Η αλήθεια είναι πως με τα φεστιβάλ και τις δημοσιογραφικές προβολές, σπάνια πηγαίνω κανονικά σε αίθουσα να δω μια ταινία. Αλλά άρχισαν τα «Αντε, έλα», «Καιρό έχουμε να βρεθούμε» και «είναι καλή η ταινία – τόσα βραβεία πήρε!» και μου και σου και του και πήγα..
Που ανάθεμα την ώρα! Που ακόμα τα κλαίω τα 8,50 ευρώ που έδωσα. Που ένας δεν βρέθηκε να γράψει την αλήθεια, ότι δηλαδή πρόκειται για υπερμάπα! Οσκαρικός σκηνοθέτης, πήρε την ιστορία του παππού του από τον Α΄ Παγκόσμιο και, όπως έγραψαν, «αυτό ήταν το μεγαλύτερο προσωπικό και καλλιτεχνικό στοίχημα στην καριέρα του» (!). Του σκηνοθέτη εννοούν, αλλά εγώ νομίζω του παππού του, που πολλά φούμαρα πρέπει να πούλησε στον εγγονό.
Για τον σκηνοθέτη δεν ξέρω, εγώ πάντως το στοίχημα το έχασα. Από τα δύο πρώτα λεπτά προσευχόμουν να πεθάνει ο πρωταγωνιστής, μπας και ξεμπερδέψουμε μια ώρα αρχύτερα. Μάταια... Τι από σφαίρες γλίτωσε, τι από χαρακώματα πέρασε, τι από καταρράκτες βούτηξε, τι ολόκληρη οροφή τού έπεσε στο κεφάλι, αυτός εκεί, μήτε γρατζουνιά! Η μούρη φρεσκαδούρα!
Περιττό να πω πως την επόμενη μόλις μέρα (αφού εγώ σιχτίριζα όλο το προηγούμενο βράδυ για το τι μπούρδα ήταν αυτή, Παναγιά μου) ανακοινώθηκε ότι πήρε και BAFTA καλύτερης ταινίας. Κόκαλο η δικιά σου... Τι έγινε, ρε παιδιά;
Ευτυχώς, ήρθε ο Αδωνις και με έβγαλε από το αδιέξοδο.
- από κείμενο της Νόρας Ράλλη στην ΕφΣυν / διαβάστε τη συνέχεια στο efsyn.gr ΕΔΩ
