Λέγεται και γράφεται ότι, με την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας «επισημοποίησε την έναρξη των διαδικασιών για τη νέα συνάντησή του με τη λαϊκή πλειοψηφία (sic) και τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα ικανού να ηγηθεί της αντιπολίτευσης». Και ότι θα επιχειρήσει να… ξανασυναντηθεί με την κοινωνία – «να επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί μαζί της», γράφουν άλλοι – «ταξιδεύοντας σ’ όλη τη χώρα με το βιβλίο του στο χέρι»!..
Αυτό το τελευταίο, ως εικόνα (ο Τσίπρας να περιοδεύει από χωρίου εις χωρίον παρουσιάζοντας ένα βιβλίο που έγραψε ο ίδιος για τον εαυτό του), μου προκάλεσε τον γέλωτα, καθώς μου θύμισε δυο – τρείς ρομαντικούς αριστερούς φίλους και συναγωνιστές μου απ’ τα παλιά, που είχαν το ματαιόδοξο κόλλημα να γράφουν κάθε τόσο ένα βιβλίο, να το εκδίδουνε σε φίλιους εκδότες και, κρατώντας το υπό μάλης, να παίρνουν σβάρνα τα εγχώρια βιβλιοπωλεία, να το… προμοτάρουν.
Εντάξει, δεν συμβαίνει το ίδιο… ακριβώς με τον Τσίπρα. Το δικό του βιβλίο, με το οποίο – όπως λέγεται και γράφεται από κοντινούς του αρθρογράφους – θα επιχειρήσει να επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί με την κοινωνία, «έχει χαρακτήρα προσωπικού απολογισμού, εξιστορεί τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019, αλλά και προγραμματικού για το μέλλον, και γράφτηκε με αυτοκριτική διάθεση»!..
Τουτέστιν, ποιος κοροϊδεύει ποιόν!.. Γιατί, αν είναι έτσι, μιλάμε για το πλέον βαρετό και άχρηστο βιβλίο της χρονιάς: «Το βιβλίο του Τσίπρα έχει χαρακτήρα προσωπικού απολογισμού», λέει, σε μια εποχή που ο προσωπικός απολογισμός του συγγραφέα κείται ανάγλυφος – δυό χρόνια τώρα – γύρω μας κι εντός μας, ως τόπος μιας αβίωτης πολιτικής τοξικότητας…. Μια σύνθεση διαρκώς αποσυντιθέμενων περιτριμμάτων της πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς, που μας καταθλίβει…
«Το βιβλίο του Τσίπρα εξιστορεί τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019», λένε. Και λένε πως τα… εξιστορεί σ’ εμάς (τους 2.245.978 δημοκρατικούς Έλληνες που τον ψήφισαν το 2015 και στους οποίους απευθύνεται, κυρίως, το βιβλίο του, εννοώ), που γράψαμε με τα χεράκια μας την ιστορία της περιόδου 2015 -2019 και, εκόντες – άκοντες, βιώσαμε αδιαμαρτύρητα «τα επίμαχα γεγονότα» που εκείνος «στο βιβλίο του εξιστορεί», με τον τρόπο που «εκείνος τα βίωσε»…
Ούτε καν: Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται, ομολόγησε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και εμείς, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι, όσον αφορά «τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019», ο Τσίπρας έκανε πράγματα που δεν λέγονται και, πολύ περισσότερο, δεν γράφονται. Ειδικά απ’ τον ίδιο, και ειδικότερα σε μια πολιτική αυτοβιογραφία, μέσω της οποίας σκοπεύει να… «επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί με τη λαϊκή πλειοψηφία για να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό φορέα, ικανό να ηγηθεί της αντιπολίτευσης» όπως λέγεται και γράφεται από κοντινούς του αρθρογράφους.
Ωστόσο, «Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική», έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, και ο πολιτικός Αλέξης Τσίπρας ελάχιστα εξαιρείται απ’ αυτόν τον ιστορικά τεκμηριωμένο φιλοσοφικό κανόνα: «Το βιβλίο του γράφτηκε με αυτοκριτική διάθεση», λένε οι κοντινοί του αρθρογράφοι – αυτό τους είπε ο ίδιος ή άνθρωποι του περιβάλλοντός του, προφανώς – μα είμαι σίγουρος, δεν θα λέει κουβέντα για τους απίστευτα ντροπιαστικούς, για την «πρώτη φορά Αριστερά», χειρισμούς του, σε κομβικά κυβερνητικά ζητήματα. Όπως η σταλινικού τύπου διαχείριση του καθεστώτος λειτουργίας των ιδιωτικών τηλεοπτικών Μέσων και της (μετά Λάμπη Ταγματάρχη) Δημόσιας τηλεόρασης, ας πούμε…
Κι ακόμα, τις μικρές ή μεγαλύτερες γκάφες του ιδίου και του οικονομικού επιτελείου του στη φάση των μνημονιακών διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους, τις διαχειριστικές (πότε αριστερίστικες – πότε δεξιόστροφες) κυβερνητικές αστοχίες του στις κοινωνικές παροχές, στον τομέα της Δικαιοσύνης, στα εργασιακά – συνταξιοδοτικά του Κατρούγκαλου, στην αντιμετώπιση της μεσαίας τάξης, κλπ., κλπ. Τέλος, δεν θα αποκαλύψει ούτε ίχνη της πραγματικής αλήθειας για το χειρισμό στο σκάνδαλο NOVARTIS και την εμπλοκή πολιτικών προσώπων σ’ αυτό, και βέβαια δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί δεν κατάργησε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Εξάλλου, δεν θα κάνει αυτοκριτική, υποθέτω, για τις τραγικές ηγετικές του αδυναμίες, κατά τη διάρκεια της 15ετούς προεδρικής του θητείας: Όταν ολιγωρούσε ισορροπώντας αποδεχόμενος την άρνηση της αυτοδιάλυσης μιας σειράς συνιστωσών, όταν έκανε εξόφθαλμα λανθασμένες –έως και αυτοκαταστροφικές – επιλογές πολιτικού και κυβερνητικού προσωπικού, όταν (στο επίπεδο της κυβέρνησης, τουλάχιστον) δεν έστερξε να επιβληθεί ως κανονικός πρωθυπουργός, ως φυσικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, έστω (που ήταν, κι ας μην το έδειξε ποτέ), και να τιθασεύσει (ακόμα και με διαγραφές, γιατί όχι;) στελέχη ή και υπουργούς ακόμα, «ασυνεπών» ή και… «συνεπών» μειοψηφιών που υπονόμευαν τον ίδιο και το κόμμα του, και όταν στη μεγάλη φουρτούνα του '23, καπετάνιος ών ακόμα, μεσοπέλαγα εγκατέλειψε το σκάφος. Και οι υπαξιωματικοί του (με τη συμβολή του, όπως λένε κάποιοι) το έριξαν στα βράχια και… επνίγη.
Μα αν είναι έτσι, το βιβλίο του Τσίπρα περισσότερο σαν προπομπός ενός αμφίβολου ηγετικού μέλλοντος θα μοιάζει, παρά ως μέσο επανασύστασης και επανασύνδεσης του με τη λαϊκή πλειοψηφία «για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα ικανού να ηγηθεί της αντιπολίτευσης», όπως λέγεται και γράφεται από τους κοντινούς του αρθρογράφους.
