Έχω την εντύπωση ότι αν ζούσε σήμερα ο Τζορτζ Όργουελ, θα αναθεωρούσε κάποιες από τις απόψεις του για τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι. Όχι, όχι δεν νομίζω ότι θα τον αγαπούσε ξαφνικά, τύπου Γουίνστον Σμιθ, αλλά πιστεύω, απολύτως σίγουρος είμαι πως θα τον θεωρούσε πολύ μικρό ψάρι, κακομοίρικο αφρόψαρο μπροστά στα τζιμάνια της νέας εποχής.
Ούτε καν Πατερούλη, ούτε καν Μεγάλο Αδερφό, Μικρό Ξαδερφάκι και λίγα λέω.
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας:
Το σταλινικό κράτος της υποψίας και του φόβου, ήταν μια αστεία καρικατούρα αν το συγκρίνει κανείς με τις σημερινές κοινωνίες της ακατάπαυστης παρακολούθησης!
Με καινούρια εργαλεία να προστίθενται διαρκώς στο οπλοστάσιο των υπηρεσιών “ασφαλείας”.
Τα εισαγωγικά δεν τα έβαλα τυχαία, ρωτείστε την Ηριάννα και τον Περικλή να σας πουν δυο φωνήεντα επί του ζητήματος και θα με καταλάβετε.
Αν θέλουν, δηλαδή, γιατί εγώ δεν θα ‘θελα…
Στο θέμα μας, όμως.
Το θέμα μας είναι ότι όπως ανακοίνωσαν προ δεκαπενθημέρου οι αστυνομικές αρχές του Cheshire στη Βρετανία, μαζί με την ποδοσφαιρική σαιζόν επρόκειτο να ξεκινήσει και η χρήση του DNA tagging στα γήπεδα.
Το οποίο DNA tagging είναι ένα αόρατο σπρέι, που στο ψεκάζουν τα όργανα της τάξεως και μένει αυτό μήνες ολόκληρους στο δέρμα σου ή στα ρούχα που φορούσες εκείνη τη στιγμή και άμα σε φωτίσουν με υπεριώδεις ακτίνες, τσουπ, ατάκα κι επί τόπου, κοίτα τα σημάδια, κοίτα τα σημάδια που θα έλεγε κι ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος.
Με δυο λόγια, όσο και να λες εσύ, “με συγχωρείτε κύριε πόλιτσμαν δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μου μιλάτε, εγώ ήμουν κάτι χιλιόμετρα πιο πέρα”, θα έρχεται ο άλλος με το εργαλείο το πρόστυχο και θα δείχνει πως ήσουν στο σημείο μια συμπλοκής, μιας αναταραχής, μιας φασαρίας…
Θα μου πεις τώρα, θα με ρωτήσεις:
Και καλά, τι το θέλουν το DNA tagging σε μια χώρα όπου δεν μπορείς ούτε αναπνοή να πάρεις δίχως να σε πιάσει μια κάμερα;
Γεμάτος ο τόπος είναι, σε κάθε γωνία έχουν από μία, βοηθάνε υποτίθεται το έργο των ενστόλων και του νόμου.
Νταξ, μπορεί να έχει μεταμορφωθεί σε παγκόσμια πρωτεύουσα της ναρκοκατανάλωσης η Βρετανία και τα μαχαιρώματα να είναι πιο συχνά κι απ’ τις βροχοπτώσεις, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, σκεφτείτε τι θα γινόταν χωρίς τις εκατοντάδες χιλιάδες κάμερες στους δρόμους:
Θα μεταμορφωνόταν σε παγκόσμια πρωτεύουσα της ναρκοκατανάλωσης η Βρετανία και τα μαχαιρώματα θα ήταν πιο συχνά κι απ’ τις βροχοπτώσεις!
Πέρα από πλάκα, πάντως, αυτή η φασούλα με το DNA tagging αποτελεί ένα ακόμη ανατριχιαστικό πείραμα σε μια κοινωνία που έχει μάθε να τα καταπίνει όλα αμάσητα.
Με το ερώτημα του Γιουβενάλη να προκύπτει ακόμη πιο αδυσώπητο:
Ποιος μας φυλάει απ’ τους φύλακες;
Τι θα γίνει, εν ολίγοις, σε περίπτωση που το “αδιάψευστο” σπρέι χρησιμοποιηθεί όχι από καλούς και αγαθούς προστάτες του δικαίου αλλά από τίποτα παλικάρια που θα θελήσουν να σε μπλέξουν σε περιπέτειες κι εσένα και τους ομοίους σου;
Στο σχετικό άρθρο των Times του Λονδίνου, απ’ όπου και αλίευσα την είδηση, η πλειοψηφία των αναγνωστών εξέφρασε πολλαπλώς την δυσπιστία της για την αποτελεσματικότητα του αστυνομικού νεωτερισμού, σημειώνοντας ότι μάλλον περισσότερα προβλήματα θα δημιουργήσει παρά θα λύσει.
Με μια κοινή επωδό:
Όπου ακούς μαγικές συνταγές, ανθρώπινο κρέας μυρίζει!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (23.8.2025)
