Να είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς. Ο Αλέξης Τσίπρας σήμερα μιλά σε άλλο ακροατήριο από αυτό που κάποτε τον έκανε πρωθυπουργό. Στο τμήμα εκείνο που του συγχώρησε τις «αυταπάτες» και που σήμερα δεν βλέπει άλλον δρόμο από μια κάπως καλύτερη διαχείριση της κατάστασης. Με πολιτικούς όρους μια στοχοπροσήλωση στον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας και του Κέντρου, ακόμα και της ακραίας εκδοχής του. Και στο βάθος ο «δημοκρατικός καπιταλισμός», το νέο φρούτο που έριξε ο ίδιος πάνω στο τραπέζι.
Ενα νέο ΠΑΣΟΚ, σαν να λέμε, στη θέση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, ο οποίος δεν «τραβάει». Και αυτό είναι το ισχυρότερο «προσόν» του σημερινού Τσίπρα. Βάλε και λίγη από ΝΕ.ΑΡ. δίπλα στον έτσι κι αλλιώς ολοκληρωτικά συμβιβασμένο ΣΥΡΙΖΑ και έτοιμη η συνταγή της παλινόρθωσης, βλέπε… rebranding.
Ισως και να του βγει. Είπαμε όμως, να είμαστε ειλικρινείς. Καμία σχέση δεν έχει αυτό με την Αριστερά. Τη ριζοσπαστική, αγωνιστική, οικολογική Αριστερά που κάποτε τον ανέδειξε. Ψάξε π.χ. μέσα στα λόγια του την κακή λέξη «γενοκτονία» όταν μιλά για την Παλαιστίνη ή το όνομα κάποιου από την Ολιγαρχία, που καταγγέλλει σήμερα γενικόλογα. Εξάλλου, μέρος αυτής της ολιγαρχίας σήμερα φτιάχνει με μαεστρία το τζούφιο αφήγημα των πρακτικών του 2015. Τα οποία παρεμπιπτόντως ήρθαν να μας πείσουν όχι ότι ο Τσίπρας ήταν αριστερός αλλά ότι οι δεξιοί ήταν σαν κι αυτόν...
Πρόσθεσε και μερικές πινελιές από τις ιστορίες του Μπρεχτ για τον κύριο Κόινερ στα (ακόμα) αριστερά ΜΜΕ, έτσι για να συγκινούνται οι παλιότεροι. Μπαγιάτεψε όμως αυτό το φαγητό. Ξίνισε. Και μάλλον είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να μην απαλλαγείς ποτέ από το θλιβερό συσσίτιο που σου σερβίρει ο Μητσοτάκης.
Μάριος Διονέλλης / EφΣυν
