Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου: Ο τελευταίος σφυγμός…

Σοκάρομαι εύκολα.
Δίδυμος γαρ τω ζωδίω, αναμενόμενα είναι αυτά.
Τρομάζω δύσκολα όμως, τρομάζω πολύ δύσκολα.Τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, για να καταλάβετε, έχω τρομάξει γερά μόνο τρεις φορές.
Τις απαριθμώ:

• Το ’91, όταν πήγα με τη φίλη μου την Αντιγόνη μεταμεσονύκτια αβάν πρεμιέρ στο αλήστου μνήμης “Ιντεάλ” και είδαμε τη “Σιωπή των Αμνών”.

Γύρισα σπίτι τρεις το πρωί και δεν μπορούσα να κοιμηθώ ώσπου να βγει ο ήλιος, τόσο είχα ταραχτεί απ’ όλα όσα διαδραματίζονταν στο πανί.
Από το βαθύτερο σκότος όσων διαδραματίζονταν στο πανί.

• Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, το 2000, έχασα τον πατέρα μου.

Μπήκα σ’ ένα ταξί και πήγα Τρίκαλα όπου λόγω τοπικής παράδοσης τον είχαν ξενυχτήσει και η σωρός του με περίμενε στο σαλόνι.
Έσκυψα να τον φιλήσω και ήταν κρύος.
Ότι δεν έφυγα κι εγώ μαζί του, μόνο ο Θεός το ξέρει…

• Και το τρίτο, από τον Χάντερ Τόμπσον, από ποιόν άλλο;

Σ’ ένα άσχετο κείμενο για την προεδρική μονομαχία του πρεσβυτέρου Μπους με τον Μάικλ Δουκάκη, όπου φλυαρεί, φλυαρεί, φλυαρεί για τις πιθανότητες εκλογής εκάστου υποψηφίου και για την εκλογική διαδικασία και κάποια στιγμή στο άσχετο, στο ξεκούδουνο εντελώς πετάει τρεις λέξεις:
Δεν υπάρχει σφυγμός.
Και σκέφτεσαι γαμώ την τρέλα μου, γαμώ, πώς να επιβιώσεις άραγε απ’ αυτή την αλήθεια;
Πως;

Ο Χάντερ ήτανε που με τσίγκλησε, ως συνήθως, να γράψω σήμερα για τα δέκα χρόνια από το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, μαζί με μια ρεκλάμα ολοσέλιδη στην “Καθημερινή” της περασμένης Κυριακής. Όπου υποσχόταν σε αναγνώστες και αναγνώστριες “ειδική έκδοση 64 σελίδες” στις 29 Ιουνίου για τη συμπλήρωση της δεκαετίας, με “τα παρασκήνια της πιο δραματικής στιγμής της Μεταπολίτευσης και το αποτύπωμα που άφησε στην πολιτική ζωή του τόπου”.
Συν συνεντεύξεις-ντοκουμέντα “τριών πρωταγωνιστών της κρίσης”, του Φρανσουά Ολάντ, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και του Τζακ Λιού.
Συγγνώμη, δηλαδή, γίνεται να μην ανταποκριθείς σ’ αυτή την πρόκληση;
Γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο και άνιωθο;
Γίνεται να μην καταθέσεις δυο λογάκια πέρα και πάνω από χαρτογιακάδες και γραβατάκηδες και ποντικούς των γραφείων που τίποτε δεν κατανοούν από την πραγματική αγωνία ενός τόπου για ζωή;
Δεν γίνεται, ευχαριστώ Διονύση και συνεχίζω!
Επιστρέφω, για την ακρίβεια, στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, στον τελευταίο συλλογικό σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας.
Στην τελευταία εκδήλωση εκείνου του ρέμπελου πνεύματος που μια φορά κι έναν καιρό συνόψισε ο Καραϊσκάκης στην απάντησή του προς τον Μαχμούτ Πασά:
“Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω. Κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω”.
Το διαβάζεις και δεν μπορείς να μη θαυμάσεις τη γενναιότητα, το νταηλίκι, την αποκοτιά μπροστά σε έναν εχθρό σχεδόν ακατανίκητο.
Το θάρρος και το θράσος, που έβγαλαν κάποτε αυτή τη χώρα από τετρακόσια χρόνια σκοτάδια και την έφεραν κοντά στο φως.
Στην ελπίδα.
Στην ελπίδα για μια άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα που θα βγάζει τη γλώσσα στους νταβατζήδες εντός και εκτός συνόρων και όχι του θλιβερού ανέκδοτου Ελλάδα 2.0.
Ο δικός της ο τελευταίος σφυγμός ήταν το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ο δικός της ο τελευταίος σφυγμός είναι κάτι που το αφουγκράζεσαι και αισθάνεσαι έναν τρόμο τόσο βαθύ και συντριπτικό ώστε να σου κόβεται η ανάσα.
Ήρθαμε, είδαμε, νικηθήκαμε. Τα κεφάλια μέσα.

Χρήστος Ξανθάκης

Voices / Newpost