτουν τα νταηλίκια και την αντικοινωνική συμπεριφορά και να έχουν μάθει να σέβονται τους άλλους…
Γιάννης Καφάτος / Viewtag
