Είμαι Αθήνα και πρέπει να κατέβω Πειραιά. Σκέφτομαι σαν καλός πολίτης που ενδιαφέρεται για το κοινωνικό σύνολο και λέω να μετακινηθώ με τα μέσα μαζικής μεταφοράς –να μην προσθέσω τη δική μου τσίγκινη σταγόνα στους χειμάρρους των αυτοκινήτων. Για τον προορισμό μου με τα ΜΜΜ η διαδρομή είναι κατά σειρά: τρόλεϊ, ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, λεωφορείο. Θα το κάνω! Πάω στη στάση που δεν διαθέτει τηλεματική για να πληροφορεί την ώρα άφιξης των οχημάτων. Περιμένω πέντε λεπτά, δέκα, δεκαπέντε. Σκέφτομαι ότι μπορεί να πάει στα είκοσι, ίσως περισσότερο γιατί είναι μεσημέρι. Γυρίζω, παίρνω τα κλειδιά, πάω στο αυτοκίνητο, ξεκινάω για Πειραιά, γίνομαι ένα μέρος τού προβλήματος στους υπερφορτωμένους δρόμους. Φτάνω μετά από πολλή ώρα στον επίνειο, αλλά έχει πάει τσάμπα η προσπάθεια του πολίτη που ενδιαφέρεται για το κοινό συμφέρον.
Όμως, ως συνειδητοποιημένος επιχειρώ το ίδιο σε μια από τις επόμενες μέρες που θέλω να κατέβω πάλι Πειραιά. Ξανά τρόλεϊ, που αυτή τη φορά έρχεται σε 8', αλλά στον Ηλεκτρικό η φωτεινή σήμανση ενημερώνει για άφιξη του συρμού σε δέκα λεπτά. Στην πλατφόρμα υπάρχει πολύς κόσμος –άρα το προηγούμενο τρένο είχε περάσει αρκετή ώρα πριν και η αναμονή όσων βρίσκονταν στο σταθμό θα ήταν αρκετά πάνω από δεκάλεπτη. Φτάνω Πειραιά αλλά δεν παίρνω το τρίτο μέσον της σειράς γιατί και αυτό αργεί. Καταφεύγω στην εύκολη λύση, στο ταξί.
Αλλά θα επιμείνω. Την επόμενη φορά θα ζήσω ολόκληρη την περιπέτεια αυτού το Camel Trophy των δημόσιων συγκοινωνιών. Γιατί προσπαθώ να είμαι καλός πολίτης –«καλό παιδί» πείτε το αν θέλετε, που δεν είμαι... Και, όντας με θετική διάθεση, περιμένω χρόνια στη στάση να δω και το καλό κράτος. Προκάνω; Δύσκολο. Δεν έχει και τηλεματική αυτή η στάση να πληροφορηθώ το δρομολόγιο. Αν έρχεται τουλάχιστον από πολύ μακριά.
Δ.Β. / Harddog
