Τα τραγούδια του Σαββόπουλου ήταν σαν να τα είχα πάντα στ' αυτιά μου. Ίσως να ζούσα με μια ψευδαίσθηση ότι γεννήθηκα μέσα σε ένα ακόρντο του, αυτά τα εύκολα ακόρντα του, που χρόνια μετά με έκαναν να ισχυρίζομαι ότι ξέρω να παίζω κιθάρα.
Από την «παιδική» Συννεφούλα στην «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» που μπορεί να ήταν ένα πολιτικό τραγούδι, αλλά περιείχε τον φωτεινότερο ερωτικό στίχο που είχα ακούσει μέχρι τότε - ίσως μέχρι και σήμερα: «Και εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κι ήσουν φως μου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή».
Ανήλικοι ακόμα, μια παρέα παιδιών, που τσαλαβουτούσαμε στο χαρντ ροκ, στο πανκ, στα ρεμπέτικα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς αποφασίσαμε να ανεβάσουμε τους«Αχαρνής» στο σχολείο. Θυμάμαι ακόμα όλο το έργο. Όλο. «Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη».
Και μετά αυτή η δυσάρεστη γεύση. Άκουγα το «Κούρεμα» και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Μα τραγούδι με τίτλο «Μητσοτάκ» με τον «ψηλό που θα μας φτιάξει τα υδραυλικά»; Εσύ ο συνθέτης του Μπάλλου;
Απομακρύνθηκα και επανερχόμουν. Κάποια βράδια «σβήνουν τα βήματα στη σκάλα, σιωπή» και εκεί ζητούσα λίγη βοήθεια. Δεν την στερήθηκα ποτέ. Ήσουν γενναιόδωρος βλέπεις.
Μέγιστε παραμυθά Νιόνιο, για όσα μου φώτισες, για όσα με τσάντισες δεν σου αξίζει θρήνος. Μόνο γιορτή. Τήνελλα Καλλίνικος, λοιπόν!
- από ανάρτηση του Δημήτρη Σούλτα στα σόσιαλ
