Ξεκινώ θυμίζοντας κάτι που είχα γράψει κάτι πριν από μερικές εβδομάδες:
“Αλλά ακόμη και στην Ελλάδα, ακόμη και στην Ελλάδα 2.0 υπάρχουν όρια.Υπάρχει ένα «όχι άλλο», που δεν έχει να κάνει με λεφτά και κουμάντα, έχει να κάνει με το βαθύτερο πόνο που μας εξανθρωπίζει.
Ας το ακούσουν, αν θέλουν, οι κάθε είδους τεχνικοί της εξουσίας και τα τσατσόνια τους και ας θυμηθούν, παρακαλώ, ότι τούτα εδώ τα χώματα δεν είναι για μπάζωμα.
Είναι τα χώματα της Αντιγόνης…”
Ο Αντώνης Σαμαράς τα ξερει τα ανωτέρω.
Με όλα τα στραβά και τ’ ανάποδά του, γνωρίζει πολύ καλά τόσο την αρχαία γραμματεία όσο και τον ψυχισμό των πολιτών σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα.
Χώρια η προσωπική του τραγωδία, που έβαλε στην άκρη και τις τελευταίες επιφυλάξεις του ανδρός, για την επιεικώς αστεία ιστορία που κάποιοι και κάποιες επιμένουν να ονομάζουν “καλό της παράταξης”.
Οπότε δεν έχει κανένα πρόβλημα να προβαίνει σε δηλώσεις όπως η παρακάτω:
“Ως μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και πολιτικός που είχε την ευθύνη για την χώρα στην πιο κρίσιμη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας της, θεωρώ υποχρέωσή μου να επισημάνω το εξής για τις πρόσφατες εξελίξεις στην τραγωδία των Τεμπών:
Δεν υπάρχει ηθικό έρεισμα στην επίμονη απόρριψη του αιτήματος των γονιών των θυμάτων να προχωρήσουν στην εκταφή των σορών των παιδιών τους. Έχουν απόλυτο δικαίωμα να διαπιστώσουν εάν τα λείψανα που βιαστικά και δίχως τον πρέποντα έλεγχο τους παραδόθηκαν προς ταφή, ανήκουν πράγματι στα παιδιά τους. Είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα“.
Τα διαβάζεις κι ύστερα ακούς την συνέντευξη του τραγικού πατέρα Πάνου Ρούτσι, στο Alpha Radio. Του τραγικού πατέρα των Τεμπών να λέει:
“Είμαστε αποφασισμένοι να τον συνεχίσουμε τον αγώνα μας, γιατί αυτό που κάνουνε είναι απάνθρωπο. Να ζητάς τα αυτονόητα και να μην τα έχεις. Είμαι σίγουρος τώρα πια ότι μέσα εκεί που είναι το παιδί μου, θα βρούμε κι άλλα στοιχεία. Όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια που έχουν περάσει και όλα αυτά που τα ‘χουμε δει όλοι, με το μπάζωμα, την συγκάλυψη, τα δείγματα DNA που μας πετάξανε, τα πάντα τα εξαφανίζουνε, με το κλείσιμο της ανάκρισης, πια δεν εμπιστεύομαι τίποτα. Εφόσον είναι όλα στο φως όπως μας λένε, γιατί δεν μου δίνουν την άδεια; Όταν εγώ εμφιβάλλω σε κάτι είναι δικό μου παιδί, δεν μπορείς να μου το στερήσεις αυτό”.
Τόσες μέρες στο Σύνταγμα περιμένει απαντήσεις για το παιδί του και τόσες μέρες δεν σηκώθηκε απ’ το θρόνο του κανένας κυβερνητικός παράγοντας, ούτε καν ένα ποτήρι νερό να του προσφέρει.
Έτσι για να το διαφημίσει στην κοινή γνώμη, όπως διαφημίζουν μερικοί μερικοί τις νυχτερινές συναντήσεις τους με τους κολονέλους της προπαγάνδας…
Συμβαίνουν, όμως, αυτά στην Ελλάδα 2.0, τη χώρα που ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως, τη χώρα που βγαίνει ο υπουργός και δηλώνει ότι όσοι μιλάνε για μπάζωμα είναι για τα μπάζα.
Ανέξοδο είναι, τι θα του κοστίσει δηλαδή;
Την τσόχα ή τα ραφτικά;
Αλλά για μια στιγμή, για πέντε δέκα δευτερόλεπτα μονάχα, θα ήθελα να τον δω να κατεβαίνει από την υπουργική λιμουζίνα και να περπατάει ως τον βασανισμένο πατέρα.
Έτσι για ν’ αντικρίσει από κοντά το πρόσωπο της τραγωδίας, από ένα μέτρο, από μισό, όχι μέσα από χαρτιά και οθόνες και τα γαμημένα τα εξελόφυλλα που μας θέλουν όλους πλούσιους και χαρούμενους και έτοιμους να απογειωθούμε προς ένα ανέφελο μέλλον.
Θα μπορούσε, άραγε, θα μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια τον Πάνο Ρούτσι;
Υ.Γ.: Υπάρχει ένα κρίσμο ερώτημα στην τελευταία δημοσκόπηση της MRB για το OPEN.
Ποιες είναι οι λέξεις, ποια είναι τα συναισθήματα που εκφράζουν περισσότερο τον Έλληνα και την Ελληνίδα;
Ξέρετε ποιο είναι το νούμερο ένα:
Η παραίτηση με την απογοήτευση στο 48,9 % και αύξηση +5,1 % σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση του περασμένου Μαϊου.
Μητριά η πατρίδα, ορφανοί εμείς, e la nave va…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (22.9.2025)
