Εάν υπάρχει ένα κεντρικό συμπέρασμα αυτής της όχι ιδιαίτερα ευοίωνης εποχής που ζούμε, είναι η απόλυτη και ολοκληρωτική διάψευση της ιδέας ότι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι δύο έννοιες συνυφασμένες μεταξύ τους.
Η ιδέα αυτή υπήρξε το βασικό επιχείρημα και το βασικό άλλοθι των δυτικών κοινωνιών, από το τέλος ήδη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, στο τέλος της δεκαετίας του 1980. Η φιλολογία περί ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) δεν ήταν στην πραγματικότητα μόνο ή κυρίως οικονομική. Ήταν πρωτίστως πολιτική και υπονοούσε ότι έξω από τον ατελή αλλά ασφαλή χώρο του καπιταλισμού και των οικονομικών ανισοτήτων που γεννά, καιροφυλακτούν ο ολοκληρωτισμός, η αντίδραση και ο πόλεμος.
Όσοι αμφισβήτησαν αυτόν τον ισχυρισμό για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, αντιμετωπίζονταν κατά κόρον ως ιδεοληπτικοί φανατικοί ή στην καλύτερη περίπτωση ως πολιτικοί σπασίκλες.
Σήμερα όμως, είναι ο ίδιος αυτός ισχυρισμός που μοιάζει αστείος. Ο ολοκληρωτισμός έχει αποκαθηλωθεί από τη θέση του σκιάχτρου στο χωράφι των καπιταλιστικών χωρών και έχει τοποθετηθεί ως λάβαρο στη στέγη τους.
- διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου που υπογράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης στο infowar ΕΔΩ
