Το φθινόπωρο του 1983 ήμουνα 19 χρόνων. Ήδη ο Μεγάλος Ερωτικός επανερχόταν σε κάτι βαριά ακουστικά Koss Pro4AA, αγορασμένα με κριτήριο ένα τεστ του περιοδικού Ήχος & HiFi. «Σιωπηλές και κατ’ ιδίαν ακροάσεις» στο χαλί, νυχτιάτικα. Πριν ή μετά το Stupidity των Dr. Feelgood ή κάποιο LP από την εξάδα Ρεμπέτικη Ιστορία 1925-1955. Oλόκληρα 33άρια, απ’ την αρχή έως το τέλος. Σαν μεγαλοβδομαδιάτικα τροπάρια σε λούπα. Είχα προλάβει να περάσω στα Πέριξ, τα Παράλογα και σε μια συλλογή της ΕΜΙ με προδικτατορικά τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Α, και στο Reflections.
Ισχυρά κύματα συναισθημάτων γεννούσε η ακρόασή τους, αλλά σπανίως ριχνόμουν σε αυτά παρέα με φίλους μου. Ακόμη απορώ πώς πρότεινα σε έναν «παλιό» συμμαθητή μου απ’ τη Λεόντειο της Νέας Σμύρνης να πάμε, ρε συ, ν’ ακούσουμε τον Χατζιδάκι.
«Παίζει στο φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ στο Άλσος της Νέας Σμύρνης» του είπα, λες και η εγγύτητα με το επί 12 χρόνια σχολείο μας, παράλληλα με την αριστερόστροφη φλυαρία μας, αναβάθμιζαν την πρόταση σε ωραία ιδέα για κοπάνα.
- Ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής αφηγείται στο Short Stories (ΕΔΩ) πώς ο Μάνος Χατζιδάκις εγκατέλειψε τη σκηνή σε φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ, μη αντέχοντας την ατμόσφαιρα κομματικής αρένας που είχαν δημιουργήσει οι διαθέτοντες «πηγαίαν κλίσιν προς την πολιτιστική δράση» ΟΝΝΕΔίτες
