Είναι κάτι δίσκοι που σου αλλάζουν τη ζωή. Τη ζωή του Χρήστου, ετών δεκατριών στα Τρίκαλα του ‘77, την άλλαξαν το “Strange Days” των Doors και τα “Δέκα χρόνια κομμάτια” του Σαββόπουλου.Απ’ το πρωί ως το βράδυ τα άκουγα κι από το βράδυ ως το πρωί, σε μια κασέτα ενενηντάρα 3Μ, μου τα είχε γράψει ένας φίλος απ’ το γυμνάσιο. Πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ τα κλαρίνα της περιοχής και τα αμπέχωνα της εποχής.
Εκεί όπου κατοικούσα εγώ, μαζί με άλλα παράλογα πλάσματα… Τότε ήταν που πέρασε απ’ την πόλη μας ο Νιόνιος για συναυλία στο σινέ “Αχίλλειον”, έτρεξε όλη η πιτσιρικαρία.
Όταν βγήκε στη σκηνή, σηκωθήκαμε όρθιοι να χειροκροτήσουμε, πήγε να μ’ αρπάξει απ’ το σβέρκο ο χαφιές του σχολείου, του ξέφυγα. Στο τέλος, ορμήξαμε στο καμαρίνι του βάρδου και φωτογραφηθήκαμε, μουσκεμένοι από ιδρώτα και χαρά.
Έχω ακόμη το ενσταντανέ.
Και κάπου μέσα μου κρύβεται και το φίλινγκ εκείνων των ημερών, όταν πενταχαρούμενος ανακάλυπτα ότι είχε κι άλλους παλαβωμένους σαν εμένα.
Αυτά είναι τα πράγματα που σε κρατάνε στη ζωή, αν θες να ξέρεις…
Τα χρόνια πέρασαν, τα πιτσιρίκια μεγαλώσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επιβιώσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ισορροπήσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Με απώλειες, μικρές και μεγάλες.
Κάποιοι χάσανε την υγεία τους, κάποιοι τα μαλλιά τους, κάποιοι τρίτοι τη στοχοπροσήλωσή τους
Ο κόσμος άλλαξε δίχως στάσεις για μελαγχολίες και μαλακίες, πόσο ν’ αντέξεις στο περιθώριο βλέποντας γύρω σου κάθε είδους μπαγλαμάδες να γεμίζουν στάδια και χρηματοκιβώτια;
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος, για να προσγειωθεί…
Όπως προσγειώθηκε ο Σαββόπουλος στη θαλπωρή της Φιλοθέης και του μέηνστρημ, εγκαταλείποντας τις πίσω του σελίδες στην ξέρα και στην άπνοια.
Δεν είναι παράλογο και δεν νομίζω ότι άνθρωποι που διαρκώς συμβιβάζουν μικροζημιές και μικροκέρδη έχουν το δικαίωμα να ζητάνε τόσο εύκολα το λογαριασμό απ’ τους υπόλοιπους.
Σας ξέρω παιδιά, απλώς κάνετε στα κρυφά, όσα κάτι τύποι σαν τον Σαββόπουλου κάνανε στα φανερά.
Μάλιστα, δεν συνιστά γενναιότητα η στάση του, αλλά τουλάχιστον δεν κρύφτηκε…
Οπότε, καταθέτω αυτά που σημείωσα και παλιότερα στα σόσιαλ, για να είμαστε εξηγημένοι:
Δεν πρόκειται ποτέ να ακυρώσω τη συγκλονιστική προσφορά των πέντε πρώτων δίσκων του (θέλετε έξι; θέλετε επτά;), επειδή αργότερα αφενός τον εγκατέλειψε η έμπνευση και αφετέρου αποφάσισε να μεταμορφωθεί σε πολιτειακό παράγοντα. Θα ήταν ανέντιμο εκ μέρους μου.
Επίσης, δεν θα ήταν σωστό να κρίνω την προσφορά του από τα “δάνειά” της.
Γνωστό τοις πάσι ότι ο Σαββόπουλος τσούρνευε δεξιά και αριστερά (ως και απ’ τον Αλ Στιούαρτ είχε “δανειστεί”…) , αλλά αυτό δεν τον καθιστά εξ ορισμού ποταπό.
Όλοι τσουρνεύουν άλλωστε, μηδενός εξαιρουμένου. Σημασία έχει που ακριβώς το εντάσσεις αυτό που κλέβεις.
Στους πέντε πρώτους δίσκους του (θέλετε επτά; θέλετε οκτώ;), λοιπόν, ο Σαββόπουλος το ενέταξε σε ένα σύμπαν φαντασμαγορικό που υπερέβαινε τις κάθε είδους νόρμες και τις πάσης φύσεως ντιρεκτίβες. Ακόμη τις υπερβαίνει.
Κι ήξερε τι έκανε, δεν ήταν κουτουρού όλα αυτά.
Όποιος έχει μιλήσει με μουσικούς της πιάτσας, γνωρίζει ότι ο Νιόνιος πήγαινε στις πρόβες έχοντας στο νου του και την τελευταία νότα. και τον παραμικρό ήχο
Ας τον κρίνουμε ως εκ τούτου για τις σημερινές του μπούρδες κι ας του τα χώνουμε con gusto.
Να μην τον αδικούμε όμως και να αναγνωρίζουμε τα αριστουργήματα που μας χάρισε.
Αυτά και ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (22.10.2025)
