Στην Ίο πρωτοπήγα το ’83. Τον προηγούμενο χρόνο είχα γνωρίσει τη Σαντορίνη, εκείνο το καλοκαίρι μ’ έπιασε ο κολλητός μου ο Γιάννης και μου είπε:“Μην είσαι μαλάκας, σαν τον Μυλοπότα δεν έχει”!
Χώρια η νυχτερινή ζωή στο νούμερο ένα φρικονήσι της Μεσογείου όλης, τίποτε καλύτερο για να σπαταλήσεις τη νεότητά σου.
Όχι όπως τώρα, που ποστάρει στόριζ ο Πετράν στο Ίνσταγκραμ, παρέα με Γιάννη Λάτσιο…
Τέλος πάντων, καλά να ‘ναι οι άνθρωποι, ποιος είμαι εγώ που θα κάνω κουμάντο στα γούστα τους.
Άλλωστε, η Ίος του εικοστού πρώτου αιώνα διαφημίζεται ως “μικρή” ή “άλλη” Μύκονος, οπότε λογικά συγκεντρώνει παρφουμέ κόσμο.
Στα χρόνια τα δικά μου, πάλι, ήταν κάτι σαν μικρό Πορτομπέλο, και μπορούσες να βρεθείς στο “Friends” αγκαλιά με άλλα τριάντα άτομα να χορεύετε το “Gimme Shelter” ώσπου να χάσεις τη μπάλα.
Ώσπου να φύγει η ψυχή απ’ τα χείλη σου, σαν το χελιδονάκι…
Στην Ίο μέναμε αρχικά στο κάμπινγκ της Σούλης που ήταν μια καταστροφή σκέτη, αλλά δεν είχε και πουθενά αλλού να κοιμηθείς και άμα προσπαθούσες να τη βγάλεις με το σλίπινγκ μπαγκ στην παραλία, σε μαζεύανε οι ένστολοι και σε ξαποστέλνανε με το πρώτο πλοίο.
Με τρόπο όχι και τόσο ευγενικό, μιας και επρόκειτο για τη νούμερο ένα “δυσμενή μετάθεση” του σώματος.
Οπότε Σούλη και ξερό ψωμί, ώσπου άνοιξε το κάμπινγκ του FarOut και είδαμε Θεού πρόσωπο.
Με εκατό δραχμές τη βραδιά παρακαλώ, έστηνες σκηνή νορμάλ, πλενόσουν και ανακουφιζόσουν σαν άνθρωπος, δεν ανησυχούσες για τα υπάρχοντά σου, έξτρα πρίμα γκουτ.
Και το βράδυ, όλοι και όλες στα κλαμπ, βότκα πορτοκάλι προς άλλες εκατό δραχμές το τεμάχιο, κερνάγαμε κόσμο και ντουνιά ένα γύρο.
Κι όσο για το φαγητό δεν το συζητώ καν, το απόλυτο τζαμπατζιλίκι να περισσεύει και για τα γατόσκυλα…
Ευτυχισμένες στιγμές στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80, στην Ελλάδα του Αντρέα Παπανδρέου του “oλετήρα της πατρίδος” όπως τον αποκαλούσαν οι δεξιοί.
Ο φίλος μου ο Πάνος ακόμη έτσι τον λέει, αλλά του το συγχωρώ γιατί είναι φόλα Παναθηναϊκός.
Στην Ελλάδα 2.0 από την άλλη, βγήκε η Eurostat και μας ενημέρωσε ότι σχεδόν ένας στους δύο Έλληνες (ποσοστό 46 %) δεν είχε πέρυσι την οικονομική δυνατότητα να κάνει διακοπές μακριά από το σπίτι του. Νούμερο σχεδόν διπλάσιο από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία διαμορφώνεται σε 27 %.
Μόνο η Ρουμανία μας περνάει στην “αδυναμία χρηματοδότησης διακοπών” (η Κοβέσι φταίει, είμαι σίγουρος!), με 58,5 % και μετά από εμάς έρχεται η φιλήδονη Βουλγαρία (μπαίνει οσονούπω στο ευρώ, θα προκόψει κι αυτή!) με 41,4 %.
Η Δανία του ΓΑΠ, είναι μόλις στο 14,9 % αν ενδιαφέρεσθε…
Τι να της κάνεις, όμως, τις διακοπές, τι να το κάνεις το κολύμπι, τι να την κάνεις την αμμουδιά, τι να την κάνεις τη βιταμίνα Ντε, όταν το πλεόνασμα της χώρας καλπάζει;
Διαβάστε και θαυμάστε:
“Διπλάσιο του στόχου είναι το πρωτογενές πλεόνασμα που καταγράφεται το πρώτο εξάμηνο του 2025, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού. Ειδικότερα, όπως αναφέρει το υπουργείο Οικονομικών, το πρωτογενές πλεόνασμα την περίοδο Ιανουαρίου – Ιουνίου 2025 διαμορφώθηκε στα 4.667 εκατ. ευρώ, έναντι στόχου για 2.235 εκατ. ευρώ και 2.905 εκατ. ευρώ την ίδια περίοδο το 2024”!Εμείς το καταφέραμε αυτό παλικάρια και γοργόνες μου, εμείς το πετύχαμε, από τις δικές μας τσέπες βγήκε το μπικικίνι το πλεονάζον, γιατί ακολουθήσαμε τη συμβουλή Θεοδωρικάκου (2 Σεπτεμβρίου 2024) και “βάλαμε πλάτη”, αντί να τους πάρουμε με τις βρεμένες σανίδες που πήγε το σουβλάκι τεσσεράμιση ευρώ.
Τα δώσαμε όλα για ν’ αυγατίσει το πλεόνασμα, να ξεπληρώσουμε τα δάνεια πριν την ώρα τους, να μας χειροκροτήσουν οι δανειστές, να πάρουν και κάνα τηλέφωνο εκεί που πρέπει να πάρουν κάνα τηλέφωνο.
Και το παιδί σου στείλ’ το μπρο στον Κηφισό, να μελετάει το Αττικόψαρο και να ονειρεύεται το μπιτσόμπαρο…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / newpost
