«Τον Τσίπρα τον έπνιγε ο ΣΥΡΙΖΑ»… αποκάλυπτε προ ημερών ο συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού, Νίκος Μαραντζίδης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη, αναφερόμενος στην παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού από τη θέση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ: «Σήμερα είναι ελεύθερος να διαμορφώσει τις πολιτικές του επιδιώξεις με βάση την πραγματικότητα», πρόσθετε ακολούθως, υπονοώντας ότι όλον αυτόν τον καιρό που ο κ. Τσίπρας παρέμενε εντός του κόμματος… πνιγόμενος, πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκτός πραγματικότητας.
Το ίδιο φαίνεται πως πίστευε και ο κ. Μαραντζίδης άλλωστε αφού, εν κατακλείδι της προηγούμενης (σ.σ. περί… πνιγμού του κ. Τσίπρα απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ) αναφοράς του, δήλωνε ευθαρσώς ότι αυτό που γνωρίζει και αυτό που πιστεύει είναι πως «ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας, ως κόμμα που μπορεί να αφήσει τη σφραγίδα του, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του».
Η δήλωση αυτή του κ. Μαραντζίδη εξόργισε σφόδρα, την ηγεσία του μετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ: «Στελέχη της Κουμουνδούρου δεν έκρυβαν την ενόχλησή τους γι' αυτές τις αναφορές, σημειώνοντας ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο (σ. σ: ο Νίκος Μαραντζίδης), πολέμιος του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στο παρελθόν, δεν δικαιούται να ομιλεί για τον ΣΥΡΙΖΑ», σχολίαζαν κάποιοι εξ αυτών, σύμφωνα με το πολιτικό ρεπορτάζ. Δεν σας κρύβω δε ότι και προσωπικά, όταν ζήτησα από κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ένα σχόλιο για τις δηλώσεις Μαραντζίδη, μου απάντησε με ένα πρόδηλα πικρόχολο, σαρκαστικό ερώτημα: «Εσύ τι λες φίλε μου; Ο ΣΥΡΙΖΑ… έπνιγε τον Τσίπρα ή ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ;».
Του εξήγησα ότι το ερώτημα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά έτσι άχρονα και αόριστα όπως τίθεται – χωρίς πότε και πώς – μοιάζει με την ερώτηση για το αυγό και την κότα. Και ότι, χονδρικά μιλώντας, απ’ ό,τι βλέπαμε και γράφαμε εμείς οι απ’ έξω σε διαφορετικούς χρόνους και για διαφορετικούς λόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ έπνιγε τον Τσίπρα και ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρις οριστικού… πνιγμού του ενός από τον άλλο και τούμπαλιν; Ο χρόνος θα δείξει…
Κατά τα λοιπά, πέρα απ’ το γεγονός ότι η κυβερνητική περιπέτεια ΣΥΡΙΖΑ κρίνεται ως ιστορικά ενδιαφέρουσα – έως και συναρπαστική – και κοινωνικοπολιτικά χρήσιμη για τη χώρα, όπως έγραφα κάποτε (το καλοκαίρι του 2015, μετά την πρώτη διάσπαση, στην εφημερίδα «Η Εποχή»), ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που, ως κόμμα, δεν υπήρξε ποτέ:
- Στη θεωρία, ο ΣΥΡΙΖΑ συστήθηκε ως ένα ευγενές πείραμα οργανωτικής συνύπαρξης των εκτός ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων της Αριστεράς. Ως ένα «πολυτασικό» μεν, πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο δε, κόμμα.
- Στην πράξη, οι περισσότερες τάσεις μονιμοποίησαν τα σχήματά τους, λειτουργώντας ως μικρογραφίες κομμάτων εντός του κόμματος: με κάθετη οργανωτική δομή, ακόμα και με ημιπαράνομα διοικητικά όργανα και δική τους πειθαρχία.
Η σχέση κόμματος – κυβέρνησης, μια αχαρτογράφητη περιοχή: το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του βρέθηκαν να κυβερνούν με την κριτική στήριξη (αυτό είναι το σωστό!) ενός αδύναμου κομματικού κορμού συντεταγμένων (πολιτικά – ιδεολογικά) δυνάμεων με ασταθή άκρα· αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα ασύντακτων ιδεολογικών αποκλίσεων:
- Ακόμα και οι βουλευτές, και οι υπουργοί οι προερχόμενοι απ’ αυτό το συνονθύλευμα, πολιτεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι. Ανήμποροι να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», να το εκφράσουν στο επίπεδο της κυβερνητικής πολιτικής, της εφαρμοσμένης, δηλαδή, πολιτικής: γιατί η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει μόνον όταν οι συνθήκες είναι αυτές που τη βολεύουν – συνθήκες ιδεολογικού εργαστηρίου και επικοινωνιακής αντιπολίτευσης
- Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το σύνολο του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ο αδιαμφισβήτητος πρωθυπουργός. Ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος. Αυτοεγκλωβισμένος στην χαοτική λειτουργία ενός κόμματος παραδομένου στις κραυγές και τους ψιθύρους ασυνεπών μειοψηφιών…
