Μια φορά κι έναν καιρό, είχα πάρει συνέντευξη από τον Ρέη Μάνζαρεκ των Doors.
Πριν συγχωρεθεί αυτός και πριν εγκαταλείψω εγώ τη μουσική δημοσιογραφία.Τέλος πάντων, εκεί που κουβεντιάζαμε, γυρνάει ο θρύλος και μου λέει:
“Ξέρεις, εγώ εξέφραζα το Απολλώνιο πνεύμα στο γκρουπ, ενώ ο Τζιμ Μόρισον ήταν ο Διόνυσός μας”!
Το σημείωσα.
Και θυμήθηκα που είχα συναντηθεί μ’ έναν Διόνυσο, όχι αντιστοίχου βεληνεκούς αλλά ανάλογης μενταλιτέ.
Σ’ ένα πανηγύρι το καλοκαίρι του ’82, στο χωρίον Μαυρέλι του νομού Τρικάλων…
Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε τέτοιο λαμπάδιασμα, σε χορούς κυκλωτικούς που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος πριν εγκαταλείψει τη μουσική δημιουργία.
Νταξ, όταν ήμουνα πιτσιρικάς με πήγαινε ο πατέρας μου στην πατρίδα του, τα Κανάλια Καρδίτσης, για νταούλι και κλαρίνο αλλά το έσκαγα εγώ κι έτρεχα στις κούνιες και στις τσουλήθρες.
Ο καθένας της δουλειά του.
Κι όταν μπήκα στην εφηβεία, με περίλαβαν ο Μόρισον με τον Μάνζαρεκ και άλλαξα πίστα μια και καλή, ούτε να τα βλέπω ούτε να τ’ ακούω αυτού του είδους τα ανταμώματα.
Ώσπου φτάσαμε στο καλοκαίρι του ’82…
Με το παρεάκι να έχει τελειώσει την τρίτη Λυκείου, να έχει κάνει τις τσάρκες του στα νησιά, να έχει απολαύσει γαμάτο Μουντιάλ στο καφενείο του Μένιου (ακόμη καταριέμαι τον Βαλντίρ Πέρεζ!), να έχει ξεμείνει Τρίκαλα και να μην ξέρει τι στο δγιάλο να κάνει για να ξεφύγει απ’ την αβάσταχτη βαρεμάρα και τον ακόμη πιο αβάσταχτο λίβα.
Δεν είχε ερκοντίσιον τότε.
Μέσα στη ρούχλα, λοιπόν, σκάει πρόταση να πάμε ολούρμου παρτιζάνοι στο Μαυρέλι για το τοπικό πανηγύρι.
Ήταν φίλος ο γιός του παπά, είχε σανίδια και στρωσίδια να μας βολέψει όλους, από δροσιά άλλο τίποτα στα 1.100 μέτρα, πα’ να φύγουμε εδώ και τώρα, μήπως και σωθούμε.
Όπερ και εγένετο με την δεκαμελή παρέα να φτάνει λίγο πριν την έναρξη των εχθροπραξιών, στο τσακ επάνω γιατί το τραπέζι μας το διαπραγματεύονταν να το δώσουν.
Μπήκε στη μέση ο παπάς, κανένα πρόβλημα, τα παιδιά είναι δικά μας.
Και κάτσαμε…
Για να ζήσουμε ως τις έξι το πρωί την άλλη μέρα ένα ξεφάντωμα ελεύθερο σαν ποταμό, με σπίθες και ανεμομαζώματα ως τον ουρανό.
Με τα όργανα (συγγνώμη κύριε Καβάκο, την ορχήστρα!) να φουντώνουν το κέφι, το αλκοόλ να εξοντώνει τις ντροπές και το χορό να απογειώνει τα πνεύματα σε ταξίδι για τον άλλο γαλαξία.
Το χορό που γύρευε κι αν είχε ξαναχορέψει έστω κι ένας από εμάς, αλλά τον σύραμε άπαντες μέχρι την τελευταία σταγόνα ιδρώτα, μέχρι την τελευταία σταγόνα μπύρα (δεκαεπτά ο ρεπόρτερ, ούτε ξέρω πως τα κατάφερα!), μέχρι να έρθει ο παπάς (πάλι αυτός!) στις έξι το πρωί και να μας πει “ήμαρτον, έχω λειτουργία”.
Και πήγαμε για τούφες σαν τ’ αρνάκια…
Εκείνο το βράδυ, νομίζω ότι συναντήθηκα για πρώτη φορά με την ελληνική εκδοχή του Διόνυσου και διόλου δε με χάλασε που απίστησα στον Τζιμ.
Αντίθετα, ήταν σαν να άνοιξε μια καινούρια πύλη της αντίληψης στο φτωχό μυαλό μου, σαν να διευρύνθηκαν απότομα και ξαφνικά οι στενοί ορίζοντές μου.
Σαν ν’ άλλαξε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου.
Με τροχιές αναμμένες, για να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνανε μισό …
Θα ήταν λίγο δύσκολο, λοιπόν, να μην ξεράσω με την είδηση ότι θ’ απαγορευτεί το ψήσιμο στα πανηγύρια για “τήρηση υγειονομικών κανόνων”, για “ζητήματα φορολόγησης”, για “προστασία από πυρκαγιές”, για όλες αυτές τις γελοίες δικαιολογίες που επικαλείται το γκουβέρνο όταν θέλει να καταπνίξει κάθε σπίθα διονυσιακού πνεύματος στο πόπολο. Μπας και ξεχάσουμε κάθε ανάταση, κάθε ξεσάλωμα, κάθε φρενίτιδα, μπας και καταλήξουμε χαυνωμένοι απέναντι απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες, χειροκροτώντας το πλέον πρόσφατο pass και την ευγενή καλοσύνη των γαλάζιων χορηγών μας.
Στο βωμό του κερδώου Ερμή, που κατάφερε να βάλει στο βρακί του όλο το υπόλοιπο δωδεκάθεο…
Υ.Γ.: Αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη “βλάχου” Νούσια, ανεκτίμητου και πρόωρα χαμένου φίλου, που με μύησε στο σύμπαν της παράδοσης και της πενιάς.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
