[...] Θα περίμενε κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας, αναλογιζόμενος την προσωπική διαδρομή και τιμώντας τους ρόλους που του εμπιστεύθηκε η πλειοψηφία των πολιτών που αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική Παράταξη θα εστίαζε στην οργάνωση της πολιτικής προοπτικής του μακριά από τον Στέφανο Κασσελάκη. Λαμβάνοντας υπόψη ότι παρά τα λάθη του, παραμένει η μόνη ελπίδα για την προοδευτική παράταξη απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη.
Παρακάμπτοντας, αυτοκαταστροφικά, ακόμη και αυτό ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο πρόσφερε τη στήριξή του στον Κασσελάκη για τις Ευρωεκλογές, αλλα πήρε μέρος και στη φιέστα της παρουσίασης του ευρωψηφοδέλτιου η συγκρότηση του οποίου είναι δυο φορές λάθος.
Μετα το ανοσιούργημα των Σαμαρά-Βενιζέλου που στέρησαν από τα κόμματα την ευχέρεια να στέλνουν το Ευρωκοινοβούλιο αξιόπιστα πρόσωπα -και συχνά το έκαναν- και μετέθεσαν στην «πλατεία» και στη μιντιαρχία την ανάδειξή τους, ο Κασσελάκης προσθέτει μια εσωκομματική μικρογραφία της έκπτωσης πουλώντας… «δημοκρατικότητα». Για να μην αναλάβει ευθύνη…
Πέραν αυτού η παρουσία Τσίπραςστη συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν εντελώς παράταιρη και αποδείχθηκε. Αν πιστεύει ότι η υποδοχή και η μεταχείριση που του επιφύλαξε ο ασύδοτος και ανοικονόμητος Κασσελάκης τον τιμά, ως πολιτικό ηγέτη με συγκεκριμένο βιογραφικό, τότε κάτι δεν βλέπει.
Το υφάκι «γεια σου Αλέξη» και η παρότρυνση «Αλέξη, έλα επάνω» – για να επικυρώσει τις επιλογές του – στα ματιά όσων είχαν στηρίξει διαχρονικά τις ελπίδες τους στον Τσίπρα , φάνηκε ως ευτελισμός. Σαν να μπορεί ο ουρανοκατέβατος αρχηγός της αερολογίας, να παίζει κομπολόι τη δημόσια παρουσία του πρώην προέδρου κατά τα κέφια του. Ο πρωην Πρωθυπουργός έχει μια ιστορία, δεν μπορει να τον χρησιμοποιεί ο Κασσελάκης, ως μασκότ στις φιέστες του…
Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ευθύνη των επιλογών του. Ούτε προστάτες χρειάζεται, ούτε υπερασπιστές της πολιτικής του υπόστασης. Αν θέλει να τη θέσει στη διάθεση του πρώτου τυχόντα, δικαίωμά του. Αλλά, όπως κρίθηκε ως Πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος, κρίνεται και ως…χειροκροτητής του Κασσελάκη και της κομπανίας του.
Όποιος θέλει να είναι ειλικρινής μαζί του, δεν μπορεί να κλείνει τα αυτιά του στη βουή των δημοκρατικών πολιτών που δεν πιστεύαν σ’ αυτό που έβλεπαν. Χωρίς να αντιλαμβάνονται τι είναι αυτό που αναγκάζει κάποιον που αναδείχθηκε σε φυσικό επικεφαλής της Δημοκρατικης Παράταξης επί δεκαετία να μένει κολλημένος σε ένα κόμμα που μόλις πρόσφατα τον αποδοκίμασε. Να βάζει πλάτη στην επιβίωση ενός φαινομένου που δεν τιμά την πολιτική, την Αριστερά και την χώρα.
Ο Κασσελάκης -για τον οποίο ο Τσίπρας δεν μπορεί να μην έχει γνώση όσων τον χαρακτηρίζουν και τον βαρύνουν- μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ, από φορέα προοδευτικών ιδεών, που ενέπνευσαν την κοινωνία για δεκαετίες, σε προσωπική σέχτα του.
Ήταν λυπηρό ότι ο Τσίπρας τον άκουγε να κραυγάζει ενώπιόν του «χτυπήστε, δεν θα καταφέρετε να με τσακίσετε» σαν τους παλαιστές σε αγώνες «κατς» της παλιάς εποχής. Αυτοτοποθετούμενος στο κέντρο των πραγμάτων και προβάλλοντας τον εαυτό του ως… πολιτική πρόταση. Αναγορεύοντας την ζωή του σε αναθεωρημένη ιστορία της Αριστεράς- υπό το χειροκρότημα όσων δεν μπορούν να δουν τον εκφυλισμό της πολιτικής και την αλλοίωση του ΣΥΡΙΖΑ που εκπροσωπεί.
Ο πρώην Πρωθυπουργος ακολουθεί τις επιλογές του. Αλλά όσοι στην επικράτεια τον στήριξαν με ανιδιοτέλεια και του έδωσαν όλες τις ευκαιρίες απλώς λυπούνται για το θέαμα που αντίκρυσαν.
Δεν τους άκουσε όταν του ζητούσαν να αλλάξει την εικόνα του κόμματός του για να κερδίσει τις εκλογές. Δεν τους ακούει και τώρα για να διαφυλάξει το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο. Δεν μένει παρά να του κουνήσουν το μαντήλι και να ευχηθούν: «Αλέξη, καληνύχτα και καλή τύχη».
- από κείμενο που υπογράφει ο Γιώργος Λάκοπουλος στο Ανοιχτό Παράθυρο (ολόκληρο ΕΔΩ)
