Ενώ η κυβερνητική φθορά συνεχίζεται ακάθεκτη, ο πρωθυπουργός σφυρίζει αδιάφορα… «Το μόνο που βλέπει ο πρόεδρος στις δημοσκοπήσεις είναι το προβάδισμά του από το δεύτερο κόμμα», σχολίαζε τις προάλλες, στη «στενή» δημοσιογραφική του παρέα, γνωστός επικοινωνιακός σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη: «Αν, όπως συμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια της δεύτερης κυβερνητικής του θητείας, το προβάδισμά του κόμματός του παραμένει σταθερό στις 10+/- μονάδες, δείχνει ικανοποιημένος», εξηγούσε στους διαπορούντες πρώην συναδέλφους του…
Εντάξει, δείχνει ικανοποιημένος, παρ’ όλο που έχει χάσει το 50% τη εκλογικής του δύναμης (22% δίνουν κατά μέσον όρο στο κόμματου οι δημοσκοπήσεις του Οκτωβρίου), και επομένως το πλεονέκτημα της αυτοδυναμίας, γιατί ο αμέσως επόμενός του στην δημοσκοπική… λίστα εκλογιμότητας – ο βασικός του εκλογικός αντίπαλος, δηλαδή – είτε ονομάζεται Ανδρουλάκης, είτε Κωνσταντοπούλου, ακολουθεί σε… σταθερή απόσταση 10 μονάδων, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Αλλά αυτή είναι μια δημοσκοπική αλήθεια, μια στιγμιαία, ούτως ή άλλως, μπορεί και στημένη στατιστική «αλήθεια» που, σε πραγματικό χρόνο – στην τρέχουσα πραγματικότητα, δηλαδή – να είναι, ή να αποδειχθεί πως δεν είναι, παρά ένα ψέμα… Δεν είναι;
Έτσι είναι, διότι έτσι φαίνεται, και έτσι ομολογείται, από πρόσωπα του κύκλου του, πως είναι: ο κ. Μητσοτάκης έχει συμβιβαστεί με την απώλεια της αυτοδυναμίας, λέει… Ότι έχει πεισθεί από τους δημοσκόπους συμβούλους του πως η πιθανότητα να την ανακτήσει, ακόμα και στον σίγουρο – με βάση την σημερινή κατάσταση των κομματικών πραγμάτων – Β’ εκλογικό γύρο, είναι μηδαμινή, λέει… Και ότι ποντάρει στην προσωρινή ανυπαρξία ικανού αντιπάλου – διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας, σκεπτόμενος ακόμα και τον, μέχρι πρότινος απεχθή γι’ αυτόν, σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης. Υπό την προεδρία του… φυσικά, προκειμένου να κερδίσει το «στοίχημα της τρίτης κυβερνητικής θητείας» και τα λάφυρά της, βεβαίως, βεβαίως…
Έτσι μάλιστα!.. Αν είναι έτσι, θέλω να πω (υπ’ αυτό το πρίσμα, όπως λέγαμε οι παλαιότεροι), δικαιολογείται το γεγονός ότι, ενώ η κυβερνητική φθορά συνεχίζεται ακάθεκτη, ο πρωθυπουργός σφυρίζει αδιάφορα… Και το σχόλιο του επικοινωνιακού του συμβούλου, επίσης, ότι «το μόνο που βλέπει ο πρόεδρος στις δημοσκοπήσεις είναι το προβάδισμά του από το δεύτερο κόμμα», καθώς η σταθεροποίηση του προβαδίσματός του στις 10 μονάδες από τον σημερινό βασικό του εκλογικό αντίπαλό του δίνει ελπίδες… ό μη γένοιτο, να κερδίσει το στοίχημα της 3ης τετραετίας.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, λέω εγώ τώρα, ο κ. Μητσοτάκης μοιάζει να είναι παγιδευμένος στην αλαζονική εξουσιομανία του απ’ τη μια, κι απ’ την άλλη να στήνει επικοινωνιακές παγίδες στους πολιτικούς του αντιπάλους. Όχι στους ελάσσονες, βέβαια, της υπαρκτής – ανύπαρκτης και, ως εκ τούτου, ακίνδυνης για την κυριαρχία του σημερινής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, αλλά για τους άλλους: εκείνους που, μέσα απ’ το δυστοπικό πολιτικό τοπίο που ο ίδιος δημιούργησε, αναδύονται εκτός και εντός του κόμματός του και, φαντασιακά ή όχι, απειλούν το δημοσκοπικό προβάδισμά του: Μαρία Καρυστιανού, Αλέξης Τσίπρας, Αντώνης Σαμαράς, Νίκος Δένδιας…
Επικοινωνιακές παγίδες όπως αυτή του «Άγνωστου Στρατιώτη», με στόχευση την Μαρία Καρυστιανού και την «κινηματική πολιτική δυναμική» που αναπτύσσεται γύρω απ’ τον αγώνα της για ένα κράτος Δικαίου με ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και Δημοκρατία, τον Αλέξη Τσίπρα που, στο πλαίσιο της επιστροφής του στην ενεργό πολιτική κινείται παράλληλα σ’ αυτή την «κινηματική δυναμική».
