Γνωστή η νομή της εξουσίας στην Ιταλία, μετά απ’ τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο:
Την κυβέρνηση οι Χριστιανοδημοκράτες με τις παραφυάδες τους και τους δήμους οι Κομμουνιστές με τους συνοδοιπόρους τους.
Εκτός, φυσικά, από τις περιοχές εκείνες που είχαν άλλου είδους καθεστώς και κάνανε το κουμάντο οι εύοσμες φαμίλιες.
Καταλαβαινόμαστε υποθέτω…
Τέλος πάντων, να μην μακρηγορούμε, κάποια στιγμή παράγινε τόσο πολύ το κακό με τη γαλάζια μονοκρατορία (“όλη η Ιταλία είναι μπλε, είναι μπλε”!), ώστε στο σύνολό τους σχεδόν οι πολίτες με αντιπολιτευτική συνείδηση σκούζανε στο οδόστρωμα:
Δεν θα πεθάνουμε Χριστιανοδημοκράτες!
Όπερ και εγένετο όπως ξέρουμε από την ιστορία, αφού, όμως, πρώτα μεσολάβησαν τα “μολυβένια χρόνια” και ο Μπετίνο “Μπενίτο” Κράξι, που τίναξαν στον αέρα (κατά κυριολεξίαν και μεταφορικώς) κάθε προοδευτική διάθεση και πρωτοβουλία.
Για να ακολουθήσει ο Μπερλουσκόνι και να τα κάνει όλα αλοιφή…
Και μετά απ’ τα ανωτέρω, πάμε τώρα και στα δικά μας.
Στο φίλο μου τον Αργύρη, που με πήρε προχτές τηλέφωνο και με ρώτησε:
“Έχεις υπόψη σου, ότι από εδώ και πέρα μπορεί να μη γνωρίσεις άλλον πρωθυπουργό εξόν του Κυριάκου;”
Κανονικά θα του το έκλεινα το τηλέφωνο, αλλά επειδή είναι σπλήνα Παναθηναϊκός και μαζί κλαίγαμε για τη σαβούρδα του Άμπου Ντάμπι ρώτησα “κεσκεσέ;”
“Τι «κεσκεσέ» ρε βλάκα”, μου απάντησε; “Με τέτοια αντιπολίτευση, ποιος θα τον κουνήσει απ’ τη θέση του; Και αυτοδυναμία να μην πάρει, πιστεύεις εσύ ότι δεν θα βρει έναν πρόθυμο να τον συνδράμει; Και «όχι» να πει ο Ανδρουλάκης, που δεν το βλέπω, θα του τσουρνέψει τη μισή κοινοβουλευτική ομάδα σε πέντε λεπτά μέσα και θα στήσει κυβέρνηση για πλάκα”!
“Ναι, αλλά οι Αμερικάνοι…”, τόλμησα να ψελλίσω.
“Σιγά τα δύσκολα”, συνέχισε ο Αργύρης. “Οι Αμερικάνοι είναι πρακτικοί άνθρωποι. Σε πιέζουν, σε τσιτώνουν, σε σκάνε ως την ώρα που θα τους δώσεις αυτά που θέλουν και ύστερα ξαναγίνονται οι καλύτεροι φίλοι σου. Και για ποιο λόγο να μην τους δώσουμε αυτά που θέλουν, για ποιο λόγο να μην τους πληρώσουμε αυτά που θέλουν; Αν είναι μία φορά πρακτικοί στην Ουάσινγκτον, στην Αθήνα είμαστε δέκα! Δεν το έχεις αντιληφθεί ως τώρα;”
“Ομολογώ ότι κάτι έχω πάρει χαμπάρι”, παραδέχτηκα.
“Και ύστερα είναι και το άλλο”, συνέχισε ο ομοτρίφυλλος.
“Ποιο άλλο;”, τον ρώτησα, σχεδόν έντρομος.
“Έχει φτιάξει αυτή την εξαετία ένα θεσμικό πλαίσιο τόσο ασφυκτικό, που και να θες να το ξηλώσεις θα σου πάρει χρόνια και ζαμάνια. Αν σου επιτραπεί η οποιαδήποτε παρέμβαση, βεβαίως, γιατί οι ξένοι και οι πολυεθνικές μια χαρά τα βλέπουν τα νομοθετήματα στην Μαλαισία της Ευρώπης. Εκεί είναι που θες τσίτα μπόμπα αυτοδυναμία για να τους πας την ελάχιστη έστω κόντρα. Και αυτοδυναμία δεν πήρε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ το ’15, που είχε από πίσω του κολοσσιαίο κύμα λαϊκής αγανάκτησης…”
“Οπότε;”, τον ρώτησα, εντελώς εξουθενωμένος πια.
“Οπότε”, μου απάντησε, “θα κάτσει ώσπου να βαρεθεί ή ως την ώρα που θα κρίνει ότι δεν χρειάζεται πλέον τη συγκεκριμένη καρέκλα. Άλλωστε η οικογένεια μπορεί να κυβερνάει και μέσω αντιπροσώπων, το έχει κάνει στο παρελθόν, γιατί να μην το κάνει και τώρα;”
“Δηλαδή θα πεθάνουμε Νεοδημοκράτες;”, κατέληξα.
“Κοίτα”, κατέληξε. “Ακόμη και στα πιο σίγουρα στοιχήματα, πάντα υπάρχουν η ανατροπή και ο κουβάς. Όπως είδες και ο κάποτε κοσμαγάπητος Μπίμπι, βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη με τη μισή Δύση απέναντί του. Όλα γίνονται, λοιπόν, αλλά με τόσο σκόρπια αντιπολίτευση, ειλικρινά δεν θα το πόνταρα. Εσύ ρεπόρτερ;”
Προτιμώ να μη δημοσιεύσω την απάντησή μου…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
