[...] Τι είναι είδηση. Ποιο είναι το σημαντικό απ’ το ασήμαντο. Τώρα η διαχωριστική γραμμή της κρίσης έχει ως φαίνεται χαθεί. Όλα στην ακατάσχετη ροή. Σαν σε μια μηχανή κιμά και ο δυστυχισμένος ακροατής, αναγνώστης τηλεθεατής ας κρατήσει ή ας ΜΗΝ κρατήσει τίποτα.
Ο εύκολος δρόμος είναι να μην κρατήσει ΠΑΡΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ. Όμως, έτσι απαξιώθηκε η έννοια της Εφημερίδας-ανάλυσης και αξιολόγησης· που μια ομάδα διαχώριζε, ιεραρχούσε και ΞΕΧΩΡΙΖΕ την είδηση από το σχόλιο.
«Η είδηση ιερή, το σχόλιο ελεύθερο», μας έλεγαν οι δάσκαλοι με έμφαση στον διαχωρισμό και στο τι είναι σημαντικό για να ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ως είδηση...
Το τι γίνεται τώρα δεν χρειάζεται την ημέτερα περιγραφή:
ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΚΑΘΕ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ ΤΩΡΑ... Όλα τουρλού τουρλού και ας βάλει ο καθείς το μυαλουδάκι του να.....αποστάξει ό,τι μπορεί.
Μη ρωτήσετε γιατί απαξιώθηκε η κρίση, η ευθύνη, η υποχρέωση των Δημοσιογράφων να επικοινωνούν. Όχι ότι δεν έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους... Άλλοι...δωρεάν, άλλοι με κέρδος, δραχμικό ή άλλου τύπου...
{...} Κάποτε πριν τυπωθεί ένα μονόστηλο έστω στην εφημερίδα, πέρναγε απ’ το μάτι του αρχισυντάκτη, του ΔΙΟΡΘΩΤΗ, του κέρβερου Διευθυντή· Το ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΟΛΥΒΙ το τρέμαμε πιο πολύ απ’ την απόλυση χωρίς εξηγήσεις.
Στην τηλεόραση πχ , μετά την μεταπολίτευση υπήρχαν ΑΝΑΣΥΝΤΑΚΤΕΣ· δηλαδή μορφωμένοι φιλόλογοι επί της ουσίας, που προστάτευαν με διορθώσεις τον συντάκτη, τον ρεπόρτερ, το κύρος του καναλιού....Ποιος να νοιάζεται τώρα γι’ αυτό το κύρος;;;
Τις θεϊκές κοτσάνες του σήμερα ας μην τις αναφέρω, είναι περιττό... Η δικαιολογία όλοι κάνουμε λάθη κονιορτοποιεί όλα τα επιχειρήματα (εξοικονομηθήκαν και θέσεις εργασίας) και εξαφανίσθηκαν οι ανασυντάκτες...
Φυσικά δεν ξεχνώ ότι στο ραδιόφωνο υπήρχαν δάσκαλοι ορθοφωνίας (τους ξανακούσατε;), εξετάσεις υπό πίεση, πριν βγουν ψευδοί, αγενείς και δίποδοι γκαριστές πίσω απ’ τα μικρόφωνα στον ραδιοφωνικό αέρα...
- Δύο αποσπάσματα από το άρθρο του Παύλου Αλέπη στην ιστοσελίδα Συντάκτης Ύλης, με τίτλο «Πόση απόσταση απ’ αυτά που μάθαμε». Διαβάστε εδώ το πλήρες κείμενο.
