Το είδαμε κι αυτό. Βουλή 297 βουλευτών. Πρωτόγνωρο, αλλά ελληνικό.
Όπως θα έλεγε και ο Γκράμσι, «ζούμε την εποχή των τεράτων». Βέβαια ο Γκράμσι δεν είχε υπόψη του το ελληνικό μοντέλο πολιτικής και δικαστικής εξουσίας – καθότι το θέμα ξεκίνησε από την απόφαση του εκλογοδικείου για τους Σπαρτιάτες.
Πολλοί είναι αυτοί που δεν έχουν καταλάβει ποια είναι ακριβώς η λογική με την οποία το εκλογοδικείο αποφάσισε ότι οι Σπαρτιάτες, επειδή έχουν πραγματικό αρχηγό έναν καταδικασμένο, εξαπάτησαν το εκλογικό σώμα σε τρεις περιφέρειες μόνο, αλλά όχι σε όλη την επικράτεια.
Και αντί να πέσουν οι έδρες όλων και να ακυρωθεί η συμμετοχή του μορφώματος αυτού γενικά στις εκλογές του 2023, έχασαν την έδρα τους μόνο τρεις βουλευτές και κρίθηκε παράνομη η κάθοδος μόνο στις περιφέρειες, για τις οποίες έγιναν ενστάσεις. Είναι εύλογη απορία.
Θα ήθελα πολύ να το αναλύσουν αυτό το σκεπτικό οι συνταγματολόγοι – ίσως αποτελέσει case study για το μέλλον… Σε κάθε περίπτωση μου μοιάζει Σολομώντεια λύση. Και να πληγούν οι Σπαρτιάτες για την εξαπάτηση και να αποφευχθούν οι εκλογές τη μισή ή και σε όλη την επικράτεια.
Πάντως εκεί που προκύπτει ένα πρόβλημα ή κάτι περίεργο, άλλοι προτιμούν να βλέπουν μια ευκαιρία. Όσο αποκτά αδυναμία έκφρασης ένας κόσμος στα δεξιά της ΝΔ τόσο θα ενισχύεται η πιθανότητα ίδρυσης κόμματος από τον Αντώνη Σαμάρα, μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Και όχι άδικα.
Η άλλη μεγάλη απορία είναι το πώς και γιατί έσπευσε η κυβέρνηση να επανακαθορίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με βάση τους 297 βουλευτές, που θα έχει πλέον η Βουλή.
Η άμεση αντίδραση του Ευάγγελου Βενιζέλου – και σε αυτή την υπόθεση – ανάγκασε την κυβέρνηση να μελετήσει με τη δέουσα σοβαρότητα, καθότι πρόκειται για θεσμούς, το θέμα και να αναδιπλωθεί.
