Το πρόβλημα της στέγασης, της στέγης στην Αθήνα, στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες «πολιτισμένες» πόλεις του κόσμου είναι ένα από τα πιο σημαντικά κοινωνικά προβλήματα που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο σοβαρό.
Πνίγεται ο πιτσιρικάς άνω των 25 ετών να πιάσει τα όνειρα του ενώ στριμώχνεται στο παιδικό του δωμάτιο με τους γονείς δίπλα να καραδοκούν. (γιατί ως γνωστόν οι γονείς είμαστε όπως τα αέρια… δώσε μας χώρο και τον καταλαμβάνουμε ολόκαιρο κι όποιον πάρει ο χάρος…)
Αγωνιά ο ενοικιαστής πότε ο ιδιοκτήτης του θα υποκύψει στα κελεύσματα των καιρών να τον διώξει και να μοσχονοικιάζει το σπίτι του σε τουρίστες με τροφαντά πορτοφόλια.
Αγωνιούν όσοι πληρώνουν ενοίκιο μη τύχον εκτός από το παραπάνω γίνει καμία στραβή στη δουλειά και αναγκαστούν είναι ασυνεπείς στις ενοικιαστικές τους υποχρεώσεις.
Για τους δανειολήπτες που μπήκαν σε ρύθμιση ό,τι και να πεις είναι λίγο. Νομίζουν ότι είναι ιδιοκτήτες ενώ στην πραγματικότητα το μόνο «δικό» τους είναι το επιτόκιο δανεισμού που τους κάνει να εχουν πληρώσει δυο φορές το σπίτι τους και ακόμη το κεφάλαιο να τους κοιτά αγέρωχο και να γελάει μαζί τους.
Το επίδομα του κυρίου Μητσοτάκη το μόνο που θα κάνει είναι να ωθήσει τα ενοίκια προς τα πάνω, τα μαύρα να γίνουν πιο μαύρα και τη μοίρα των ανθρώπων που δεν τα βρήκαν έτοιμα και τακτοποιημένα ακόμη πιο δυσοίωνη.
Το στεγαστικό πρόβλημα είναι μια ακόμη μορφή βίας, όπως είναι η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Είναι βία που διαχέεται και τρώει τις ψυχές των ανθρώπων που την υφίστανται.
Εν δυνάμει οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού και της οικογένειάς μου είμαστε σε κάποια από τις παραπάνω περιπτώσεις. Και δε μας έφταναν όλα τα άγχη και η σκληρή καθημερινότητα που μπορεί να τσακίσει τον ψυχισμό έχει προστεθεί τώρα και το πρόβλημα της στέγης.
Θα μου πεις (σε άπταιστα αγγλικά) γουί αρ λίβινγκ ιν ε φρι γουόρλντ – ζούμε σε έναν ελεύθερο κόσμο – και άρα και σε μια ελεύθερη οικονομία οπότε … τι θες και φωνάζεις;
Η απάντηση είναι πολύ απλή! Η ΦΩΝΗ μας, είναι ο μόνος τρόπος να μην γίνουμε εκτός από άστεγοι και αόρατοι! Η φωνή μας για ό,τι στραβό συμβαίνει οφείλει να δυναμώνει και να φτάνει στα αυτιά των καλοζωισμένων και χωρίς τα δικά μας άγχη «ταγών» που οφείλουν να κάνουν κάτι.
Το να πετάνε κόκκαλα και αποφάγια λες κι είμαστε αδέσποτα σκυλιά εκτός από αναποτελεσματικό είναι και αντιαισθητικό.
Ας φωνάξουμε λοιπόν γιατί η έννοια της στέγης, της εστίας είναι πολύ σημαντική για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι το καταφύγιό μας και δεν μπορεί να το στερούμαστε.
Γιάννης Καφάτος / viewtag
