Όταν κυκλοφόρησε το “Never mind the bollocks” ήμουνα δώδεκα χρόνων. Δώδεκα χρόνων και σκλαβάκι του prog rock. Σκλαβάκι του Ζήλου δηλαδή, της μοναδικής πηγής πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα στη διεθνή μουσική σκηνή, που είχαμε εμείς τα βλαχάκια στο Τρίκαλο. Υπήρχε και Πετρίδης, το ξέρω, αλλά 4 με 5 τρέχαμε φροντιστήρια και με τα φροντιστήρια δεν έπαιζες αν ήθελες να ξεφύγεις απ’ την καταραμένη επαρχία.
Οπότε Ζήλος και ξερό ψωμί και πέντε στα πέντε αστέρια για το “Going for the one” των Yes.
Ενώ στους Pistols δυόμιση αστεράκια και πολύ τους πήγαινε…
Τέλος πάντων, ήταν τέτοια η δυναμική του punk, που λίαν συντόμως μας πήρε και μας σήκωσε και μας πήγε μακριά, πολύ μακριά απ’ τις φανφάρες και τις φαντασμαγορίες του prog rock, καβάλα στην τρέλα και στη λύσσα της νεότητας.
Καβάλα στο φρήντομ!
Μας φόβιζε, βέβαια, αυτό το no future των πάνκηδων (ορολογία Πέτρου Κωστόπουλου…), αλλά νταξ που θα ‘βρισκες χειρότερα απ’ το deep south της ελληνικής μεταπολιτευτικής επικράτειας;
Μια χαρά future, άλλωστε, είχε τότε για μας τα διαβαστερά παιδάκια:
Μερικά χρόνια ταλαιπωρία κι ύστερα αφήνω γειά στις όμορφες και γειά στις μαυρομάτες.
Άσε που σκάσαμε μύτη Αθήνα στην πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ, όταν πραγματικά δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και όπου ο χωροφύλακας είχε πλέον μπει στο χρονοντούλαπο.
Μπερεκέτι, σε λέω!
Πέρασαν τα χρόνια, άσπρισε το μαλλί, η εφηβεία είναι μακρινή ανάμνηση.
Μια χαρά, δεν κλαίω, ο καθένας τη δουλειά του και ο ΟΠΕΚΕΠΕ τη δική του.
Αλλά σχεδόν μισό αιώνα μετά από το βρετανικό no future, βλέπω το ελληνικό εδώ στα μούτρα μου και δεν μπορώ να ησυχάσω.
Βλέπω την πιτσιρικάδα να κοιτάει προς το μέλλον και ν’ αντικρίζει μόνο σκοτάδια, τη βλέπω ν’ απελπίζεται, να βυθίζεται, να χάνει τις όποιες ελπίδες της και να παραιτείται, να καταρρέει μπροστά σ’ ένα αδιανόητο και συνολικό φερμπότεν που της στερεί κάθε πλοίο, κάθε οδό.
Τη βλέπω να παγώνει, να χάνει το θάρρος της, να κλείνεται στο καβούκι της, χαρίζοντας ατέλειωτο χρόνο στον αυνανισμό των σόσιαλ όπως οι άνεργοι του ντιπρέσιο σπαταλούσαν το σφρίγος τους στα φλιπεράκια.
Και με ακουστικά κλειστού τύπου παρακαλώ, ο κόσμος δεν υπάρχει για μένα, χαώνομαι και τριπάρω με αρρωστιάρικους ψαλμούς και νάυλον ντέφια…
Θέλετε να σας το κάνω εικόνα, που λένε και τα μωρά;
Να σας το κάνω εικόνα, λοιπόν.
Σε μια δημοφιλή πλατεία του κλεινού άστεως, όπου παρελαύνει σχετικώς φραγκάτος κόσμος, υπάρχει ένα μαγαζί που μένει ανοιχτό ως τη βαθιά νύχτα.
Κάβα τσίλικη κι έχει και πούρα.
Τα πιο νορμάλ σε τιμές τα βρίσκεις φάτσα κάρτα, τα πιο ελεγκάν πίσω απ’ το ταμείο.
Αναγνώρισα κάποια ουίσκια και ρούμια του κατοστάρικου.
Και βάλε.
Το μαγαζί το κράταγε ανοιχτό ένα παιδί των είκοσι και κάτι, αφοσιωμένο εντελώς στο κινητό, μη μου τους κύκλους τάραττε.
Τον είδα και στην αρχή δεν σκέφτηκα κάτι.
Αλλά λίγο αργότερα, όπως οδηγούσα για το σπίτι μου ξημερώθηκε το εξής:
Το τυπάκι δουλεύει για πέντε δεκάρες σε ένα κατάστημα, τα αγαθά του οποίου, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να μπορέσει ποτέ να απολαύσει!
Κάτι σαν τη γενιά του ολόκληρη, δηλαδή, που επιβιώνει τσάτρα πάτρα σε μια μητριά πατρίδα, όπου άμα κουβαλάς φορτώ πορτοφόλα μπορείς να περάσεις υπέροχα και άμα είσαι φτωχάλα οδηγείσαι αβάδιστα και αβασάνιστα στην κατηγορία eat shit and die.
Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του no future, τι να σας πω κυρία μου, αναζητείστε άλλο βοσκοτόπι…
Υ.Γ.: Επειδή θέλω να είμαι τίμιος, θα πω το εξής:
Πρώτον κι ο Ζήλος δεν άργησε να κατανοήσει και να υιοθετήσει τη νέα πνοή της μουσικής, αφήνοντας πίσω του τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Δεύτερον, μερικά από τα καλύτερα ελληνικά κείμενα των δεκαετιών του εβδομήντα, του ογδόντα και του ενενήντα φέρουν την υπογραφή του Αργύρη. Τελεία.
Πρώτον κι ο Ζήλος δεν άργησε να κατανοήσει και να υιοθετήσει τη νέα πνοή της μουσικής, αφήνοντας πίσω του τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Δεύτερον, μερικά από τα καλύτερα ελληνικά κείμενα των δεκαετιών του εβδομήντα, του ογδόντα και του ενενήντα φέρουν την υπογραφή του Αργύρη. Τελεία.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (15/7/2025)
