Όπως πολύ σοφά είχε προβλέψει ο ρεπόρτερ (απέραντη η σοφία του ρεπόρτερ, ξεκάθαρα!), οι προσωπικές αναφορές της “Ιθάκης” είναι που ξεσήκωσαν όλο το τζέρτζελο τις πρώτες ώρες μετά απ’ την κυκλοφορία της.
Λογικό, διόλου παράλογο, σε μια κουλτούρα βασισμένη στο καλτ οφ περσονάλιτυ (και στο παλιό, καλό, “κοιτάξτε με γειτόνισσες, ψαράκια τηγανίζω”), δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό.
Ακόμη και οι πιτσιρικάδες που αυτοπαινεύονται διαρκώς για το πόσο ξεχωρίζουν απ’ τους γονείς τους, εν τέλει στο “ω, τι του είπε!” καταλήγουν πρωί, μεσημέρι και βράδυ.
Ποιος είπε τι και σε ποιόν. Ή σε ποιάν, ή σε ποιο, τέλος πάντων καταλαβαινόμαστε, δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας.
Μόνο τα πρόσωπα σε νοιάζουν; Στα πρόσωπα θα σταθείς!
Οπότε παρακολουθούμε με αγωνία και αναστάτωση τις πρώτες, προειδοποιητικές μπαλοθιές εκ μέρους του Πολάκη, τον Χαρίτση να επιβεβαιώνει πως του προσφέρθηκε η ηγεσία, τον Παππά να κρατάει στάση επιφυλακτική και να επιδεικνύει μετριοπάθεια, τον Κατρούγκαλο να ξεφυσάει ανακουφισμένος, τον Κασσελάκη σε φάση αρ γιου τόκιν’ του μη (πρόεδρέ μου, για τον Daniel από ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν και η Έφη και η Ακρίτα και ο Βασιλειάδης και η Σβίγκου), τη Ζωή να χειρίζεται το ζήτημα περισσότερο δικηγορικά και λιγότερο πολιτικά (it figures…) και αναμένουμε με δεκάλιτρα ποπ κορν ανά χείρας πότε θα απασφαλίσει ο Γιάνης (ως την ώρα που το γράφω αυτό, δείχνει να τον απασχολούν περισσότερο η ΛΑΕ και τα παλικάρια της) κι αν θα πει κάνα νόστιμο ο Ναπολέων Ζέρβας του εικοστού πρώτου αιώνα.
Τις αστειότητες του Παύλου Μαρινάκη δεν τις σχολιάζω καν, ο άνθρωπος έχει μείνει ακόμη στο Γράμμο και στο Βίτσι, μη σου πω στον παιδικό σταθμό και παίζει πόλεμο με τις πλαστελίνες…
Αλλά αγάπη μου, η “Ιθάκη” δεν είναι αυτό που νομίζεις!
Δεν είναι μια καλή αφορμή για να βγει το μεροκάματο των απανταχού κουτσομπόληδων, στις μικρές και στις πολύ μικρές οθόνες.
Θα το φχαριστηθούν, εννοείται, και ακόμη περισσότερο θα το φχαριστιόσαντε, αν είχαν περάσει στην τελική μορφή του βιβλίου όλα όσα είχε αρχικά σημειώσει ο Τσίπρας (μου λένε ότι πρόσφερε δωρεάν ράμματα σε ένα σωρό γούνες), αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα μπιφ, δεν γίνεται αλλιώς.
Μην ξεχνάμε ότι έρχονται και τα MAD awards να απασχολήσουν τη συλλογική λιγούρα για καυγά μπροστά στις κάμερες, εκεί να δείτε τι θα γίνει με τους τράπερζ και τις κουστωδίες.
Να βλέπει η ΑΡΑΣ και να ξερογλείφεται, μπερεκέτι ρε φίλε, μπερκέτι…
Αλλά αγάπη μου πρέπει να στο ξαναπώ, η “Ιθάκη” δεν είναι αυτό που νομίζεις!
Η “Ιθάκη” πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών του Τσίπρα, όχι με φάτσες και φιγούρες αλλά με τους τόνους λάσπης που δέχτηκαν από κόσμο και ντουνιά, από λαό και Κολωνάκι, από δικαίους και αδίκους τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του.
Είναι σαν να χαράσσει μια γραμμή στο χώμα και να δηλώνει “είπατε όσα είχατε να πείτε, ήρθε η ώρα να πω κι εγώ τα δικά μου”:
- Ήμασταν ερασιτέχνες, ήμασταν ούφο, ήμασταν άμαθοι.
- Δεν ήμασταν λαμόγια, όμως, δεν ήμασταν ξεδιάντροποι, δεν ήμασταν άνιωθοι.
- Και ναι, γνώριζα και καταλάβαινα όσα συνέβαιναν στην κυβέρνησή μου, δεν θ’ ακούσετε από εμένα φράσεις του τύπου “δεν ήξερα”, “δεν μου το είχαν πει”, “δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου”.
- Γνώριζα, καταλάβαινα, προσπάθησα κι ακριβώς γιατί προσπάθησα το πλήρωσα.
Έχει καλώς και πάμε παρακάτω.
Δεν σας κάνει;
Νο πρόμπλεμ, γεμάτες μοναστήρια είναι η Αριστερά και η ΚεντροΑριστερα, κάπου θα βρείτε και καλογέρους.
Πολλώ δε μάλλον, ηγουμένους…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
