Επιστροφή στα τσιφλίκια…

Ξεκινώ το σημερινό με τα κουπλέ από το τραγούδι “Ο δάσκαλος” σε στίχους Κώστα Βίρβου. Τη μουσική είχε γράψει ο Γιάννης Μαρκόπουλος και περιλαμβανόταν στον σπουδαίο (και αλησμόνητο για εμάς τους καμπίσιους) δίσκο “Θεσσαλικός Κύκλος”:
“Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο
αυτόν τον σαρδανάπαλο
να μου τον φέρετε στο στρώμα
που λέει στους χουσμεκιάρηδες
που λέει στους μεσιακάρηδες
ότι δικό τους είν’ το χώμα
Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο
αυτόν τον σαρδανάπαλο
που κατσαπλιάδες έχει γύρω,
παράδες θα γεμίσετε
το στόμα αν του κλείσετε
που τάζει στου κολίγους κλήρο”

Κι επειδή μας διαβάζουν και μιλένιαλς που ξέρουν μόνο από Karen και pick me, σπεύδω να διευκρινίσω ότι “χουσμεκιάρης”είναι ο ταπεινός υπηρέτης και “μεσιακάρης” ο γεωργός που καλλιεργεί μέρος της γης μεγάλου γαιοκτήμονα, με αντίτιμο ένα τμήμα, συνήθως το πενήντα τα εκατό, από τη σοδειά.
Το “μεσιακάρης” μάλιστα επιβιώνει ως τις μέρες μας, είχα συμμαθητή με αυτό το επίθετο στο δεύτερο Λύκειο Τρικάλων.
Εκείνα, από την άλλη, που μας άφησαν χρόνους ήταν τα “τσιφλίκια”, τα απέραντα κτήματα δηλαδή που μας κληροδότησε η οθωμανική αυτοκρατορία, μαζί με τους αφεντάδες τους, τους “τσιφλικάδες”.
Βλέπε Κιλελέρ και Μαρίνο Αντύπα, άντε κάντε κι εσείς έναν κόπο να πεταχτείτε ως το google (ή το chatGPT, δεν κρίνω…) να μάθετε τα υπόλοιπα.
Απλώς να υπενθυμίσω ότι ο Μαρίνος Αντύπας, εκτός από κοινωνικός αγωνιστής (activist, για εσάς μιλένιαλς) διετέλεσε και δημοσιογράφος.
Άλλη εποχή, άλλοι άνθρωποι…
Αρχαιολογία ρε μπρο θα λέγανε ξέρετε ποιοι και ποιες, πάνε αυτά, τα λύσαμε, δεν ξαναγυρνάνε.
Ο κόσμος προχωράει μπροστά, οι κοινωνίες εξελίσσονται, πλέον έχουμε ν’ ασχοληθούμε με σοβαρότερα ζητήματα όπως το πάρκινγκ στο Παγκράτι και το μπιφ της Πλάτωνος με τον ΛΕΞ. Ή με τον Light, γουατέβα!

Έλα, όμως, που η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Ένας τύπος με μούσια το είχε πει αυτό, πολλές σοφές κουβέντες βγήκαν απ’ το στόμα του, κόσμος και ντουνιάς τον προσκύνησε και τον προσκυνάει.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, είχε σημειώσει ο δασυγένης, προσθέτοντας ότι επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη φορά ως φάρσα.
Τώρα, λοιπόν, είμαστε στην πρώτη φορά…
Δια του λόγου το αληθές, παραθέτω όσα είπε ο καθηγητής Γεωπονικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρης Μπιλάλης μιλώντας στην εκπομπή “Θεσσαλών Γη” του “thessaliatv”:

“Υπάρχει κίνδυνος να συγκεντρωθεί η γη στα χέρια λίγων και ισχυρών funds που θα αναλάβουν την παραγωγή τροφίμων και στη χώρα μας. Η αιτία έχει να κάνει αφενός μεν με το Ενιαίο Ταμείο που θα ισχύσει από το 2028 και μετά όπου εκεί θα συμπεριληφθεί και η ΚΑΠ και αφετέρου οι χαμηλές τιμές στα περισσότερα προϊόντα σε συνδυασμό με το υψηλό κόστος παραγωγής και την έλλειψη εργατών γης . Όλα αυτά οδηγούν σε γενιά υπερχρεωμένων αγροτών οι οποίοι θα αναγκαστούν να πουλήσουν τη γη τους φθηνά σε funds που θα αναλάβουν την παραγωγή τροφίμων και αυτή η μεταμόρφωση στο αγροτικό μοντέλο της Ευρώπης της Ελλάδας και της Θεσσαλίας βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και μέχρι το 2035 θα έχει συντελεστεί αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα σε επίπεδο χώρας και Ενωμένης Ευρώπης και κυρίως δεν υπάρξουν ισχυροί συνεταιρισμοί ως αντιστάθμισμα”.

Τα funds στη στέγαση, τα funds στην υγεία, τα funds στην ενέργεια, τα funds στην παιδεία, γιατί όχι, δηλαδή, τα funds και στην αγροτική παραγωγή;
Και χωρίς πρόσωπο, το σημειώνω ακόμη μια φορά.
Τον τσιφλικά, τουλάχιστον, μπορούσες να τον μουντζώσεις, να τον βρίσεις, ίσως και να τον φτύσεις κατάμουτρα.
Τα funds τι θα τα κάνεις αδερφάκι μου;
Θα τους κλάσεις το χαρτοφυλάκιο;

Υ.Γ.: “Θα σπάσουμε αυγά”, είχε πει η υπουργάρα για την ενέργεια και είδαμε που πήγαν οι λογαριασμοί.
Αν επιβεβαιωθεί ο καθηγητής Μπιλάλης, θα ψάχνουμε αυγά να τσουγκρίσουμε και θα τα βλέπουμε από μακριά μόνο. Στις βιτρίνες του Cartier, πλάι στα trinity rings…

Χρήστος Ξανθάκης

Voices / Newpost