Τα παλιά τα χρόνια που χαλάγανε κόσμο τα περιοδικά, λέγανε τα γατόνια της χάρτινης πιάτσας ότι άμα φτάσει ένας συρμός στο εξώφυλλο του “Newsweek” πάει και τελείωσε, έχει ταβανιάσει.Το αυτό με τα πανηγύρια και τον Πετράν.
Όταν βλέπεις τον εθνικό ξεβλαχευτή να ανεβάζει στόρι στο Ίνστα από χορό κυκλωτικό σε πανηγύρι (έχω κρατήσει οθονιά, μην αρχίσετε τις πονηριές), καταλαβαίνεις ότι δεν μιλάμε πλέον για υπόγειο ρεύμα.
Μιλάμε για κανονικό φαινόμενο, που καθόρισε τη φάση στο φετινό καλοκαίρι!
Με νέους, γέρους, μανάδες, παιδιά, τους πάντες ρε μπρο να συρρέουν στα πανηγύρια, μιλιούνια κόσμος, ούτε στα σέβεντιζ τέτοιος χαλασμός.
Όπως θα έλεγε κι ο Νιόνιος, πριν τον καταπιεί εντελώς η Φιλοθέη:
“Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί”
Αλλά εγώ, περισσότερο απ’ τον Κωστό και τον Σαββό εμπιστεύομαι τη βαφτισιμιά μου. Την Αριάδνη με τ’ όνομα, δεκαεπτά χρονών αμάσητο αγριοκάτσικο εκ Τρικάλων, που δεν άφησε πανηγύρι για πανηγύρι όλο το θέρος.
Ντριν, ντριν τηλεφωνάκι ίσα ίσα που προλαβαίνω, γιατί το παιδί θα αφιερωθεί στο διάβασμα λίαν συντόμως, τελευταία χρονιά και θέλει περάσει σε νορμάλ πανεπιστήμιο, όχι σ’ αυτά τα καινούρια, τα πέτσινα.
Την πέτυχα μετά απ’ το διαγώνισμα και ξεφύσαγε ανακουφισμένη, γιατί μια άσκηση που την είχε δυσκολέψει πολύ, την έλυσε εν τέλει μετά βαΐων και κλάδων.
Ακολούθησε διάλογος:
- Νονός: Έλα ρε βαφτισιμιά, μαθαίνω απ’ τον μπαμπά σου ότι τα έχεις ξεφτιλίσει τα πανηγύρια!
- Αριάδνη: Ε πάω, να μην πάω;
- Νονός: Δεν είπα να μην πας, αλλά είχα την εντύπωση ότι προτιμούσες το κλάμπινγκ.
- Αριάδνη: Και στα δύο πάω, δεν με χαλάνε.
- Νονός: Καλά το κλάμπινγκ, το καταλαβαίνω. Στα πανηγύρια γιατί τρέχεις;
- Αριάδνη: Κοίτα νονέ, πρώτα απ’ όλα γιατί πάει όλη η παρέα από το χωριό της μαμάς. Έπειτα, έχει πολύ κόσμο και πολλή βαβούρα, μ’ αρέσουν αυτά. Έχει και σουβλάκια και πάγκους με χαζομάρες διάφορες, φασαρίες δε γίνονται καθόλου, είναι χαλαροί και οι γονείς και μας αφήνουν, που θα βρούμε καλύτερα. Α, έχει και χορό φουλ, να ξεβιδώνεσαι. Δεν σταματάμε να χορεύουμε ούτε στιγμή!
- Νονός: Και σ’ αρέσουν εσένα οι παραδοσιακοί χοροί;
- Αριάδνη: Γιατί να μη μ’ αρέσουν;
- Νονός: Σωστό κι αυτό! Και δε μου λες βαφτιστήρα, πότε ξεκίνησε αυτή η νέα μόδα;
- Αριάδνη: Είναι δυο τρία χρόνια που άρχισε να ξαναπηγαίνει πολύς κόσμος στα πανηγύρια. Στα βουνά είχε πάντα λαό, αλλά τώρα γίνεται χαμός και στον κάμπο. Να φανταστείς, πριν από λίγες μέρες στον Πρόδρομο μαζεύτηκαν τρεις χιλιάδες άτομα. Ως και ο Τάκης Ζαχαράτος ήρθε γκεστ!
Κι άρχισα ν’ αναρωτιέμαι μήπως δεν είμαστε ακόμη ισόβιοι αιχμάλωτοι του καναπέ και σκλαβάκια της κάθε οθόνης. Μήπως η φτώχεια η μαύρη στην οποία έχουμε (ξανα)βυθιστεί, κάποιους τους ξύπνησε ή έστω τους ανάγκασε να κοιτάξουν και λίγο πέρα απ’ την ευκολία των Ζάναξ.
Όχι, δεν θ’ αρχίσω τώρα τους διθυράμβους, δεν θα πανηγυρίσω (#διπλής) και όσο για τις ελπίδες, μας αφήσαν χρόνους μαζί με τα αλήστου μνήμης νταούλια και ζουρνάδες, τα πυρηνικά όπλα κόντρα στους Ευρωπαίους.
Αλλά θα μου επιτρέψετε ένα τόσο δα χαμόγελο γι’ αυτή τη χώρα που μετά από τόσες και τόσες φάπες εξακολουθεί να αντιστέκεται στη μουμιοποίηση.
Κουτσά, στραβά, ανάποδα, αλλά εξακολουθεί.
Res Ipsa loquitur…
Χρήστος Ξανθάκης
Voicew / Newpost (1.9.2025)
