Τι τραβάνε και οι έρμοι οι πλούσιοι!
Το θυμάμαι το τραγουδάκι.
Πριν από δέκα χρόνια είχε κυκλοφορήσει, τέλη ανοίξεως, τότε που έβραζε ακόμη ο τόπος και υπέφερε ο κοζμάκης από το κνούτο των εαμοβούλγαρων.Εκείνη την εποχή λοιπόν, έσκασε μύτη δημοφιλής τραγουδοποιός για να μας χαρίσει την μελωδική εκδοχή του παγκάλειου “μαζί τα φάγαμε”.
Με στίχους όπως οι παρακάτω:
“Είναι η πόλη μου καμένηΑπάντησε ο υπογράφων με ένα κείμενο υπό τον τίτλο “Έλεος κύριε τάδε μου” (δεν θα τον διαφημίσω…), ορμήξανε να με δαγκώσουν τα εξαπτέρυγα του εκσυγχρονισμού και οι μουτζαχεντίν της φιλελέρας (μερικοί και μερικές εξ αυτών, μπήκαν στον κόπο να μου ευχηθούν σωρεία ανιάτων ασθενειών), πέρασαν τα χρόνια, με βλέπει πλέον ο τύπος σε καφέ του Κολωνακίου να απεργάζομαι την ανατροπή της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως, στραβομουτσουνιάζει (bring it on, που λένε και στην πατρίδα της Κιμπερλάρας!), κυλάει η ζωή ευχάριστα.
ειν’ η χώρα μου μισή
νικητές και νικημένοι
όλοι χάσαμε μαζί”
Ή μάλλον δυσάρεστα, αν πιστέψουμε το σχολικό βιβλίο που αφορά στο μάθημα των Οικονομικών και διδάσκεται φέτος για πρώτη φορά στην Τρίτη Γυμνασίου.
Απολαύστε υπεύθυνα:
“Η ανεπάρκεια των συντελεστών παραγωγής και κατ’ επέκταση των αγαθών και υπηρεσιών λέγεται Στενότητα. Τόσο οι φτωχοί όσο και οι πλούσιοι αντιμετωπίζουν στενότητα. Οικογένειες και με τους δύο γονείς άνεργους για μεγάλο χρονικό διάστημα, στερούνται βασικών αγαθών όπως τροφής, ρουχισμού, συνεχούς παροχής ηλεκτρικού ρεύματος κ.λπ. διότι οι γονείς δεν έχουν τα απαιτούμενα χρήματα για να τα εξασφαλίσουν. Ακόμα, όμως και πολυεκατομμυριούχοι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν όλες τους τις ανάγκες. Ο πολυεκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής θέλει να περάσει το Σαββατοκύριακό του παίζοντας ποδόσφαιρο και γυρίζοντας διαφημιστικό φιλμάκι, αλλά δεν μπορεί να κάνει και τα δύο ταυτόχρονα”.
Το διαβάζεις το ανωτέρω και αναρωτιέσαι αν πρόκειται για πόνημα του Σάμιουελ Κόουλριτζ, ύστερα από επιτυχημένη διαβούλευση με το δράκο.
Το διαβάζεις και σκέφτεσαι ότι το πνεύμα της Αποκάλυψης, έχει πια ξεφύγει απ’ την Πάτμο και εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα.
Το διαβάζεις και επιβεβαιώνεις ότι δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα 2.0 ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως.
Το διαβάζεις και ταξιδεύεις στο χρόνο για να καταλήξεις στο Μάϊο του 1976, τότε που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έφερε στη Βουλή τον φουλ αντεργατικό Νόμο 330 περί “εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών”.
Με την εργατιά να βγάνει όλες τις καντήλες του κόσμου και τον υπουργό Εργασίας Κωνσταντίνο Λάσκαρη να σημειώνει στην εισηγητική του έκθεση ότι “δεν υπάρχει πλέον εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο” και να δηλώνει χαρακτηριστικά στους δημοσιογράφους:
“Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων”.
Κάπως σαν τον συγχωρεμένο τον υπουργό και οι συγγραφείς του βιβλίου.
- Πονάει η μάνα γιατί είναι αναγκασμένη να ταΐσει σκουπίδια το βλαστάρι της, πονάει κι ο μίλιονερ γιατί του δυσκολεύουν το μουλτιτάσκινγκ.
- Πονάει ο πατέρας που ψάχνει να βρει ένα πενηντάρικο για να μην του κόψουν το ρεύμα, πονάει και ο ματσωμένος που αργεί το γκαρσόνι να του φέρει τη Μπελβεντέρε.
- Πονάει ο μεροκαματιάρης που κοιτάει απελπισμένος το δείκτη της βενζίνας και αναρωτιέται αν θα του φτάσει για να πάει σπίτι του, πονάει κι ο μερακλής που κόλλησε στην επιστροφή απ’ την Αράχωβα γιατί δεν υπολόγισε ότι το κρύο θα εξαντλήσει τη μπαταρία της ηλεκτρικής τζιπούρας.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
