Ποτέ δεν πίστευα ότι θα το γράψω, αλλά ν’ ακούμε και τον Συνολάκη καμιά φορά παιδιά, ν’ ακούμε και τον Συνολάκη. Όχι συχνά, όχι πολύ συχνά, μιας και το ‘χει με τις τερατολογίες, αλλά καμιά φορά τη λέει την αλήθεια, θέλοντας και μη.
Όπως τη λένε την ώρα σωστά δυο φορές τη μέρα, τα σταματημένα τα ρολόγια!
Αντιγράφω από πρόσφατο άρθρο του στο “Βήμα”:
“Αυτό δεν είναι παράδοξο, όλοι οι μηχανικοί (τουλάχιστον αυτές/οί που δίδαξα εγώ σε τάξεις Ρευστομηχανικής εδώ και στις ΗΠΑ) γνωρίζουν ότι η συνολική ποσότητα του νερού στη γη δεν αλλάζει, αλλάζει μόνο η γεωγραφική του κατανομή”.
Και πάμε στη δήλωση του πρωθυπουργού, από τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στη Θεσσαλονίκη:
“Για τα ζητήματα του νερού δεν θέλω να επεκταθώ ιδιαίτερα, αλλά εκεί θα χρειαστεί να πάρουμε κάποιες δύσκολες αποφάσεις. Διότι το ζήτημα της λειψυδρίας αφορά πρωτίστως τον αρδευτικό τομέα. Το 85 % του νερού της χώρας κατευθύνεται στην άρδευση, όχι στην ύδρευση. Άρα το πως διαχειριζόμαστε αυτό τον πόρο, ο οποίος θα βαίνει με βάση την κλιματική κρίση μειούμενος, είναι υπαρξιακής σημασίας για τη χώρα. Κι αν χρειαστεί να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις στον τομέα αυτόν, θα τις πάρουμε”.
Κανονικά εδώ θα έπρεπε να καταθέσω το γνωστό “μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω” και να υπενθυμίσω ότι έσκουζα πως το “στόχος είναι να μην αυξηθεί η τιμή του νερού” είναι λιγάκι, τόσο δα, ελάχιστα διαφορετικό από το “εγγυόμαστε ότι δεν θα αυξηθεί η τιμή του νερού”, μπατ φακ ιτ που λένε και στην πατρίδα της Κιμπερλάρας.
Σημασία έχει ότι απ’ το Μαξίμου, ούτε καν τα προσχήματα δεν τηρούν, ούτε καν τον Συνολάκη δεν πήραν ένα τηλέφωνο, μπας και το μπαλαμουτιάσουν το στόρι, βαίνει μειούμενο το διαθέσιμο νερό λόγω κλιματικής κρίσης, λες και απευθύνονται στο φάντασμα του Μπαίντεν που ό,τι χαρτί του έβανες μπροστά του το υπέγραφε.
Ας παίρνανε έστω τον Ογκουνσότο να τους πει:
“Αφού μειώνεται το νερό, πωτς γκένεν και μένει σταθερό;”
Εκτός κι αν η λειψυδρία αφορά μόνο στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη οικουμένη πλημμυρίζει ο τόπος κάθε τρεις και λίγο…
Προσέξτε, όμως, και τη διατύπωση, που θα έκανε περήφανο ακόμη και τον πρωτομάστορα της λεξιπλασίας Κώστα Λαλιώτη:
“Για τα ζητήματα του νερού, θα χρειαστεί να πάρουμε κάποιες δύσκολες αποφάσεις”.
Πως λέμε “αναδόμηση”, αντί για “ανασχηματισμός”;
Πως λέμε “μη πόλεμος”, αντί για “ειρήνη”;
Κάπως έτσι και με το νερό:
Δε λέμε ότι θα γίνει όπως με το ρεύμα, όπου όσα πληρώνατε στο δίμηνο τώρα τα πληρώνετε ανά μήνα (τουλάχιστον το φχαριστήθηκε σπάζοντας αυγά ο Κωστής!), λέμε ότι θα πάρουμε “δύσκολες αποφάσεις”.
Μάλιστα.
ΟΚ.
Εντάξει.
Μπορεί να μπει κάποιος στον κόπο (τόσο κόσμο έχει στην Ηρώδου του Αττικού, δεν γίνεται να μην είναι κανένας εύκαιρος), να μας εξηγήσει σε απλά ελληνικά πόσο “δύσκολες” θα είναι οι αποφάσεις και πως θα μεταφραστεί αυτή η “δυσκολία” σε απώλειες της πορτοφόλας;
Τριάντα τα εκατό αυξήσεις;
Πενήντα τα εκατό;
Εκατό τα εκατό, να ευφρανθεί η ψυχούλα μας και να σχωρεθούν τ’ αποθαμένα σας;
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν κι άσε τα κορόιδα να λένε ότι με το επεξεργασμένο νερό στα κέντρα λυμάτων (Ψυττάλεια, Μεταμόρφωση, Θριάσιο) θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε καμιά σαρανταριά εκατομμύρια κυβικά για άρδευση, βιομηχανία και λοιπές χρήσεις.
Ώρα είναι ν’ απογοητεύουμε τους υποψήφιους επενδυτές, σε περίοδο μάλιστα που γίνεται όλο και περισσότερο προεκλογική;
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (9.9.2025)
