Ολα ξεκίνησαν μια Δευτέρα. Εκείνη τη Δευτέρα. Εκείνη τη ρημαδο-Δευτέρα (υπάρχει και άλλο είδος;), που το ημερολόγιο έγραφε 27 Οκτωβρίου. Ολη η πόλη είχε εθνικοπατριστεί, μία μέρα πριν από το ΟΧΙ που είπε/αναγκάστηκε να πει/το 'πε ήθελε-δεν ήθελε, κάπως μισονυσταγμένος ο Μεταξάς, καθώς νόμισε πως έβλεπε όνειρο ότι του πρόσφεραν νερό, αλλά δεν διψούσε ο άνθρωπος - με το ζόρι πότισμα; Είπε το ΟΧΙ τσάτρα-πάτρα τέλος πάντων, ήταν δεν ήταν δικτάτορας (όχι ότι έκαιγε βιβλία - που έκαιγε, όχι ότι ανέστειλε διατάξεις του Συντάγματος που κατοχύρωναν προσωπικές και συλλογικές ελευθερίες - που ανέστειλε, όχι ότι επέβαλε εξορίες - που επέβαλε), κυβερνήτης έλεγε αυτός ότι ήταν και ό,τι ήθελε έκανε και άμα ήθελε να πει, θα πει. Τι θα πει, δηλαδή, «του είπε ο λαός τι να πει»«; Να σου πει ο παπάς στ' αυτί κι ο διάκος στο κεφάλι, που θα του πει και ο... λαός!
Ο λαός θέλει... εγώ θα σου πω τι θέλει ο λαός! Δεν το βρήκα από μοναχιά μου, μου το 'πανε κι εμένα. Που μαύρη η ώρα και η στιγμή που άρχισε να δουλεύει το μυαλό μου - αν και είχα μια εμπιστοσύνη στα στερεότυπα περί ξανθιάς, αλλά όσο και υπεροξείδιο του υδρογόνου (τ' οξυζενέ είναι αυτό) να βάλω, πάλι δεν! Αυτό το μυαλό δούλεψε σαν άκουσα τι θέλει ο λαός. Σε διαφήμιση του Jumbo το άκουσα στο ραδιόφωνο, ενώ οδηγούσα στην εθνικοστολισμένη πόλη: ένα παιδάκι ζητούσε από τη μανουλίτσα του να στολίσουν. «Μα βγάλαμε ήδη τη σημαία έξω», είπε η μανουλίτσα. «Ναι, αλλά μέσα;», ρώτησε το παιδάκι. Και πετάγεται η ατάκα της διαφήμισης: «Εξω σημαία, μέσα δέντρο!».
Σταμάτησα δεξιά (το μόνο ασφαλές μέρος πλέον) να καταλάβω από πού μου ήρθε η κεραμίδα. «Εξω σημαία, μέσα δέντρο; Γιατί δεν μας έλεγαν κατευθείαν «Πατρίς (σημαία) - Θρησκεία (δέντρο/Χριστούγεννα) - Οικογένεια (μανουλίτσα/μούλικο)» να τελειώνουμε; Ουσιαστικά αυτό μάς είπαν, αλλά πιο... χαριτοδιπλωμένα. Πιο οβάλ. Πιο ακίνδυνα. Πιο χουχουλιάρικα.
Μα δεν είναι πανέξυπνο το σύστημα; Πανέξυπνο και παμπάλαιο. Με σημείο εκκίνησης τη χρονιά Μηδέν: όταν γεννήθηκε ο Χριστούλης. Γιατί εκείνο το παιδάκι (όχι το μούλικο της τζαμποδιαφήμισης - για τον Χριστούλι μιλάμε τώρα) ήταν το Πρώτο Συστημικό Πρότυπο: «ΠΣΠ και Υιός». Δίχως να ξεχωρίζει, με απλά ρούχα και μειλίχιο χαμόγελο, κατόρθωσε να εγκαθιδρύσει παράρτημα της δουλειάς του Πατέρα Του στη γη, και μάλιστα με το λιγότερο δυνατό κόστος: μόνο με δώδεκα εργαζόμενους, εθελοντές μάλιστα. Ενας δύσμοιρος πήγε να πληρωθεί κάτι ψιλά και τον έφαγε το μαύρο χώμα. Ο Πατήρ ήθελε ν' ανοίξει ο Υιός τη Βασιλεία των Ουρανών στη γη. Πιασάρικο το όνομα, καλές τιμές, ήταν και κάπως σαν κλειστή λέσχη στην αρχή, οπότε αυξανόταν το image της (μάθαινες απ' έξω δέκα μόλις εντολές, έλεγες και τρία πατερημά κι έμπαινες). Οσο για τον CEO Jesus, αυτός κρατούσε χαμηλό προφίλ, για να μην προκαλεί: Στον σταυρό, σου λέει, σαν τον ρώτησε ο διπλανός του, εσταυρωμένος κι αυτός, αν μπορεί να του φυλάξει μια θέση στον Παράδεισο, ο Χριστούλης τού είπε: «Τι να σου κάνω κι εγώ; Ενας απλός υπάλληλος είμαι».
Κάπως έτσι στήνονται τα συστήματα - οικογενειακά, θρησκευτικά, πατριωτικά. Πάνω σε εθελοντικές, σταυρικές, σχεδόν υπαλληλικές σχέσεις και πολύ καλό μάρκετινγκ. Ο Οκτώβρης μού άνοιξε τα μάτια, ο Νοέμβρης μού το επιβεβαίωσε: Κάθε τέλη του Νοέμβρη, οι Αμερικανοί δωρίζουν στον «ΠΣΠ και Υιός» ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τη σοδειά τους, που κάποτε την έσωσαν ιθαγενείς, και ως «δώρο» οι άποικοι τους έσφαξαν και μετά φάγαν γαλοπούλα (Thanksgiving το λένε αυτό). Και την επόμενη μέρα, τρέχουν στα πολυκαταστήματα γιατί είναι εκπτώσεις (Black Friday το λένε δαύτο).
Αν οι Αμερικανοί κρύβουν τις σφαγές πίσω από γαλοπούλες, εμείς κρύβουμε την πτώση της αγοραστικής δύναμης πίσω από ταμπελάκια -50%. Η Black Friday έγινε θεσμός, ενώ η Δημοκρατία συρρικνώθηκε σε push notification - ειδοποιείσαι μόνο όταν σου χρειάζεται. Μην το πολυσκαλίζουμε, ζούμε ξεκάθαρα σε εποχή εκπτώσεων - Ιστορία και Δημοκρατία έχουν μπει και αυτές στο -70%... Πάλι καλά βέβαια - έχουμε και ένα 30% αβάντα ακόμα. Μωρέ, και δόξα τω λαώ να λες!
