Να σας πω την αλήθεια, δεν το πολυέχω με τους πανεπιστημιακούς καθηγητές που ακολούθησαν το δρόμο της πολιτικής. Και όχι, δεν είναι οικογενειακό το θέμα, μην σπεύσει τώρα ο μαλάκας της παρέας να παρατηρήσει ότι αμολάω μπηχτές αμπάουτ γιου νόου χου.
Σέβομαι και εκτιμώ τη δουλειά των καθηγητών στα πανεπιστήμια (τα κανονικά, δεν μιλάω γι’ αυτά τα καινούρια τα πέτσινα…), αναγνωρίζω την ευφυΐα τους και τις γνώσεις τους, θεωρώ ότι μπορούν να βοηθήσουν κάθε κυβέρνηση που αγωνίζεται υπέρ πατρίδος (και δεν υποκύπτει εύκολα σε κολακείες, όπως θα σημείωνε ο Αλέξης Παπαχελάς), για να βγουν μπροστά ωστόσο, αφήστε το καλύτερα.
Όλες τις αρετές του κόσμου έχουν οι άνθρωποι, αλλά το απαραίτητα για τα πόλιτικς καουμποϊλίκι, νταηλίκι και μπερμπαντιλίκι δεν τα διαθέτουν.
Πλην εξαιρέσεων, το ξέρω…
Να μην μακρηγορώ, κάπως έτσι έβλεπα και τον Χάρη Δούκα. Καλός, χρυσός, δουλευταράς, έξυπνος, ακέραιος, διαβασμένος.
Γάτα, όμως;
Πονηράτζα, όμως;
Διαβολίνι, όμως;
Δείγματα ναι, μας τα είχε προσφέρει ο δήμαρχος Αθηναίων.
Άμα, ωστόσο, στέκεσαι μόνο στα δείγματα, ενδέχεται να φας σώτο πολύ περιποιημένο και δροσιστικό.
Κάθε καθηγητής πανεπιστημίου που σέβεται τον εαυτό του θα σας το επιβεβαιώσει αυτό, εκτός κι αν δεν σέβεται τον εαυτό του οπότε θα χειροκροτάει τις δημιουργικές στατιστικές του υπουργείου Υγείας….
Ως εκ τούτου;
Ως εκ τούτου χρειαζόταν κάπου να πιαστεί ο δήμαρχος, κάπου να γαντζωθεί, για να μας πείσει ότι είναι και κάτι παραπάνω από άψογος διεκπεραιωτής.
Και του το πρόσφερε στο πιάτο η κυβέρνηση, με το σήριαλ της Βασιλίσσης Όλγας!
Συνέχεια δια της παντοτινά καθαγιασμένης μεθόδου του κόπυ πάστε, από το χθεσινό άρθρο του διευθυντή μας στο Newpost, Νίκου Παναγιωτόπουλου:
“Βασιλίσσης Όλγας: Μια ταινία δρόμου με πολλά εμπόδιαΥπενθυμίζω εδώ ότι ο Νίκος οδηγάει αυτοκίνητο και όχι πατίνι και κάπως πρέπει να πηγαίνει κάθε μέρα στο Kontra για να λέει το δελτίο ειδήσεων.
Εκεί που νομίζαμε ότι ο «Μεγάλος Περίπατος» τελείωσε – ή έστω θάφτηκε μαζί με τις ζαρντινιέρες – επιστρέφει η αγαπημένη μας λεωφόρος σε ρόλο κοινόχρηστου action hero. Ο Χάρης Δούκας ανακοινώνει «τοπόσημο» με ήπια κυκλοφορία, ενώ τρία υπουργεία – σε μια σπάνια σύμπνοια που θα ζήλευε και η Ακαδημία των Όσκαρ – του απαντούν ότι… παραφέρεται.
Η Βασιλίσσης Όλγας δεν είναι πια δρόμος. Είναι meta-έργο με εναλλασσόμενη πλοκή: κάποτε ήταν για το Covid, μετά για το τένις, τώρα για τα ποδήλατα, αύριο για τα τραμ. Ούτε ο Κρίστοφερ Νόλαν δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει τα timelines. Και φυσικά, στην απέναντι γωνία, ο Δούκας καταγγέλλει ότι «τρία υπουργεία υπερασπίζονται τον ηττημένο των εκλογών». Σα να λέμε: η ΝΔ κάνει reunion για χάρη του Κώστα, με guest star τον Κυριάκο”.
Άρα κατέχει…
Κι ο Χάρης;
Του Χάρη γεννάνε και τα κοκόρια του!
Πρώτον διότι, όπως γράφει κι ο Παναγιωτόπουλος, φαίνεται να την πέφτει σ’ έναν άνθρωπο η μισή κυβέρνηση –προστέθηκε και η Όλγα χτες. Όμορφο τις εποχές του 41ΤΑΚΑΤΟ, άσχημο στις μέρες μας όπου η αντικυβερνητική γκρίνια έχει χτυπήσει ταβάνι.
Δεύτερον γιατί την Βασιλίσσης Όλγας θα την ανοίξει μπιρ παρά ο δήμος Αθηναίων, ενώ ο Μεγάλος Περίπατος όσο να ‘ναι κάπως την είχε γδάρει την πετσούλα των δημοτών.
Τρίτον, επειδή δεν υπάρχουν μόνο οι πατινιέρ και τα κρινολίνα σ’ αυτή την πόλη (εξαιρώ τους ποδηλάτες, οι οποίοι πλέον εμφανίζουν υποδειγματική οδική συμπεριφορά), υπάρχουμε κι εμείς οι γιωταχήδες. Δε μιλάμε, δε μιλάμε, δε μιλάμε, βράζουμε στο ζουμάκι μας, καθόμαστε βούδες, ε κάποια στιγμή μπάστα κοζί που λένε και στο τσέντρο στόρικο. Είμαστε σιωπηλή πλειοψηφία, αλλά είμαστε πλειοψηφία. Και μεγάλη μάλιστα, που δεν ανέχεται άλλο να τη δουλεύουν τυπάκια που κυκλοφορούν αποκλειστικά και μόνο με σωφέρ…
Τα είδε τα ανωτέρω ο Χάρης, τα αισθάνθηκε, τα κατανόησε και βγήκε στο μεϊντάνι κόντρα σε τρία υπουργεία, σόλο κάσα, σόλο καπίκια.
Συσπειρώνοντας μάλιστα κι άλλους δημάρχους στο πλευρό του, δημάρχους που βλέπουν τα υπερπλεονάσματα να καταλήγουν μακριά απ’ τους κουμπαράδες τους, βλέπουν τις τοπικές εταιρείες υδάτων να ετοιμάζονται για ιδιωτικοποίηση, βλέπουν τις περιφερειακές σχολές να απαξιώνονται μέρα με τη μέρα και να στερούν ζωντάνια και λεφτά απ’ την επαρχία.
Και βγάζουν ένα σκασμό καντήλες.
Όχι, όμως, και το σκασμό.
Όχι πλέον.
Το είδε ο δήμαρχος Αθηναίων, το αισθάνθηκε, το κατανόησε κι έκανε το “άλμα της πίστεως” για να γίνει Δούκας από Χάρης.
Μέχρι στιγμής του βγαίνει εκατό τοις εκατό, ξεκάθαρα.
Για αύριο και μεθαύριο δεν γνωρίζω, αλλά οι οιωνοί είναι μάλλον με το μέρος του…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
