Δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο παρά μόνο το δίκαιο του ισχυρού. Δεν υπάρχει διπλωματία πολυμερών οργανισμών παρά μόνο η πυγμή δυνατών κρατών. Η Αμερική του Τραμπ δεν ανέχεται ανυπακοή (πχ Σάντσεθ) και απαιτεί κολακεία (πχ Ρούτε). Μας αφορούν όλα αυτά; Εντελώς και δυστυχώς...
Αυτή η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, στη Χάγη, ήταν αποκαλυπτική για τη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται μετά από τον θρίαμβο Τραμπ στη Μέση Ανατολή.
Η γλοιώδης υποδοχή που επεφύλαξε ο ΓΓ της Συμμαχίας Μ. Ρούτε στον Ντ. Τραμπ δείχνοντας απροκάλυπτη δουλικότητα, ο εξαναγκασμός του Ζελένσκι να εμφανιστεί με σακάκι, ο απρεπέστατος τρόπος που μίλησε στον πρωθυπουργό της Ισπανίας Π. Σάντσεθ επειδή δεν δέχτηκε την αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 5% επί του ΑΕΠ της χώρας του, η πίεση που άσκησε - επιτυχώς - για αλλαγές στο κείμενο των Συμπερασμάτων, οι χαριεντισμοί με τον Ρ. Τ. Ερντογάν - όλα αυτά μαζί έδειξαν με τον πιο θεαματικό τρόπο ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν ισχύει πια τίποτα από αυτά που ξέραμε.
Το πιο σοκαριστικό, ίσως, ήταν η άνεση με την οποία δήλωσε ότι ο Πούτιν μπορεί να έχει και άλλες εδαφικές διεκδικήσεις πέρα από την Ουκρανία. Ή ότι έκανε αντιφατικές και αμφίσημες δηλώσεις για το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, που υπαγορεύει ότι επίθεση εναντίον μίας χώρας, σημαίνει επίθεση εναντίον της Συμμαχίας. Μπορεί, όμως, το πιο ακραίο να ήταν ότι απείλησε ευθέως τον Ισπανό πρωθυπουργό, ότι θα πληρώσει μέσω εμπορίου αυτά, που δεν πληρώνει για την άμυνα, χαρακτηρίζοντάς τον τζαμπατζή και τη χώρα του τραγική!
Τα συμπεράσματα που μας αφορούν είναι προφανή:
- Ο Τραμπ δεν πιστεύει στο διεθνές δίκαιο ούτε στη διπλωματία. Ανέχεται - αν δεν σέβεται... - τον αναθεωρητισμό και δεν θεωρεί πρόκληση τις μονομερείς διεκδικήσεις, παρά μόνο αν επηρεάζουν αρνητικά τη δική του χώρα.
- Ο Τραμπ αντιμετωπίζει κάθε χώρα ανάλογα με τη δύναμή της. Η Τουρκία είναι μεγάλη και η Ελλάδα μικρή. Αναγνωρίζει μόνο τη χρησιμότητά της για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών σχεδιασμών (πχ η Τουρκία του ήταν χρήσιμη για τη Συρία κοκ).
- Ο Τραμπ δεν σέβεται την αξιοπρέπεια κανενός ηγέτη εφόσον δεν προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του. Εκβιάζει και τραμπουκίζει χωρίς δισταγμό (περίπτωση Σάντσεθ).
- Ο Τραμπ έχει κουλτούρα ιδιοκτήτη εταιρείας με θυγατρικές ανά τον κόσμο ή, ακριβέστερα, αποικιοκράτη απέναντι σε κατακτημένες περιοχές. Δεν αντιλαμβάνεται καν την έννοια της ισοτιμίας στο πλαίσιο της διατλαντικής σχέσης.
Για τα ελληνοτουρκικά, πρόκειται για μια εντελώς νέα κατάσταση. Η εθνική στρατηγική, όχι απλώς είναι ανεπίκαιρη αλλά δεν στηρίζεται, ούτε ελάχιστα, στην τραμπική πραγματικότητα.
Προφανώς δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος αλλά, για την ώρα, δεν γίνεται καν προσπάθεια να βρεθεί. Προσπάθεια θα σήμαινε, για παράδειγμα, να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι οι πρώην πρωθυπουργοί και οι πρώην ΥΠΕΞ και να μην σταματήσουν τη συζήτηση πριν συμφωνήσουν, τουλάχιστον, στις ερωτήσεις.
Αγγελική Σπανού/ απο το Dnews
