Ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την ηγεσία των ΗΠΑ - Ούτε οι Έλληνες από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας
«Αν το παγκόσμιο πρόβλημα ονομάζεται Ντόναλντ Τράμπ, το ελληνικό πρόβλημα ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης». Αυτός ήταν ο ενδόμυχος συνειρμός μου όταν, την περασμένη Τετάρτη, μελετούσα τα δημοσιεύματα του ελληνικού και του διεθνούς Τύπου (ρεπορτάζ, αναλύσεις, γνώμες) που εστίαζαν στην 80ή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και στα δρώμενα γύρω της και εντός της, με κεντρικό σημείο αναφοράς την γενοκτονία των Παλαιστινίων απ’ τη μια και την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους απ’ την άλλη. Φυσικά, καμιά ποσοτική σχέση μεταξύ των δυο «προβλημάτων», ο συνειρμικός συσχετισμός μεταξύ των δυό ακραία ανισόβαρων προβληματικών ηγετών είναι προφανώς ποιοτικός και έχει να κάνει με την παράλληλη (αλλά μη εφαπτόμενη αιτιολογικά) αντιπολιτική τους κοινωνιοπάθεια.
«Η ομιλία του Τραμπ στον ΟΗΕ το καθιστά σαφές: ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την ηγεσία των ΗΠΑ», γράφει ο διπλωματικός αναλυτής του Guardian, Πάτρικ Γουίντουρ, σχολιάζοντας τον απίστευτο χλευασμό των αξιών του Διεθνούς Ειρηνευτικού Οργανισμού που εξαπέλυσε ο Αμερικάνος πρόεδρος από το βήμα της 80ής του Συνέλευσης. Και εξηγεί: Πριν από την ανεκδιήγητη 58λεπτη ομιλία του Τραμπ σχετικά με τις υποτιθέμενες απειλές που θέτουν τα ανοιχτά σύνορα, ο νόμος της σαρία, οι αποτυχίες του ΟΗΕ και η «κλιματική απάτη» , οι υποστηρικτές των αξιών του ΟΗΕ γνώριζαν ήδη ότι αντιμετώπιζαν μια πρόκληση. Τώρα συνειδητοποιούν τον βαθμό στον οποίο η παγκόσμια υπερδύναμη φαίνεται αποφασισμένη να καταστρέψει όλα όσα πιστεύουν…
«Είναι τέτοια η αντικοινωνική δυναμική που ασκεί ο Ντόναλντ Τραμπ και η αμερικανική οικονομία, που η πολιτική των άλλων 192 χωρών που αποτελούν τα Ηνωμένα Έθνη περιορίζεται ραγδαία σε μια μακρά συζήτηση σχετικά με το «πώς να συντονιστούμε και να αμφισβητήσουμε αυτή την ολοένα και πιο σκοτεινή και παράξενη προεδρία», καταλήγει ο διπλωματικός αναλυτής του Guardian, σε μια αρκετά αισιόδοξη για τα… χρηστά πολιτικά ήθη της διεθνούς ηγεσίας, εκτίμηση.
Μια εκτίμηση που, δυστυχώς, αμφισβητείται από 52 εκ των 192 ηγετών των χωρών – μελών του ΟΗΕ, που αρνούνται (ως σήμερα τουλάχιστον) να αναγνωρίσουν το Κράτος της Παλαιστίνης, ταυτιζόμενοι με τον σφαγέα Παλαιστινίων αμάχων Ισραηλινό Πρόεδρο Νετανιάχου, και αυτοχρηζόμενοι (ντε φάκτο) ηθικοί συνεργοί του στην επιχείρηση εθνοκάθαρσης της Γάζας: με πρώτο και… καλύτερο ανάμεσά τους (τι ντροπή!..) τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος, αν εξαιρέσει κανείς την επιπέδου… «Παρνασσού» χτεσινοβραδινή ομιλία του («είμαστε στρατηγικοί εταίροι με το Ισραήλ, αλλά αν συνεχίσει έτσι, θα απομακρύνει τους φίλους του» μπλα, μπλα, μπλα…) στην ξεθυμασμένη πια Συνέλευση του ΟΗΕ, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση: πήγε, είδε και απήλθε!..
Η παρουσία – απουσία Μητσοτάκη στον ΟΗΕ καθιστά σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας: η κοινωνία φλέγεται, και δεν είναι μόνο το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης για την άφατη κυβερνητική διαφθορά – τη διαπλοκή, τα απανωτά απίστευτα σκάνδαλα, την κατεδάφιση των θεσμών, την άφαντη Δικαιοσύνη – που φουντώνει και, με αφορμή την απεγνωσμένη απεργία του «Πατέρα των Τεμπών» Πάνου Ρούτσι, γίνεται τσουνάμι που απειλεί να τον πνίξει… Είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει μετατραπεί σε έναν απ’ τους πιο στενούς φίλους του εξολοθρευτή Παλαιστινίων Νετανιάχου και έχει μετατρέψει την κυβέρνησή του στον πιο στενό σύμμαχο του Ισραήλ (στο ίδιο «κλαμπ» με τη Ιταλία της Μελόνι τοποθετούν τη χώρα μας οι διεθνείς αναλυτές) παραβιάζοντας τη γραμμή που ακολουθούσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, που έδιναν το μέγιστο διπλωματικό βάρος τους στις συμμαχίες με τον αραβικό κόσμο…
Στο μεταξύ, κι ενώ ο θάνατος πέφτει βροχή στην πόλη της Γάζας, η πείνα μαστίζει το βόρειο τμήμα της και το Ισραήλ έχει σκοτώσει μέχρι στιγμής περισσότερους από 65.000 Παλαιστίνιους οι περισσότεροι από τους οποίους ήσαν άμαχοι, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του (η χώρα μας, δηλαδή) αρνούνται να συμμετάσχουν στη συνεχιζόμενη – διεθνώς συντονισμένη – αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους και επιμένουν να συντάσσονται με τις χώρες που μπλοκάρουν την επιβολή ευρωπαϊκών κυρώσεων στην κυβέρνηση του σφαγέα Νετανιάχου. Κι αυτό, για εμάς τους Έλληνες, δεν είναι παρά μια δυσβάσταχτη καταισχύνη: η νέα, μα απόλυτα ντροπιαστική, «εθνική μας μοναξιά»…
ΥΓ: Εντάξει, για το απίστευτο «άδειασμα» του Έλληνα πρωθυπουργού απ’ τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν δεν λέμε τίποτα. Απλά, ως… όφειλε (σ. σ: ως γνήσιος διπλωμάτης α λα Τούρκα, εννοώ) ο γείτονας προτίμησε να στήσει τον «δικό μας». Και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το πολυδιαφημισμένο από τα Μητσοτακικά εξαπτέρυγα του ελληνικού Τύπου διπλωματικό ραντεβού τους, έσπευσε… βραδέως να κλείσει κάτι ανοιχτά deal εξοπλισμών που είχε με τον φίλο του τον Τραμπ, ό και εγένετο: και αποχώρησε δηλώνοντας ικανοποιημένος.
