του Διονύση Βραϊμάκη
Κόσμος και λαός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μόνο στα πρόθυρα; Σαφώς όχι. Έχουμε περάσει προ πολλού τη «θύρα», την έχουμε κομματιάσει για την ακρίβεια, και έχουμε μπει με τις μπάντες στη νευρική κρίση. Σίγουρα δεν στεκόμαστε εδώ, οδεύουμε προς την καρδιά τής ψυχασθένειας. Το αποδεικνύει η αιματηρή καθημερινότητά μας με τα μοιραία τροχαία, τις δολοφονίες, τις γυναικοκτονίες, τις μητροκτονίες, τις πατροκτονίες –λες και ένα σύννεφο από πάνω μας συνεχώς μάς καταβρέχει με σταγόνες παράνοιας, βραχυκλώνει τα κυκλώματα της λογικής και μας σπρώχνει στο κόσμο του παράλογου. Το οποίο μπορεί να είναι από γελοίο έως τραγικό.
Ακόμα και το καθημερινό αστυνομικό δελτίο έχει ξερουτινιάσει, ποικίλλει σε θέματα και ευρηματικότητα, διαφέρει από τα παλιά αστυνομικά δελτία τής μικροπαραβατικότητας. Πριν από λίγες ημέρες μάθαμε, και είδαμε σε βίντεο, ότι περιπολικό μετέφερε στο πορτμπαγκάζ οικιακή συσκευή – ένα μεγάλο ψυγείο. Δεν είναι εκτός λογικής αυτό; Είναι! Δεν δείχνει ότι ο άνθρωπος που το έκανε –ένας εντεταλμένος του νόμου και της τάξης–ενεργεί πέρα από αυτό που λέμε «κοινή λογική»; Το δείχνει!
Εντάξει, το περιστατικό κινείται στο πλαίσιο του Λάκη Λαζόπουλου, της κωμωδίας και της φάρσας –στον χώρο τού γελοίου. Τώρα, όμως, φτάσαμε να δούμε/ακούσουμε ότι φορτηγό κυνήγησε φορτηγό επειδή το ένα έσπασε τον καθρέφτη του άλλου και στη συνέχεια είχαμε ανθρώπους εναντίον ανθρώπων. Γροθιές, κλωτσιές και στο τέλος φαλτσέτα και χαρακιά στο πρόσωπο!
Η παράνοια εδώ σοβαρεύει, γίνεται αιματηρή, εν δυνάμει μπορεί να γινόταν και τραγική. Όπως μπορούσε να γίνει και η περίπτωση με το τρελό τρόλεϊ που, στη διάρκεια δρομολογίου, «εξετράπη της πορείας του» και έπεσε πάνω σε κολώνα. Όχι από στραβοτιμονιά, όχι από ατύχημα, αλλά επειδή επιβάτης τσακώθηκε άγρια με τον οδηγό και ενώ το όχημα πορευόταν, ήρθαν στα χέρια και εκείνος, σύμφωνα με ρεπορτάζ, αρπάζοντας το τιμόνι έριξε τον κίτρινο όγκο σε κολώνα.
Το παράλογο απλώνεται σαν μύκητας σε μια κοινωνία που γέρνει, που μπατάρει, που προχωράει με θολό βλέμμα και πιο θολό μυαλό. Υπάρχει θεραπεία; Μπορεί, αλλά θα είναι αργή και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Το σίγουρο είναι ότι πρώτα πρέπει να γίνει η διάγνωση, να βρούμε –να βρουν– τις ρίζες τής ελληνικής τρέλας. Ρίζες πολύ βαθιές, και όχι μόνο στα διαβρωμένα χωράφια της ελληνικής κοινωνίας.
- το κείμενο του Διονύση Βραϊμάκη είναι από το Harddog