Κυρίως, όμως, η παγίδα του «Άγνωστου Στρατιώτη» στόχευε τον μεγάλο εσωκομματικό του αντίπαλο, τον επικρατέστερο δελφίνο της μετά Μητσοτάκη εποχής, Νίκο Δένδια: αναθέτοντας στον υπουργό Εθνικής Άμυνας την ευθύνη του χώρου που έχει μετατραπεί σε τόπο λαϊκής διαμαρτυρίας για το έγκλημα των Τεμπών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να κινηθεί δεξιότερα απ’ αυτόν – αλλά και από τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος νωρίτερα είχε υποστηρίξει το αίτημα του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι – προκειμένου να στριμώξει και να εκθέσει στα μάτια των συντηρητικών ψηφοφόρων τον απειλητικό για την εσωκομματική κυριαρχία του, αλλά και το δημοσκοπικό… προβάδισμά του, «φιλόδοξο δελφίνο»!...
Τα κατάφερε; Ούτε καν… Αντιθέτως, σύμφωνα με τους αναλυτές, τους δημοσκόπους και την κοινή λογική, αυτό που πέτυχε ο κ. Μητσοτάκης, είναι η ενίσχυση της προσωπικής στρατηγικής του μεγάλου εσωκομματικού αντιπάλου, του… «φιλόδοξου δελφίνου»: ο Νίκος Δένδιας, με την διαφοροποίησή του απ’ τον κ. Μητσοτάκη στο θέμα – παγίδα του Άγνωστου Στρατιώτη», κέρδισε πόντους και εσωκομματικά, και δημοσκοπικά, και όσον αφορά τη σχέση του με κόμματα της αντιπολίτευσης. Τα οποία ως γνωστόν, τον επαίνεσαν για τη στάση του, ξεχωρίζοντάς τον ως προτιμότερο συνομιλητή, απ’ τον πρωθυπουργό…
Έναν παγιδευμένο στην αλαζονική εξουσιομανία του πρωθυπουργό, που στήνει παγίδες στους πολιτικούς του αντιπάλους και πέφτει ο ίδιος μέσα.
Τα κατάφερε; Ούτε καν… Αντιθέτως, σύμφωνα με τους αναλυτές, τους δημοσκόπους και την κοινή λογική, αυτό που πέτυχε ο κ. Μητσοτάκης, είναι η ενίσχυση της προσωπικής στρατηγικής του μεγάλου εσωκομματικού αντιπάλου, του… «φιλόδοξου δελφίνου»: ο Νίκος Δένδιας, με την διαφοροποίησή του απ’ τον κ. Μητσοτάκη στο θέμα – παγίδα του Άγνωστου Στρατιώτη», κέρδισε πόντους και εσωκομματικά, και δημοσκοπικά, και όσον αφορά τη σχέση του με κόμματα της αντιπολίτευσης. Τα οποία ως γνωστόν, τον επαίνεσαν για τη στάση του, ξεχωρίζοντάς τον ως προτιμότερο συνομιλητή, απ’ τον πρωθυπουργό…
Έναν παγιδευμένο στην αλαζονική εξουσιομανία του πρωθυπουργό, που στήνει παγίδες στους πολιτικούς του αντιπάλους και πέφτει ο ίδιος μέσα.
