Γιατί βάζουμε 10 στις «Σέρρες»
Τις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη, την ξεκινήσαμε με κάποια επιφύλαξη. Όχι γιατί δεν πιστεύαμε στο ταλέντο του δημιουργού — αυτό είναι αδιαμφισβήτητο — αλλά γιατί, δεν προλαβαίνουμε πια να βλέπουμε σειρές. Κι όμως, την ανοίξαμε «έτσι για λίγο» και προτού το καταλάβουμε, μείναμε εκεί. Δεν μπορούσες να την αφήσεις.
Ναι, δεν ήταν σειρά για Όσκαρ σκηνοθεσίας. Ο Πατρώνης έκανε ό,τι μπορούσε με τους πόρους που είχε — και φαίνεται πως δούλεψε με ευαισθησία και σεβασμό. Ναι, το σενάριο σε κάποιες στιγμές έμοιαζε λίγο γραμμικό, ίσως και επιφανειακό, με διαλόγους που είχαν εκείνη τη χαρακτηριστική «τηλεοπτική» αμηχανία όπου ο ένας περιμένει τον άλλον να τελειώσει για να πει τη δική του ατάκα.
Αλλά, να πούμε την αλήθεια; Γελάσαμε. Και σκεφτήκαμε.
Και αυτό, από μόνο του, είναι πολύ.
Ο Καπουτζίδης έχει ένα πηγαίο, βαθιά ελληνικό ταλέντο: μετατρέπει το καθημερινό σε συγκινητικό και το οικείο σε καθρέφτη. Μέσα από τις «Σέρρες» προσπάθησε — και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε — να καταρρίψει στερεότυπα, να ανοίξει τον διάλογο για τη διαφορετικότητα, τη συμπερίληψη, τη συγχώρεση.
Η θεία Σταματίνα, ήταν μια περσόνα ανεξάντλητη και εξαντλητική στα γέλια· ένα φιλικό καταφύγιο μέσα στα πιο δύσκολα επεισόδια, μια όαση ελαφρότητας που έδινε ανάσα στην αφήγηση.
Οι «Σέρρες» είναι μια σειρά με καρδιά.
Και αυτό, στην εποχή της ψυχρής υπερπαραγωγής και του «καλογυαλισμένου τίποτα», αξίζει πολλά.
Ίσως ένας Αθηναίος ή κάποιος που ζει σε μια μεγάλη πόλη της Ευρώπης να μην μπορεί να καταλάβει πλήρως τι σημαίνει να μεγαλώνεις, να αγαπάς, να κρύβεσαι ή να προσπαθείς να φανερωθείς σε μια μικρή επαρχιακή κοινωνία. Αλλά για όσους έχουν ζήσει αυτό το σιωπηλό αδιέξοδο, οι «Σέρρες» ήταν ένας καθρέφτης — κι ένας καθρέφτης που δεν φοβήθηκε να δείξει και τα στραβά.
Γι’ αυτό, λοιπόν, εμείς βάζουμε 10 στις “Σέρρες”.
Όχι γιατί ήταν η πιο άρτια σειρά που είδαμε.
Αλλά γιατί ήταν ειλικρινής, ζεστή, ανθρώπινη.
Και γιατί, στο τέλος της ημέρας, μας έκανε να γελάσουμε με εκείνο το καθαρό, απενοχοποιημένο γέλιο που τόσο σπάνια μας χαρίζεται πια. Ο ΑΝΤ1 τόλμησε. Και του βγήκε…
