Έξι σημεία για την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο του Economist.
1. Η ομιλία επιβεβαίωσε πανηγυρικά ότι o Τσίπρας επανέρχεται στη πρώτη γραμμή της πολιτικής ζωής. Επρόκειτο για κεντρική παρέμβαση πολιτικού που θέλει να εμφανιστεί ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης και όχι για ομιλία πρώην πρωθυπουργού που «νουθετεί» τον πολιτικό κόσμο.
2. Φαίνεται ότι τρεις ήταν οι στόχοι της ομιλίας Τσίπρα: α) Να σηματοδοτήσει την επιστροφή του στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ζωής. β) Να δημιουργήσει ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός. γ) Να μη δώσει λαβή για την αναζωπύρωση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Αυτοί οι τρεις στόχοι επιτεύχθηκαν.
3. Πρέπει να σταθούμε στον τρίτο στόχο. Η ομιλία του Τσίπρα δεν περιείχε κανένα στοιχείο που θα μπορούσε να θεωρηθεί τοξικό ή προκλητικό από όσους-ες είχαν τοποθετηθεί στο παρελθόν στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Πολύ χαμηλοί τόνοι, ξεκάθαρη τοποθέτηση στην Κεντροαριστερά (με κλίση προς το «Κέντρο» και όχι προς το «Αριστερά»), συμβατότητα με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων ως προς το ποιες έννοιες είναι δημοφιλείς στο γενικό κοινό. Κάποιος-α που ανήκει στη Ριζοσπαστική Αριστερά πολύ δύσκολα θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον εαυτό του/της σε αυτήν την ομιλία -κάτι που έγινε ηθελημένα.
4. Ο Τσίπρας φαίνεται να θεωρεί ότι η πολιτική μάχη κρίνεται στο Κέντρο (εν τη ευρεία έννοια) καθώς και ότι ο ίδιος μπορεί να επιστρέψει όχι ως δημεγέρτης; αλλά εκτελώντας «αβλαβή διέλευση» στο ετερόκλητο κοινωνικό ρεύμα που έχει απαυδήσει με τον Μητσοτάκη και θέλει πολιτική αλλαγή. Δεν επιδιώκει να γοητεύσει αλλά να μην διεγείρει αρνητικά αντανακλαστικά -προς το παρόν τουλάχιστον.
5. Ωστόσο, παραήταν flat η ομιλία. Μπορεί να μην ενόχλησε, αλλά δεν κινητοποίησε συναισθηματικά. Μπορεί να μην ήταν τοξική, αλλά έμοιαζε να μην είχε γωνίες. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι λόγω του υπερβολικού μεγέθους της και των γενικόλογων διατυπώσεων της, η ομιλία δεν σου αποτύπωνε βασικές έννοιες-κλειδιά με τις οποίες (θα έπρεπε να) θέλει να ταυτιστεί ο ομιλητής.
Δεν φτάνει να αποτρέπεις την αντι-συσπείρωση των αντιπάλων σου. Πρέπει και να φτιάχνεις τους αρμούς της δικιάς σου συσπείρωσης.
6. Είναι απαράδεκτο ότι σε μια ομιλία 4.496 λέξεων δεν βρέθηκε χώρος να αναφερθεί ούτε μία φορά η Γάζα -ενώ αναφέρθηκε η Ρωσία. Να θυμίσουμε τη δήλωση του Μπέρνι Σάντερς ότι η Γάζα δεν είναι πολιτικό ζήτημα, αλλά θεμελιώδες ηθικό ζήτημα.
Η Γάζα δεν είναι ένα ζήτημα ανάμεσα στα άλλα, αλλά το μείζον ζήτημα της εποχής μας.
Γιάννης Αλμπάνης (fb)
